zondag 17 mei 2015

Beyond Bullshit: een spiegel voor festival Beyond



Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in Spaarnwoude had gebracht. Enthousiast had ik HvA-studenten, waarmee ik in maart een weekend offline onlife was gegaan in de Duitse natuur, gevraagd of ze ook zouden komen. Het leek me leuk; een festival waar bezoekers gevraagd werd hun telefoon thuis te laten en zo ruimte te maken voor verwondering, nieuwe vriendschappen en eigen creativiteit. Ik had verlekkerd naar de liefelijke pastelfilmpjes gekeken, waarin Beyond-ambassadeurs al weken idealistische uitgangspunten verkondigden en had tevens braaf een boompje aangeschaft bij aankoop van het busticket. ‘Schuldgevoel over CO2-uitstoot wegkopen’, fluisterde de cynicus. Maar een mens moet ergens beginnen. En festivals waar duizenden jonge mensen rondlopen zijn daar helemaal geen slechte plek voor. Dat moet Beyond ook gedacht hebben. Marketing voor een andere wereld, voor een ander festival? Graag. Maar dit is oude wijn in nieuwe zakken. Of eigenlijk een stel grove leugens bij elkaar.

Bij de ingang kreeg elke bezoeker een paspoort, ‘making everyone a true beyonder’. Zelfs over mijn lijk mag er geen nieuwe stempel geplaatst worden. Maakt het me een echte Beyonder? Nee, het maakt me één van de vijfduizend mensen die goedgelovig in de nieuwste marketingtruc van UDC is getrapt. Deze investeerder van Beyond wil met het Amsterdamse bedrijf ‘Insight’ de grootste dance organisator van Nederland worden. Dit is niet het enige echte ‘inzicht’ dat ik na afloop van Beyond in de mailtjes van gedupeerden of op tijd afgeknapte idealisten aantrof.

Het eerste donkerbruine vermoeden dook al bij de ingang op. Iedereen werd gefouilleerd. Flesjes water moesten weg. Zelfs mandarijntjes belandden onherroepelijk in de vuilnisbak, terwijl op de website aangekondigd was dat je snoepgoed mocht meenemen om aan je nieuwe vriendjes uit te delen. Wie eerlijk toegaf een gram wiet te hebben meegenomen? Sorry, ook afgeven. Niet omdat we verder aangemoedigd werden nuchter te blijven: binnen waren genoeg kraampjes waar je je lazarus kon zuipen aan peperdure drankjes. Met het paspoort in de hand wandelde ik verder. Everybody is a VIP and gets to go backstage. Boven de ingang toch een VIP-ruimte met free wifi (huh?), reclame voor grote merken en een stel witte hemdjes. Een hockeymeisje liep op ons vriendengroepje toe en drukte een ticket in de hand. ‘Voor de VIP-room, omdat jullie bij de eerste honderdvijftig bezoekers zijn.’ We gooiden het ticket weg. Everybody is a VIP, right?

Voorbij de VIP kon je bandjes en muntjes van andere festivals wisselen. ‘De VIP is maar een act’, zuchtten omstaanders opgelucht. Het Parool noemt dit, geheel in lijn met de ambassadeurs, een 'mindfuck', festivalbezoekers halen opgelucht adem en prijzen hun eigen gevoel voor humor en relativeringsvermogen, dat Beyond hen kundig voorspiegelde. Eén van de mailtjes die ik gisterenavond kreeg, licht echter toe dat het VIP-deck gehost werd door Familiar Forest, een bedrijf dat feestjes organiseert voor een selectief groepje mensen. Via een exclusieve mailinglist waren honderdtwintig mensen uitgenodigd om een dag ‘gratis’ te komen drinken. De honderdvijftig Beyonders die ook dit deck mochten beklimmen, waren dus de échte act, niet de muntjes en bandjes die je aan de ingang kon ruilen. Een uur later probeerden twee vriendinnen alsnog op het VIP-deck te raken. Ik deed niet mee, omdat het hele tafereel mij toen al in het beste geval een misplaatst sociaal experiment leek. Verwonderd zag ik hoe een vriendin hardhandig van de trap werd gedragen. De poëzie in mijn tas zou ik niet bovenhalen, daar was het hele festival te luidruchtig voor. Maar in mijn hoofd groeide de nieuwsgierigheid.

Ik wil niet eens zeuren over peperdure prijzen of plastieken wegwerpbekers op het gras. Over lange rijen bij de ECO-toiletten of hoe ‘eco’ ze werkelijk zijn. Ook wil ik niet eens suggereren mensen tijdens het lange wachten ludiek te informeren over het fosfaatprobleem dat deze toiletten in het beste geval proberen aan te pakken. Ook wil ik amper aandacht vragen voor de bepiste bril die ik na een halfuur aanschuiven aantrof. Of voor de jongen bij de toiletten die met een zak vol wc-rollen stond te flierefluiten en die weigerde me een rol te geven, omdat de nieuwe rollen pas vijf minuten later zouden worden uitgedeeld.

Ik wil niet eens lang zeuren over de onbetaalde vrijwilligers of de kakofonie van de verschillende podia die tegen elkaar opbotsten. Over de gitaar die verzoop in het geweld van platte beats. Over de klassieke zangeres die bij één van de ambassadeurs noodgedwongen het ritme van stampende techno van het volgende podium aan moest houden. De poëzie in mijn tas bleef onaangeroerd. Nergens vond ik een rustige plek om voor te lezen of reiki te geven. Ook de instrumenten en i ching-munten die mijn vrienden meebrachten, moesten het onderspit delven voor de oordopjes die wél werden bovengehaald. Wat blijkt? Elke stage werd gehost door een andere partij, Familiar Forest en hun wansmakelijke ‘act’ incluis. (hier stonden nog een paar 'inzichten' die maar door echte journalisten ontdekt moeten worden). De ambitie van Beyond? Als nieuwste voorbeeld van repressieve tolerantie in een hoorcollege belanden? Misschien. Maar vooral heel, heel veel geld vangen. Niet alleen met Dance Valley, Dutch Valley, Latin Village. Nu ook met Beyond.


Gelukkig heeft karma een paar ghostwriters in dienst. Ik hoop op een paar gedupeerden die elkaar vinden. Of op een échte onderzoeksjournalist, niet een naïeveling die haar kersverse vrienden op Beyond poëzie wilde voorlezen.

Populaire berichten