Zes jaar Huiverinkt: tijd voor een brief aan mijn (nieuwe) lezers

Beste lezer,

Huiverinkt wordt vandaag zes jaar. Traditiegetrouw geen toeters en bellen, maar tijd om stil te staan. Ik kijk deze keer liever vooruit dan achteruit, want terugblikken deed ik al genoeg. Op eenendertig jaar met een vader en één jaar zonder. Op hoe scheuren waar de wind door waait veranderen in barsten in het glas. Op waarom Huiverinkt zo lang niet op Facebook te vinden was, maar plots toch wel, zij het met kritische voetnoten*. In het vijfde jaar van deze blog stopte ik ook met het redactiewerk voor het tijdschrift Kluger Hans, om meer en moediger te schrijven. Maar wat bedoel ik daarmee? Lees verder, het gaat misschien ook over u.

‘Moedig’ betekent alleszins niet dat ik weer vaker tegen schenen wil schrijven. De tijd dat een huiverbrief aan de Vlaamse onderwijsminister uitmondde in een Facebookgroep die met tienduizend leden snel uit haar voegen barstte, ligt ver achter ons. En het lijkt veel langer dan twee jaar geleden dat een zwakke tegenaanval de lezersreacties op GeenStijl een kwartslag naar links deed draaien - of alleszins dichter bij de kankerende realiteit die ik aan wilde klagen.

‘Moedig’ betekent evenmin dat mijn pen nooit meer uithaalt. Ze blijft scherp, maar aan 2013 hield Huiverinkt zelfs geen nieuw sprookjesfiguur over. Ik lik achter de schermen nog steeds mijn wonden. Wat de juiste zalf is, dat wordt gelukkig elke dag helderder. En die zalf is dus niet zozeer wat krom trekt en bestreden moet worden, maar ook wat goed is, wat een duwtje nodig heeft tot beter en best.

Dus vooruit met de geit (die stevige hoeven heeft om uit een steile kloof te klauteren). Wat bedoel ik met ‘vooruit schrijven’? De oplettende lezer heeft misschien wat helderblauwe vermoedens. Ik ben dit jaar meer van plan dan eindelijk teksten inzenden naar tijdschriften of op nieuwe merkwaardige uitnodigingen ingaan. Ik ga ook op zoek naar hoe een ‘ethische copywriter’ sexy kan klinken en nodig kan blijken. En uitvissen of die schoentjes mij passen en of ik daarmee niet wankel, maar wandelend de hand uitreik. Naar een wereld die ik droom. Naar een droom die we delen.

Ik wil vaker samenwerken. Dus ik heb jullie nodig en jullie mij. Het is gedaan met drie keer per week vragen als ‘Marie, ken jij misschien iemand die….?’ of ‘Marie, kan je eens onder de aandacht brengen dat…?’ in mijn inbox. Als u een verhaal heeft dat verteld moet worden maar nog niet de juiste woorden kreeg, stuur het mij dan via een privébericht op de Facebookpagina van Huiverinkt (of per mail) door.  Het mag over een vergeten celliste gaan, over een Buycott-applicatie die u vertelt waar voedsel gemaakt wordt, over tai chi lessen die u geeft en leerlingen die u zoekt, over een idee dat u heeft of muziek die u maakt en waar u handen of oren voor nodig heeft. Bij elke nieuwe vijftig Facebookduimpjes voor de pagina schrijf ik minstens één verhaal dat jullie mij influisterden. De teller staat nu ik dit schrijf op 231 en bij 300 likes verschijnen er minstens twee geschonken verhalen online.

Eén afspraak: ik moet er zelf in geloven en test zo of ik nog meer vanuit hoop kan schrijven. En zelfs of ik daar ooit een centje aan kan overhouden. Het is aan u om uit te zoeken wat verhalen u waard zijn, of welke verhalen de wereld nodig heeft. En eigenlijk doen we dat laatste samen.

En ja, ‘vanuit ontroering en verontwaardiging’ wringt al een tijdje als ondertitel voor Huiverinkt. U mag uw brein laten stormen. Speurend naar wat de ramen opent en adem geeft. Naar wat broodnodig is zonder banaal te klinken.

Dank u.

Marie

* Dat ik op Facebook enkel kan kiezen tussen geld neertellen of u uitdrukkelijk moet vragen om een duim of deel, om dit bericht gelezen te krijgen.

Die adembenemende foto van een gespiegelde wolk? Die maakte Kasper Vogelzang, de fotograaf met wie ik in 2013 fijn en intensief samenwerkte. Inderdaad, zo eenvoudig kan het zijn.