vrijdag 21 november 2008

Ghent-in-cap


Een volgend optreden komt eraan. Enkele dagen voor 'Balein te water' neem ik deel aan dit sympathieke initiatief. En mochten de leerlingen van 6TPT hier toevallig verzeilen: 't is hier dat ze het gaan laten horen he, jullie 'Bezette stad'.

dinsdag 18 november 2008

aanvulling

Voor de zeldzame lezer die deze blog voor de tweede keer sinds gisteren bekijkt: u merkt terecht op dat ik onderstaand tekstje nog wat uitgebreid heb.

Ik ben mij bewust van het feit dat onderstaande woorden niet voorbij hun blogstatus raken. Ze stellen vooral vragen en stamelen wat onvolledige antwoorden. In een taal die hier misschien vreemd aandoet.

Maar beste lezer, als u wil reageren, doe dat dan hier. Zo krijgen wollige woorden en discussies in het ijle eindelijk wat meer body. En van lijfelijkheid hou ik. Van spellingscorrecties die net als katholieke bomma's blijven beweren dat 'lijfelijkheid' niet bestaat evenzeer.

maandag 17 november 2008

Vraagtekens en hersenbrekers: wat mag een blog?

Het internet is een bizarre plek om te vertellen wat je raakt. De graad van anonimiteit is steeds verraderlijk. Je greep op de werkelijkheid en de aard van virtueel succes zijn minstens even wankel. En over de wenselijkheid van deze drie aspecten kan ik zo een bladzijde vol schrijven.

Gisteren googelde ik ‘Huiverinkt’. Dat doe ik ongeveer tweemaandelijks. Noem het ijdelheid of zie het als een uiting van nieuwsgierigheid. Ik wil weten hoe ik 27 ben, hoe ik vrouw ben en wie de blogger achter deze blog is. Dat weet ik namelijk zelf niet goed.

In deze google-actie belandde ik op de NTGent-site en merkte verbaasd op dat ze mijn schrijfsel van twee maanden geleden integraal geplaatst hebben, tussen andere ‘recensies’ van het stuk 'Vergeten Straat'. Merk op dat het knullige woord ‘schrijfsel’ nogal onwennig naast ‘recensies’ staat. Wat ik schreef was immers geen recensie volgens Vandale. Meer impressie dan beoordeling.

Leuk dat deze blogstraat toch niet vergeten wordt, het maakte me best een beetje trots. Beetje vreemd echter dat mijn achternaam niet vermeld wordt. Daarnaast had ik geen flauw benul van deze link en is mijn tekst niet in het overzicht terug te vinden. ‘Konden ze me niet even mailen?’

Maar wat zie ik in eigen boezem? Dat ik zelf ook weinig linkjes plaats. Omdat het zo’n gedoe is. En ik liet NTGent ook niet weten dat ‘Vergeten straat’ me inspireerde tot een blogpost. Is het echt zover? Moeten bloggers contact opnemen met de instanties/cultuurproducten/mensen waarover ze schrijven? En moet een theatergezelschap de blogger eventjes laten weten dat ze haar tekstje waardevol genoeg vonden om het op hun site te plaatsen?

Tijdens de 22ste conferentie van Het Schoolvak Nederlands, zag ik één sessie die ik uit hobbyisme volgde. Peter Vanbrabant en Steven Vanhooren (Ugent) vertelden over het fenomeen ‘blog’. Ze slaagden in hun opzet: de luisteraars laten proeven van de mogelijkheden van blogs in een educatieve context. Eén deeltje van de Powerpoint-presentatie deed mijn wenkbrauwen fronsen. In een schema gebaseerd op het handelingstheoretisch perspectief van Schmidt werd een onderverdeling van het literaire veld gemaakt. Waarschijnlijk is zo’n workshop, die als doelpubliek lesgevers Nederlands heeft, niet meteen de beste plek om een inhoudelijke discussie te voeren over hoe men blogs in de verschillende actoren van het literaire veld moet plaatsen.

Toch lijkt het me interessant om aan de hand van blogs dit literaire veld volledig opnieuw te definiëren, nog meer dan wat gebeurde tijdens bovengenoemde uiteenzetting. Hun stelling dat de blog niet meteen te plaatsen valt, beaam ik volmondig. Maar ik durf het zelfs sterker te stellen: blogs halen de typische modellen overhoop. Zo wordt er in de gangbare literaire modellen een streep getrokken tussen lezers en critici. Filosofen als Derrida en Barthes en schrijvers als Italo Calvino gaven echter al enkele decennia geleden aan dat de traditionele literatuurwetenschap, die tot op vandaag een grote invloed heeft, eigenlijk tekortschiet in haar beschrijving van de literaire werkelijkheid. Voor die vaststelling hebben we blogs niet eens nodig.

Het is onmogelijk om een rigide onderscheid te maken tussen ‘lezers’ en ‘critici’. Net zoals de broertjes ‘recensie’ en ‘impressie’ lopen ze hand in hand. Ze spiegelen zich aan elkaar en vullen elkaar aan. Soms trekken ze aan de ander zijn haren, zoals dat in de meeste families gebeurt. Dat neemt niet weg dat het eentje broertje vaak meer status heeft en ordelijker zijn kamer opruimt.

Wat denkt u? De bloggers roeren zich, nietwaar? Soms in collectieve vorm. Lees in dat verband eens welke reacties Dirk Vekemans losweekte in zijn overzicht van de Vlaamse schrijverscollectieven. Maarten Inghels breide verder, de anderen volgden en steigerden soms. Hersenbrekers in het hoofd en vraagtekens in de ogen.

Ps Janien, leuk je te ontmoeten op HSN !

Is het stil in de buidel?

Straks loopt de oorlog over daken.

of niet?

donderdag 6 november 2008

Terminale gedichten

Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter dan de eerste. En is 'ofzo' een niet onbelangrijk woord in de naam van de eerste.

Wat dynamisch moet zijn, herkauwd wil wo(o)rden, is vaak terminaal ziek. Echt niet meer te redden door de dichter of tandenfeeën. Zelfs medelezers brengen doorgaans weinig soelaas.

Het doet echter pijn die tientallen doodzieke gedichten geen begrafenis te geven. En toen ik daarnet in 'Klaar ofzo' aan het spitten was op zoek naar gedichten die zo 'klaar' zijn dat ze in een tijdschrift mogen wonen, werd ik plots overvallen door mededogen. En betrad ik schoorvoetend de tweede map. Het gereutel deed pijn aan mijn oren. En toch.

U krijgt er eentje, zo'n hortend gedicht. Wees er lief voor. Niet te hard. En sluit haar ogen.

Of we schade hebben opgelopen?
Het tinnen soldaatje
schoot alvast naast je mond.

Ogen rollen onder het tapijt.
Pas op als je naar de ijskast gaat
en klap de tafel dicht.

Of je beter kan zwijgen?
Misschien helen we zonder
dag wat adamsappels en

als we het koud krijgen
hoeven we nooit meer
de zee in te gaan.

ps Doodzieke gedichten hebben uiteraard een laatste wens: respecteer hun rust. Ze zijn erg Nederlands: ze moeten plechtig verklaren wanneer ze na hun dood organen willen doneren. En dat wil dit gedicht niet. Het is veeleer conservatief. Dus respecteer haar eventuele nabestaanden.

dinsdag 4 november 2008

Collectief Balein

Het is zover: we zijn online ! En meer nog: we organiseren op 11 december een eerste poëzieavond in café 'De Loge', Annonciadenstraat 5. Vanaf 20:30. Maar dat hoef ik hier niet uit te leggen. Ga vliegensvlug hierheen. Linkjes zijn uiteraard welkom, publiek nog meer.

(En geniet van de foto, ze is uiteraard slechts voorlopig)

Populaire berichten