Zes jaar Huiverinkt: tijd voor een brief aan mijn (nieuwe) lezers

Beste lezer,

Huiverinkt wordt vandaag zes jaar. Traditiegetrouw geen toeters en bellen, maar tijd om stil te staan. Ik kijk deze keer liever vooruit dan achteruit, want terugblikken deed ik al genoeg. Op eenendertig jaar met een vader en één jaar zonder. Op hoe scheuren waar de wind door waait veranderen in barsten in het glas. Op waarom Huiverinkt zo lang niet op Facebook te vinden was, maar plots toch wel, zij het met kritische voetnoten*. In het vijfde jaar van deze blog stopte ik ook met het redactiewerk voor het tijdschrift Kluger Hans, om meer en moediger te schrijven. Maar wat bedoel ik daarmee? Lees verder, het gaat misschien ook over u.

‘Moedig’ betekent alleszins niet dat ik weer vaker tegen schenen wil schrijven. De tijd dat een huiverbrief aan de Vlaamse onderwijsminister uitmondde in een Facebookgroep die met tienduizend leden snel uit haar voegen barstte, ligt ver achter ons. En het lijkt veel langer dan twee jaar geleden dat een zwakke tegenaanval de lezersreacties op GeenStijl een kwartslag naar links deed draaien - of alleszins dichter bij de kankerende realiteit die ik aan wilde klagen.

‘Moedig’ betekent evenmin dat mijn pen nooit meer uithaalt. Ze blijft scherp, maar aan 2013 hield Huiverinkt zelfs geen nieuw sprookjesfiguur over. Ik lik achter de schermen nog steeds mijn wonden. Wat de juiste zalf is, dat wordt gelukkig elke dag helderder. En die zalf is dus niet zozeer wat krom trekt en bestreden moet worden, maar ook wat goed is, wat een duwtje nodig heeft tot beter en best.

Dus vooruit met de geit (die stevige hoeven heeft om uit een steile kloof te klauteren). Wat bedoel ik met ‘vooruit schrijven’? De oplettende lezer heeft misschien wat helderblauwe vermoedens. Ik ben dit jaar meer van plan dan eindelijk teksten inzenden naar tijdschriften of op nieuwe merkwaardige uitnodigingen ingaan. Ik ga ook op zoek naar hoe een ‘ethische copywriter’ sexy kan klinken en nodig kan blijken. En uitvissen of die schoentjes mij passen en of ik daarmee niet wankel, maar wandelend de hand uitreik. Naar een wereld die ik droom. Naar een droom die we delen.

Ik wil vaker samenwerken. Dus ik heb jullie nodig en jullie mij. Het is gedaan met drie keer per week vragen als ‘Marie, ken jij misschien iemand die….?’ of ‘Marie, kan je eens onder de aandacht brengen dat…?’ in mijn inbox. Als u een verhaal heeft dat verteld moet worden maar nog niet de juiste woorden kreeg, stuur het mij dan via een privébericht op de Facebookpagina van Huiverinkt (of per mail) door.  Het mag over een vergeten celliste gaan, over een Buycott-applicatie die u vertelt waar voedsel gemaakt wordt, over tai chi lessen die u geeft en leerlingen die u zoekt, over een idee dat u heeft of muziek die u maakt en waar u handen of oren voor nodig heeft. Bij elke nieuwe vijftig Facebookduimpjes voor de pagina schrijf ik minstens één verhaal dat jullie mij influisterden. De teller staat nu ik dit schrijf op 231 en bij 300 likes verschijnen er minstens twee geschonken verhalen online.

Eén afspraak: ik moet er zelf in geloven en test zo of ik nog meer vanuit hoop kan schrijven. En zelfs of ik daar ooit een centje aan kan overhouden. Het is aan u om uit te zoeken wat verhalen u waard zijn, of welke verhalen de wereld nodig heeft. En eigenlijk doen we dat laatste samen.

En ja, ‘vanuit ontroering en verontwaardiging’ wringt al een tijdje als ondertitel voor Huiverinkt. U mag uw brein laten stormen. Speurend naar wat de ramen opent en adem geeft. Naar wat broodnodig is zonder banaal te klinken.

Dank u.

Marie

* Dat ik op Facebook enkel kan kiezen tussen geld neertellen of u uitdrukkelijk moet vragen om een duim of deel, om dit bericht gelezen te krijgen.

Die adembenemende foto van een gespiegelde wolk? Die maakte Kasper Vogelzang, de fotograaf met wie ik in 2013 fijn en intensief samenwerkte. Inderdaad, zo eenvoudig kan het zijn.

Er geen kunst van maken, maar een vraag

‘Je moet er niet meteen kunst van maken.’ De zin werd uitgesproken nadat ik, triomfantelijk meedeinend op de klanken van Dirty Mind, het laatste continent had veroverd dat ik nodig had om mijn opdracht te volbrengen. Ik keek naar de vier lege flessen op tafel en vroeg me af of ik ze als voorwendsel kon inzetten. ‘Je moet er niet meteen kunst van maken.’ Ik drink, dus ik versta niets meer.

Maar ik kon geen kant opkijken, want de man die deze zin uitsprak kent ze allemaal (een beetje). De schrijfster die elke flard verdriet zo weet te versieren dat het bijna een streling wordt. De vrouw die woede zo op weet te blazen tot ze als een dreigende wolk boven de lafaard hangt. Maar hij kent ook het meisje dat zich afvraagt of haar vader gelijk heeft, als hij vraagt om Peter Pan voor een tijdje met rust te laten.

Wat is verwerken? Wat is vluchten? Kan het zijn dat je in vluchtige snelschrijverij – tranen verbijtend - net facet wat dringend aandacht moet krijgen? Hoe geef je woorden zo vorm, dat de doodstille kern van hun boodschap staande blijft en je niet ontglipt? Een mens kan veel tegelijk voelen – dat merk ik nu meer dan ooit tevoren. Ik huil, ik lach, ik mis, ik kijk uit naar morgen. Ik koester zelfs – in woorden en in daden. Ik doe het allemaal. Vaak tegelijk. Maar net zomin ik in staat ben om vierenhalf jaar als tijdsverspilling aan de kant te gooien, ben ik bereid te zwijgen over de teleurstelling die mijn hart doormidden snijdt. Net zoals ik wil blijven lachen, wil ik blijven huilen. Waarom mag je het ene van de daken schreeuwen? Maar moet het andere in stilte, waar niemand het hoort?

‘En dan kunnen al je studenten dat lezen!’ Nog zo’n bekommernis die ik de laatste weken een paar keer te horen kreeg. Ja, inderdaad. En soms word ik erg ongemakkelijk van de gedachte. Maar wat is de beste les die ik hen kan geven? Dat hun leerkrachten eigenlijk niet van vlees en bloed zijn? Of dat er een reden is voor mijn verhoogd ongeduld ten aanzien van hun taalfouten, dat er een oorzaak is voor de zure nasmaak die zich de laatste tijd in mijn keel genesteld heeft. Dat het misschien mogelijk is dat we allemaal fouten maken, de druk niet aankunnen en elkaar op cruciale momenten in de steek laten? Of moet ik ook dat met de mantel der liefde bedekken en slechts zeggen ‘liefde is een werkwoord, neem het van mij aan.’?

Voor een publieke schandpaal is mijn liefde veel te groot en deze wereld al veel te hard. Maar voor een discreet stilzwijgen kiezen – ik weet het niet. Misschien is het ooit dé ultieme overwinning op mijn eigen angsten. Misschien komt die ‘ooit’ heel snel. Mag ik in tussentijd deze barre weken oversteken met een warmwaterkruik in bed en een oplaaiend vuur in mijn schrijvende hand? Tussen de bedrijven door gniffel ik om de stiekeme dingen die het daglicht niet zien. Ik word steeds beter in geheimen bewaren, beloofd. Maar mag dit ook? Dit is geen kunst, ter verduidelijking, dit is een vraag.

Oproep aan dichters en kunstenaars: Dirty Mind

Hij komt weer langs op Huiverinkt, mijn favoriete purperen dwerg. En niet om even te bewijzen dat ondergetekende ondanks de lay-out van deze blog de funk van Prince prefereert boven alles wat eenzijdig donker en gothic klinkt. Neen.

Ik zal het kort houden. Lees dit eens. Het leek me onmogelijk, een dichter te vinden die naast een groot talent ook een zwak heeft voor Prince. Maar hij bestaat en heet Martijn Benders. Dat deze man een ijzersterk debuut de wereld instuurde, kan u binnenkort ook hier nalezen in mijn eerste echte poëzierecensie. Voorlopig trekt u het best naar de dichtstbijzijnde boekhandel en schaft u zich de bundel 'Karavanserai' aan.

Maar dat laatste geheel terzijde, alvast in deze post. Vindt u Dirty Mind een inspirerende plaat en denkt u over enig bovenmaats literair of ander talent te beschikken? Dan klikt u, nogmaals, hier (of hier).

Wie bent u?

M'n google-account vertelt me dat er ondertussen een dertigtal vaste bezoekers zijn (mensen die deze blog meerdere keren per week bezoeken). De helft hiervan identificeert zichzelf. Een kwart daarvan ken ik persoonlijk. En wat ik me nu afvroeg, de onzichtbaren, wat doen zij in het leven?

Ik plan geen plotse wendingen op deze blog, ik schrijf gewoon wat in me opkomt. Wil binnenkort graag wat poëzierecensies schrijven, voor het overige denk ik nooit in functie van de lezer. Noem het een zwakte, noem het een sterkte, noem het een kat. Wat sensatiebelust overkomt, is meestal niet meer dan een gevolg van ondoordachte impulsiviteit. Daar gaat het dus niet over.

Waarover dan wel? Ik ben benieuwd hoeveel mensen talen en/of literatuur studeerden. In welke mate valt dit echt onder de categorie 'litblog'? Of lezen ook meisjes uit cd-winkels deze blog?

Gewoon nieuwsgierigheid. Mea culpa !

x Marie

brief aan Alex Callier

Beste Alex Callier

Proficiat. U bent mijn tweede onbekende proefkonijnlezer. Dat bent u niet graag: onbekend. Toch bent u het hier. Waarom ik u schrijf? Goh, niets erg. Een klein ergernisje. Over terechtwijzingen moet men even nadenken. Over gerichte vragen langer. Dus zie deze brief niet als een tik tegen uw wang, maar als een vraag aan uw adres.

Misschien verstond ik u verkeerd. Wat u grapt is van zo’n fijnzinnige bitterheid, dat de gemiddelde Vlaming niet meelacht. Ik was één van die Vlamingen die zaterdagavond naar het optreden van Hooverphonic op Feest in’t Park keek. Ik heb een doorsnee gezicht. Mijn ogen zijn leeg.

Over de muziek wil ik slechts één alinea schrijven. Op zich doen middelmatige optredens geen vlieg kwaad. Niemand zweeft, niemand stort neer. Behalve u. Dat Geike zich aan een versie van ‘2 Wicky’ waagde, wil ik haar vergeven. Geike is behoorlijk mooi, haar poppenwangen ogen eerlijk en kwetsbaar. Die hoeven geen tik te krijgen. Ze kan niet helpen dat de muziek beter was, toen uw groepje nog ‘Hoover’ heette. En bovendien is ‘Mad about you’ een absolute klepper. Live verloor het lied haar pluimen, maar zelfs dat verwijt ik Geike niet.

Niet de muziek, maar uw verbale uitlatingen tussendoor trokken mijn aandacht. Voor we hierop doorgaan, schetsen we even uw toeschouwers. Ze stonden als gehypnotiseerde kippen te luisteren. Misschien had u tijdens de eerste nummers gevraagd om niet enthousiast te worden. Die nummers hoorde ik niet, uw eventuele vraag dus evenmin. Hoe het ook zij, het was erg vreemd om te merken dat iedereen zo stil was. Ik telde met een vriendin de luttele hoofden die bewogen en we lachten. Toen danste ik, want zo slecht klonk het niet. Ik stak mijn handen heel even in de lucht.

Ik weet niet of u mij aansprak, toen u plots het volgende liedje opdroeg aan het meisje achteraan. Zij die niet begreep dat dansen tijdens uw optreden ongepast was. Het kan me niet schelen wie u aansprak. Maar wat ik u dus wou vragen. Mogen we echt niet dansen tijdens optredens van Hooverphonic? Wenst u zelfs in modderige tenten een serene sfeer te behouden? Tekent u voor een ernstige, cerebrale beleving van uw muziek? Laat het me even weten. Dan maak ik gratis een petitie. ‘Tegen het dansen op Hooverphonic’.

Met vriendelijke groeten

Marie

Kies een boek

1. Gloed (Márai) vs. Het boek der rusteloosheid (Pessoa)
2. De Kapellekensbaan (Boon) vs. Vergeten straat (idem)
3. Mei (Gorter) vs. Bezette stad (Van Ostaijen)
4. De naam van de roos (Eco) vs. De man zonder eigenschappen (Musil)
5. Anna Karenina (Tolstoi) vs. Madame Bovary (Flaubert)
6. Zout op mijn huid (Groult) vs. Brede heupen (Hemmerechts)
7. Derrida vs. Nietszche
8. Tirza (Grunberg) vs. Kartonnen dozen (Lanoye)
9. De alchemist (Coelho) vs. De Celestijnse belofte (Redfield)
10.Disgrace (Coetzee) vs. The secret history (Tartt)

Adem (uit) je voorkeuren. Als je slechts één boek/filosoof las en toch wil antwoorden: dat mag, maar geef ook aan wat je niet gelezen hebt. Wees gerust, ik ben me ten zeerste bewust van de subjectieve selectie. En heb al soortelijke paniekaanvallen doorstaan.

Wie er de grap kan uithalen, wint drie zomersproeten en veel zon. En als je de tien vragen met vlotte pols én oprecht kan beantwoorden, moet je dringend eens koffie met me drinken. Of wijn.

ps Met dank aan Alexander (Ali met de Pet)...
pps Ik las slechts fragmenten/gedachten/verhalen van Pessoa, Nietzsche en Derrida. Duh.

Uitslag poll 2: Stiekeme momenten

De tweede enquête zit erop. Razend benieuwd was ik naar "wat mijn lezers op stiekeme momenten doen". Tussen aanhalingstekens. Het resultaat valt op zijn minst banaal en begrijpelijk te noemen. Houdt u vast aan de takken van de bomen, want hier komt het resultaat. Gesprokkeld uit drieënzestig hoofden.

Maar liefst zevenendertig stemmers houdt zich in alle geheimzinnigheid bezig met het rollen van neuskeutels. Hoe groter, hoe liever. The brain is the limit. Mocht een andere keuze ‘nagelbijten’ of ‘het vrijwillig ruiken van eigen geuren’ zijn geweest, zou onze dierlijkheid dan de helft van de stemmen hebben gehaald? We zullen het nooit weten - al vraag ik nu wel ‘stiekem’ door.

De zuivere liefde spreekt alleszins minder tot de verbeelding, want slechts vijf stemmers plukken bloemblaadjes. Of men van ons houdt of niet? Men wint noch met de liefde, noch met het gebrek daaraan een oorlog.

En we schrijven. Poëzie, mevrouw. Gedichten met de grote G, meneer. Tweeëntwintig procent (of veertien bezoekers) koestert grote dromen. Deze categorie twijfelde misschien of het vierde antwoord niet even toepasselijk was.

Want zeventien lezers tellen tegels. Een gul kwart bevecht de sterfelijkheid. Met de poëzie? En sterven zij daadwerkelijk niet? Misschien kan een verveelde dokter in de waarzeggerij over zeventig jaar eens een onderzoek houden.

(en zelfs na een optelsom blijven de keutels het grootst)

citAAT ! (oh nee, zelfs zij !)

Lonely is the room the bed is made
The open window lets the rain in
Burning in the corner is the only man
Who dreams he had you with him


In afwachting van een nieuwe poll zullen we nog een klein spelletje spelen. Goed? Wie zonder te googelen dit citaat kan plaatsen wint drie kiezels, een aardbei en vogelpoten met currysaus. Als u nu niet aan een krokodil denkt, hoeft u hiervan niets op te eten. Deal?

*hint: eigenlijk zou ik credits moeten geven, maar dat doe ik lekker niet. Zwerf maar lekker op eigen tempo rond.


ps Een dame die door bossen holt, buitenadem liefst. Door kracht onmerkbaar in elkaar gekrompen. Paddenstoelen wijken, schenken haar een plek tussen de bomen. Een hoed van licht papier. Gewoon. Geen stampende voeten of langgerekt verhaal. ‘Het leven mocht best wat minder eindeloos zijn.’ Dat denkt ze soms, als ze woorden verzamelt op een platgetreden weg. Als mos haar nieuwe benen geeft. Het glas brandt onze voeten. Jij hoort met ogen dicht. Raap wat kiezels, tracht te volgen.

1001liefdes

U kan nog altijd stemmen op mijn brief.

www.1001liefdes.be

Daarna 'lezen', selecteren op 'populariteit'. Mijn brief staat voorlopig onder de tweede grootste ster, links op het scherm...

Kus x
Marie