De grote dag

Ik heb zin in een verloren schrijfmoment. Wanneer de nacht haar laatste dronkaards kokhalst droom ik zover weg dat lichamen de contouren van flessen aannemen. En zij die mij verlaten hebben, krijgen de kleur van een net gestorven vlinder. De laatste trilling van de vleugels kondigen het poeder aan waarin hij zal veranderen. Er is geen wind om woorden te dragen, ze blijven zwaar op tafel liggen en kruipen stiekem één voor één in mijn pen. Verdringen zich, dansen een rondje op het papier en leggen zich luw te rusten.

Maar voorlopig is er enkel licht om uit te braken. Wanneer alles zich zo scherp aanbiedt, is er geen verstrengeling mogelijk. De enige poëzie die ik vandaag ontdekken kon, verschool zich in de te grote kostuums die door mijn laatstejaars gedragen werden op hun eindpresentatie.

‘Ik zal me morgen verkleden als een pooier, mevrouw.' Het werd me met Turkse tongval beloofd. Vandaag was hij echter zo nerveus als een verse hoer voor haar ontmaagding. De punten van zijn witte lakleren schoenen wezen bedeesd naar elkaar.

Jongens van achttien zijn steeds aan mijn blik ontsnapt. Maar hoe ze er vandaag stonden, de antwoorden uit hun kelen persend, de handen trillend. Ja, dan breekt mijn hart voor even. En krijg ik zin in een verloren schrijfmoment. Al rest ons enkel licht om uit te braken.

Liefs
Marie

ps Ik kreeg gisteren bericht dat mijn auditie van vorige week goed genoeg bevonden werd. Deze zomer dus op de Gentse Feesten !

En wat die doodsangst betreft...

Ik weet het dit geen bijster origineel filmpje is om te posten... maar het blijft verdomme zo mooi ! En mijn andere muzikale held (hij die volgende week vijftig wordt) schreef bij mijn weten nooit zo duidelijk over de dood. Bovendien heeft hij een berg advocaten in dienst.

Peperkoekenhuis

Ik kon vannacht niet slapen. Af en toe gebeurt dat wel eens, dat ik een nacht vol twijfels en angsten overbruggen moet. Op zulke momenten voelt het net alsof ik nog steeds vier jaar oud ben. Het scheelt maar een haar of ik zou onder het bed kijken. Naast de angst voor te weinig poëzie, miscommunicatie met hen waarbij je het allerliefst geen woorden nodig hebt, ben ik bijna letterlijk bang voor eventuele inbrekers of Pietje de Dood.

Maar dit geheel terzijde, eigenlijk. Wat mij vannacht opviel, is dat ik die angsten (die me al meer dan twintig jaar bekend zijn), vaak confronteer met fijnere beelden uit mijn kindertijd. Ze duiken onaangekondigd op. Ditmaal was daar plots het peperkoekenhuis, niet dat van Hansje en Grietje, maar het huis van koek en snoep dat we in de lagere school zelf maakten. Ik dacht aan hoe mijn huis nooit het mooiste van de klas was. Er waren altijd wel klasgenootjes (uiteraard vooral meisjes) die de Smarties net iets mooier konden rangschikken, of thuis zo hip gevoed werden dat ze heuse slierten en matten meekregen om hun huis mee te decoreren. Mijn huisje was in vergelijking nogal basic. De lijm kleefde nooit goed en ik moest me behelpen met ouderwetser snoep, zoals drop of neusjes. Maar toen ik er mee thuis kwam, waren mijn ouders altijd heel trots. En liefde gaat door de maag, vooral bij vaders toch. Lang hield mijn huisje nooit stand.

Daarom kreeg ik vannacht zin om uit bed te stappen, al m'n snoep te verzamelen en een huis te bouwen. Ik zou het in een postpakket doen en het zonder woorden opsturen. Maar uiteraard deed ik dat toch niet. Soms zijn ideeën al goed genoeg.

Groetjes
Marie

ps Ik schrijf nog wel gedichten hoor, het duurt gewoon wat langer voor jullie ze te lezen krijgen.

Nachtgedichten

-1 nachtgedichten
(en een beetje feministisch)




1 voor jij hier kwam
hield ik de glazen tegen ’t licht

dat doe ik anders nooit
dus is het meer geschenk

dan dit gedicht
(of het scheren van mijn benen)




2 de kat een bel aanbinden
ze loopt over de vensterbank

en wenst vast niets
als sterren vallen

ik zie twee oren in de duisternis
(en tik de vacht zes regels aan)




-2 ps
appicar il sonaglio a la gatta

In memoriam Marjorie Fleming (1803-1811)

Met dank aan Jurgen Smit en lees dit even. Begrijp de parodie en tevens teder eerbetoon. (Hint: ze schreef op haar zesde zowat haar hele oeuvre bij elkaar).

Toen ik net doelloos in het web aan ’t bladeren was
las ik /halve vrouw/ hoe jij op je vijf Sir Walter Scott las.
Of hem zelfs sprak. Er zijn dingen die we niet hoeven te weten
en er zijn ogen die we moeten zien, niet mogen vergeten.
Ik schrijf je nu want ik weet dat jij niet aan kon voelen
dat wij ooit door zulke webben zouden woelen.
Maar ergens wist je het wel: je ving de benen van je nicht
en legde ze in een boekje neer, bracht ze aan het licht
in kinderlijke tweelingverzen en ritmes die nooit stokken.
Toen stierf je aan de mazelen. Ik kijk onder je rokken.

Vandaag bedacht

1. Bert André is dood. Al even, maar ik schreef nog niets. Hij blijft in mijn hoofd hangen als de beste Othello. Naast de make-up die wel erg theatraal van zijn bezwete aangezicht liep (denk aan de bakker verkleed als zwarte piet, we schrijven '85), viel er niets op zijn vertolking aan te merken. Ik was een jaar of vijftien en bleef dagen woordeloos. Zo sterk was het.

2. Studenten kampen met hun blok, ik voeg er een c aan toe en ben bang om wat ik schreef aan anderen te laten lezen. Ze kunnen het zoveel mooier verwoorden, lijkt wel.

3. Ik was drie nachten zwanger van een ster. Of misschien dacht ik dat maar. Hoe het ook zij, ik kon niet slapen.

4. Het is vreselijk om onuitgeslapen (zie ster) poëzie te geven aan vijf pubers. Als ze lachen om mijn enthousiasme, krijg ik tranen in mijn ogen. Ik had het liever omgekeerd gezien.

5. Ik los liever examens op dan ze op te stellen. Maar ergens ben ik blij, deze block tenminste ergens aan toe te kunnen schrijven.

6. Mijn kat houdt niet van tonijn en ruift verschrikkelijk. Zou er een verband tussen beiden zijn?

7. Als een spin die eenzaam in haar eigen web verstrikt en ogen en poten sluit. Zo dacht ik aan jou.

een heel oude stroom

Het punten uitrekenen en examens opstellen werd me net te veel, dus bladerde ik wat door m'n virtuele documenten en botste plots op dit schrijfsel. Ik schreef het - ik rekende net - zo'n acht jaar geleden. Los van de puberpuisten of zelfs windpokken die de woorden zeker bevlekken wil ik het toch even delen. Waarom? Omdat het nooit ergens anders plek zal krijgen, en soelaas kan bieden aan de verdwaalde vrienden van vroeger, die hier misschien toevallig belanden en het zullen herkennen als inleidende tekst van mijn eerste poëzievoordrachten... Enneuh, hoe hoogdravend het ook allemaal mag klinken, ik sneed nooit in m'n polsen, noch was ik grote fan van The Sisters of Mercy.


Ik, de immer rusteloze en toch dralende, vaak spuiende en te weinig bruisende, ik heb zoveel zin om nog eens de droefnis te laten sluipen in alle geledingen van mijn ranke lichaam. Deze droefnis moet blauw en licht zijn in al haar zwaarte en mij vullen tot ik huid over hart ben, kloppend hart. Kloppend hart aan alle deuren, alle lippen, alle oogleden van alles. Mensen, bomen, planten, boswolf, allen zullen ze volledig open gaan en mij voelen en hoe mijn droefnis zacht kloppend tot in alle hoeken van het overal huist. En dan gaan we dansen in het bos aan blauwe, rode, zachte, immens harde vuren en daar zullen we huilen en roepen, fluisteren, krijsen, prevelen tot het nergens meer stil is, ook niet in mijn hart. Dan gooi ik mijn droefnis in het vuur en toon met honderd handen alle vergeten dagen en nachten die vaak niet konden vergeten. Hoe ze donker moesten zijn voor de trol, het elfje, de vrouw en man die allen aanwezig waren, in of naast mij. Alle stemmen die pijn deden en handen die kwetsten in hun siddering. Al dit alles gaat in het vuur tot alle geluiden één worden, een kreet die gaat over bergen, glijdt over dalen, tot echo wordt boven de zee, ook al zijn er daar geen muren. Eén echo groot en ik zal even begrijpen hoe het was in de wereld te zijn.

Nieuwtjes

1. Buidelpraat evolueert ! Sinds kort kan u voor uw geliefde of gevreesde medemens een gedicht samenstellen met de poëtische regels op de site. Klik daarvoor op het hartje bovenaan. Je kan ook de regels naar de door jouw gewenste plaats verslepen. De rest wijst zichzelf wel uit, hoop ik.

2. Nu zaterdag 24 mei doe ik mee aan een auditie in Los Perros Calientes, Goudstraat, Gent. En update: ik heb net het bericht gekregen dat het om een heuse 'besloten auditie' gaat. Veel meer dan duimen kan u dus niet doen. Ik krijg er in het beste geval een praatplek tijdens de Gentse Feesten mee. De audities worden overigens georganiseerd door het Gentse collectief 'de wolven van La Mancha'. Dat is voor alle duidelijkheid niet het collectief waarbij ik me vervoegde. Over dit laatste volgt binnenkort vast meer nieuws, als we alle ideetjes wat meer gebundeld en gestroomlijnd hebben.

3. Op 14 juni sta ik opnieuw op een Gents podium. Hiervoor maakte ttwwoo een affiche. Die ziet er zo uit:

Publicatie: 1001 liefdes

Erg groot nieuws is het niet, maar kom. Vorig jaar schreef ik een zogenaamde 'liefdesbrief' naar een jongeman die behoorlijk onbereikbaar bleef. Hij las de brief volgaarne, daar niet van, maar dat specifieke mannenhart kon ik er niet mee winnen. Daarom besloot ik om de brief ietwat meer te vereeuwigen door hem op te sturen naar de 1001 liefdes. Er werd gewag gemaakt van een stemming en na een kortstondig verblijf onder de eerste ster, staat mijn brief ondertussen al maanden op de tweede plaats. Als u selecteert op 'populariteit' vindt u mijn brief onder de tweede ster. Daar kan u dus lezen, stemmen (bizar is dat 'views' zwaarder tellen dan 'votes') en commentaar leveren.

Ik weet niet waar deze stemming toe leidt en het blijft discutabel dat de organisatie blijkbaar van plan is om alle brieven te publiceren. Erg eervol is het dus niet, een mailtje te krijgen met het bericht dat mijn brief in de derde editie zal gepubliceerd worden. Toch meld ik het even. Vanaf 21 juni is het boekje verkrijgbaar via deze website.

Een dichter

Een dichter kan verschillende paden betreden als de werkelijkheid hem benauwt. Een paard dat niet galopperen wil, krijgt vleugels toebedeeld. Of wanneer chemie verveelt, moet de dichter delen en water wordt zo wat klanken in het kwadraat. Wanneer de massa niet luisteren wil, beschrijft hij hun toegestopte oren en trekt in gedachten aan hun haar. Een rondedans symbool voor eenzaamheid, verwarring de beste vorm van communicatie en zelfs liefdeloze dagen krijgen naam. Een dichter houdt van struikelen, meer nog dan van rennen en de eindstreep halen.

Kunstvlaai

Blogs dienen ondermeer om andere creatieve zielen te promoten, nietwaar? Daarom en ook omdat het te warm blijft om gedichten te schrijven, plaats ik graag gauw het volgende bedenksel neer.

Ik trok gisteren naar 'Kunstvlaai' in Amsterdam. Op de terreinen van de Westergasfabriek worden een week lang allerlei kunstwerken tentoongesteld. Wat ik zag, vond ik erg schraal. Naar het schijnt werd er vooraf een selectie gemaakt. Als dat zo is, dan vraag ik me echt af hoe ongeïnspireerd de andere inzendingen waren. De locatie is prachtig, het weer speelde mee, maar ik merkte vooral erg onafgewerkte en saaie werken op. Een video-opname van jongens die wat auto's trashen, een grote metalen hond wiens bek er losjes bij hing... Is dat kunst? Ik sta open voor discussie, maar niet voor regelrechte rommel of slordigheid.

Eén dame sprong eruit. Ze heet Efrat Zehavi en boetseerde ter plekke miniatuurhoofdjes van voorbijgangers, die ze een uurtje uitnodigde om met haar te praten. Ik zag slechts één 'work in progress', maar ik kan u vertellen dat de gelijkenis treffend was. Ga hier zelf maar eens kijken.

Buidelpraat

Ik wil eventjes een beetje ruchtbaarheid geven aan het volgende... Joost, een vriend van mij, startte een tijdje terug 'Buidelpraat' op. Hij en ik kunnen inloggen, en plaatsen af en toe een zin. Jullie kunnen stemmen en commentaar leveren. Onderaan verschijnt zo een nieuw 'gedicht', dat bepaald wordt door de populariteit van de afzonderlijke zinnen.

Dit project is nog maar in z'n proeffase en wordt binnenkort waarschijnlijk een beetje complexer. Maar er zijn dus al zinnetjes ! Stemmen dus...

Rechts vind je een link.

Groetjes
Marie

ps Even geen gedichten, wel terrassen...
pps Sinds 13 mei doet ook Maarten Inghels mee...

Kameleon

Een leeuw met kwabben en lellen. Bladgroen of bodembruin
is zijn huid als je niet liegt.

Maar vliegensvlug grijpt zijn tong naar je lippen. Transformeert
hij steels in regenboog.

Verorbert in de vlucht wat wandelende takken
Wie op zijn staart trapt blijft eenzaam achter.

Een zwarte kat loopt hem onder ladders achterna.



Het spijt me, maar verder geraak ik voorlopig niet... Misschien kan u, om uw hongerige maag te vullen, wat naar Culture Club luisteren. Of lees er de blog van Kansel op na.

Ook al inspireert dit reptiel me niet tot wereldschokkende poëzie, het blijft wel een bizar beestje. Ik las net op Wikipedia dat zijn naam in het Grieks 'leeuw' betekent. En daar blijft het niet bij. En al vind je op Youtube erg mooie filmpjes van allerlei insecten die in de maag van dit poëtisch wonder hun laatste kreun uitstoten, dit blijft toch mijn absolute favoriet van vandaag. Eat this ! You'll turn into a rainbow...