maandag 25 augustus 2008

brief aan Alex Callier

Beste Alex Callier

Proficiat. U bent mijn tweede onbekende proefkonijnlezer. Dat bent u niet graag: onbekend. Toch bent u het hier. Waarom ik u schrijf? Goh, niets erg. Een klein ergernisje. Over terechtwijzingen moet men even nadenken. Over gerichte vragen langer. Dus zie deze brief niet als een tik tegen uw wang, maar als een vraag aan uw adres.

Misschien verstond ik u verkeerd. Wat u grapt is van zo’n fijnzinnige bitterheid, dat de gemiddelde Vlaming niet meelacht. Ik was één van die Vlamingen die zaterdagavond naar het optreden van Hooverphonic op Feest in’t Park keek. Ik heb een doorsnee gezicht. Mijn ogen zijn leeg.

Over de muziek wil ik slechts één alinea schrijven. Op zich doen middelmatige optredens geen vlieg kwaad. Niemand zweeft, niemand stort neer. Behalve u. Dat Geike zich aan een versie van ‘2 Wicky’ waagde, wil ik haar vergeven. Geike is behoorlijk mooi, haar poppenwangen ogen eerlijk en kwetsbaar. Die hoeven geen tik te krijgen. Ze kan niet helpen dat de muziek beter was, toen uw groepje nog ‘Hoover’ heette. En bovendien is ‘Mad about you’ een absolute klepper. Live verloor het lied haar pluimen, maar zelfs dat verwijt ik Geike niet.

Niet de muziek, maar uw verbale uitlatingen tussendoor trokken mijn aandacht. Voor we hierop doorgaan, schetsen we even uw toeschouwers. Ze stonden als gehypnotiseerde kippen te luisteren. Misschien had u tijdens de eerste nummers gevraagd om niet enthousiast te worden. Die nummers hoorde ik niet, uw eventuele vraag dus evenmin. Hoe het ook zij, het was erg vreemd om te merken dat iedereen zo stil was. Ik telde met een vriendin de luttele hoofden die bewogen en we lachten. Toen danste ik, want zo slecht klonk het niet. Ik stak mijn handen heel even in de lucht.

Ik weet niet of u mij aansprak, toen u plots het volgende liedje opdroeg aan het meisje achteraan. Zij die niet begreep dat dansen tijdens uw optreden ongepast was. Het kan me niet schelen wie u aansprak. Maar wat ik u dus wou vragen. Mogen we echt niet dansen tijdens optredens van Hooverphonic? Wenst u zelfs in modderige tenten een serene sfeer te behouden? Tekent u voor een ernstige, cerebrale beleving van uw muziek? Laat het me even weten. Dan maak ik gratis een petitie. ‘Tegen het dansen op Hooverphonic’.

Met vriendelijke groeten

Marie

5 opmerkingen:

J.DeTaeye zei

leuke blog

Groetjes uit spanje

Alexander zei

Sprak die mens echt iemand aan die in zijn ogen niet begreep dat "dansen ongepast" was? Is dat echt?
Jesus Hooverphonic. Ik heb er wel een mening over, laat ik zeggen, maar het is nog vroeg, nog een lange dag te gaan, nu even niet.
Een overload aan festivals, zeg ik. En mensen die daar maar als blinde slaven naartoe blijven gaan, terwijl ze de essentie - zich amuseren - uit het oog zijn verloren. Ofwel hebben die mensen allemaal een hogere genotsbeleving ontdekt waarvan ik niet op de hoogte ben.

Your Daniel zei

Ik had een ander beeld van Alex Callier. Toch maar zielig als het klopt wat ik hier lees (en geen misverstand of zo is?)

Marie zei

Tja, ik vrees dat het geen misverstand was, al zou het een opluchting zijn mocht dat wel zo zijn. Ik kan me de letterlijk woorden niet meer herinneren, maar er sprak in ieder geval minachting voor het publiek uit. Of dan toch het dansende publiek. Nooit goed, volgens mij.

Anoniem zei

"dance, dance, dance to the radio..." (Joy Divison)

Rock 'n' roll is muziek voor de heupen, de voeten, het hoofd, het hele lijf en de heidense ziel.

Of zoals Martha Reeves zong: "the time is right for dancing in the street!"

Populaire berichten