In memoriam Muis

Een uur geleden kwam ik thuis, nadat kleine mannen de EK-finale wonnen. De vrienden op café gaf ik vastberaden een nachtkus. Nog wat schrijven, dames en heertje. Salut en de kost. Want het eerste eenzame moment in de zomer van 2008 brak aan. De afsluiter van een weekend bol van verandering. Rode inkt op mijn vingers geruild voor glazen waarmee je moet klinken. Na een personeelsfeest en twee proclamaties volgden de zomerdons zonder hoes, een tuinfeest, veel wijn en een bed vol liefde. Met lichtbeschonken tong heb ik gezongen en een beetje borst getoond. Veel wijn. Veel mensen.

Wij wensen elkaar twee keer per jaar het beste toe. Op Nieuwjaar en bij het begin van de zomer. In die laatste dagen van juni schrijven we geen wenskaartjes, daarvoor is de wind ’s avonds te zwoel. Het had gekund. ‘Moge de komende zomerliefde jouw borsthaar (lief)hebben.’ Of: ‘Ik wens je citrusvruchten om te plukken, het rare gevoel van zand in je schoenen en pasta met tonijn’. Dat laatste kaartje zou in mijn brievenbus vallen. Ticket naar Sicilië vandaag geboekt.

De computer openklappen, handen in het haar, even die hersenen boenen… Eens kijken wat er na dit weekend nog uit mijn vingers zou kruipen. Ik stond op om de echte vrouw des huizes, mijn kat, wat brokjes te geven. Nam een flesje water mee. De poes wou binnen, weer naar buiten en terug binnen. Ze is vaak wat nerveus, dat beest. Baasje moet wat kalmer worden. Ik opende het flesje. Zulke goede voornemens mochten beloond worden met wat inspiratie.

…

Een beweging in mijn rechterooghoek trekt aandacht. Onder de boekenkast is iets druk bezig te vluchten. Alvast geen stervende nepvlinder. Ik wil niet meer zien, mijn blik glijdt naar links… Daar zit de kat met haar poot achter de kachel te tikken. Niet opstaan om te kijken waarop ze aan het jagen is. Het is vast meer dan een spin of randgedachte… Terug rechts. Het wezen onder de boekenkast blijkt een muis te zijn. Verdomme. Er zitten hier muizen. En ik heb een kat om ze dood te maken. Vanachter de kachel komt een tweede, gewonde muis gekropen. Ik fluister luid, bang dat de buren me horen: ‘Nee, poes, kom hier Lilith, doe dat buiten.’ Ik zie misschien één keer per jaar een ongekooide muis. De kraaloogjes glanzen, hun dunne staart verwondert telkens weer. Het doet pijn ze te zien sterven. Noem me een kind. Het maakt me bang. Ik zie mijn kat heel traag een muis vermoorden. Ik verstijf, kan niet meer schrijven in de tegenwoordige tijd.

…

Wou mijn liefje bellen, besefte dat het drie uur ’s nachts was, belde één van de vriendinnen die nog op café zat. Ze baande zich geschrokken een weg naar buiten. Lacherig kroop mijn angst in het achtergrondlawaai. De vriendin was opgelucht. ‘Gek kind, me daarom bellen. Raap jij dat beest morgen maar lekker op met stoffer en blik.’ Kusje en klik.

De kat, de schrijver, de muis. Als een muis uiteindelijk sterft, gaan we er graag vanuit dat haar jager teleurgesteld is. We noemen de strijd ‘spelen’. Is dit meer dan projectievermogen? Misschien kan mijn kat straks enkel goed slapen als het beest daadwerkelijk muisdood is. Geniet ze lekker na, ruikt ze in haar dromen de warme ingewanden en hoort ze in haar hemel dichtgeknepen luchtpijpen piepen.

Ik zal in ieder geval niet goed kunnen slapen. Morgen zal ik heel bewust de kamer binnenkomen. Dan mag ik niet vergeten om te zoeken naar muizenlijkjes. Die ik kokhalzend zal oprapen. Of misschien bied ik mijn buurman in ruil aardbeien aan. Een moedige man mag voor doodgravertje spelen. Ik registreer liever. De muis maakt me bang. Ik vind dit niet leuk. En de dood nog minder, zo ergens onder de boekenkast of achter de kachel.

Kies een boek

1. Gloed (Márai) vs. Het boek der rusteloosheid (Pessoa)
2. De Kapellekensbaan (Boon) vs. Vergeten straat (idem)
3. Mei (Gorter) vs. Bezette stad (Van Ostaijen)
4. De naam van de roos (Eco) vs. De man zonder eigenschappen (Musil)
5. Anna Karenina (Tolstoi) vs. Madame Bovary (Flaubert)
6. Zout op mijn huid (Groult) vs. Brede heupen (Hemmerechts)
7. Derrida vs. Nietszche
8. Tirza (Grunberg) vs. Kartonnen dozen (Lanoye)
9. De alchemist (Coelho) vs. De Celestijnse belofte (Redfield)
10.Disgrace (Coetzee) vs. The secret history (Tartt)

Adem (uit) je voorkeuren. Als je slechts één boek/filosoof las en toch wil antwoorden: dat mag, maar geef ook aan wat je niet gelezen hebt. Wees gerust, ik ben me ten zeerste bewust van de subjectieve selectie. En heb al soortelijke paniekaanvallen doorstaan.

Wie er de grap kan uithalen, wint drie zomersproeten en veel zon. En als je de tien vragen met vlotte pols én oprecht kan beantwoorden, moet je dringend eens koffie met me drinken. Of wijn.

ps Met dank aan Alexander (Ali met de Pet)...
pps Ik las slechts fragmenten/gedachten/verhalen van Pessoa, Nietzsche en Derrida. Duh.

Ergenis en hysterie

Ik hou niet van voorbarig sleutelen aan mijn hart. Kijk me in de ogen voor je vragen stelt. Of als dat niet kan: lees mijn teksten en weet dat ze slechts een schaduw zijn van wie ik was toen ik het schreef. Aantijgingen van ergernis zijn vaak net zo oppervlakkig als de ergernis zelf.

Ik hou, naast ergernis, ook niet van hysterie. En toch moet ik soms de haren uit mijn hoofd trekken om te weten wat ik haat. Ik haat mijn slechte ogen, ik haat het tekort aan tranen. Ik smeet de bril waarmee ik alles wazig zie dit weekend in een hoek. Probeer me niet te sussen. Laat me stuk maken wat me toebehoort. Zolang ik de vierde poot niet onder je wegneem, je niet degradeer tot vijfde wiel, wil ik je geen pijn doen. En boos ben ik zelden.

Dus laat me vloeken op de wind, die zand in oren strooit. Me mijn evenwicht ontneemt. Ik sleur niets mee in mijn val. Dus laat me even, als ik daar lig met open knieën. Er werd mij al te vaak tevergeefs verzorging beloofd. Laat de blinde kip eerst zelf graantjes zoeken, voor je haar laat hurken voor je voeten. En ook nadien de pluimen uit mijn hoofd willen vangen, vind ik imbeciel. Als ik iets kwijt ben, heeft het geen zin te vragen waar ik het laatst liet.

Uitslag poll 2: Stiekeme momenten

De tweede enquête zit erop. Razend benieuwd was ik naar "wat mijn lezers op stiekeme momenten doen". Tussen aanhalingstekens. Het resultaat valt op zijn minst banaal en begrijpelijk te noemen. Houdt u vast aan de takken van de bomen, want hier komt het resultaat. Gesprokkeld uit drieënzestig hoofden.

Maar liefst zevenendertig stemmers houdt zich in alle geheimzinnigheid bezig met het rollen van neuskeutels. Hoe groter, hoe liever. The brain is the limit. Mocht een andere keuze ‘nagelbijten’ of ‘het vrijwillig ruiken van eigen geuren’ zijn geweest, zou onze dierlijkheid dan de helft van de stemmen hebben gehaald? We zullen het nooit weten - al vraag ik nu wel ‘stiekem’ door.

De zuivere liefde spreekt alleszins minder tot de verbeelding, want slechts vijf stemmers plukken bloemblaadjes. Of men van ons houdt of niet? Men wint noch met de liefde, noch met het gebrek daaraan een oorlog.

En we schrijven. Poëzie, mevrouw. Gedichten met de grote G, meneer. Tweeëntwintig procent (of veertien bezoekers) koestert grote dromen. Deze categorie twijfelde misschien of het vierde antwoord niet even toepasselijk was.

Want zeventien lezers tellen tegels. Een gul kwart bevecht de sterfelijkheid. Met de poëzie? En sterven zij daadwerkelijk niet? Misschien kan een verveelde dokter in de waarzeggerij over zeventig jaar eens een onderzoek houden.

(en zelfs na een optelsom blijven de keutels het grootst)

Boek 3: 1001 liefdes

Dit bericht is vooral bedoeld voor de paar hardnekkige fans die ik volgens Google Analytics heb en uiteraard de familie in het verre Antwerpen (zegge het voort, moeder, buurvrouw, Jan van de bakker, de kleine Marie verschijnt in een boekje...!)

Ik ga er immers vanuit dat niemand anders 16 euro zal betalen voor een verzamelboekje waarin één brief van mij gepubliceerd werd. Maar kom, ik kondigde het eerder al aan, dus laat ik het maar even afmaken. Wie het derde boek van 1001 liefdes wil bestellen, volgt deze link. Je moet een account aanmaken bij WWAOW, de rest wijst zichzelf uit. Al snap ik niet waarom ik mijn yahoo-mailadres niet kon gebruiken. En dat ik zelf 16 euro moet betalen voor een gedrukte versie van een hopeloze liefdesbrief, dat steekt ook een beetje. Maar er steken de laatste tijd wel meer dingen. Laten we ze voor een stuk wijten aan het hoestende zomerweer.

Voor zij die nieuwsgierig doch arm zijn: de brief valt nog steeds te lezen onder de tweede ster (selecteer op populariteit) op de site van 1001 liefdes. Als je in de sterren wil verdwalen, dan kom je ook een mooi gedicht van Maarten Inghels tegen, die op korte tijd behoorlijk klom op de sterrenladder.

Bedenksels op dinsdag

Enkele dagen geleden zei ik dat een kip maar beter niet te vroeg victorie kraait. Wel, ik had spijtig genoeg gelijk. Er valt eventjes weinig te kraaien, want de job die eventjes uitnodigend voor mijn neus te blinken lag, is toch weer geweken en in andere armen gekropen. 'De andere kandidaat had meer ervaring', u kent het wel. Ach, ik laat er geen tranen om. Binnenkort is het vakantie en dan worden er vanzelf weer andere verbindingen in dat hart en die hersenen van mij gelegd. Lesgeven kan ik sowieso blijven doen. Ik vind het leuk, daar niet van. Maar ik word binnenkort 27 en nu al loop ik gauw tegen die jaren onderwijservaring aan. Als ik iets anders wil proberen, dan is het nu het moment. Dus ik blijf nog verder zoeken.

Zaterdag trad ik op in de Hotsy Totsy. Het raadseltje in mijn vorige post fungeerde als aandachtstrekker, net als een Kameleon-raadseltje. De winnaars kregen van mij een pint. Het klinkt erg populistisch en dat is het ongetwijfeld ook. Ik maak er echter even mijn missie van om uit te proberen wat op een podium allemaal kan en werkt. Ook op dat vlak ben ik nog erg groen achter mijn oren. Wanneer je met een berg zelfkritiek op het podium klimt, valt er trouwens weinig te verliezen.

Ik was tot gisteren erg boos om verschillende redenen en was dan ook van plan om een blogpost te schrijven waarin ik deze ergernis woorden gaf. Maar plots leek dit mij geen goed idee. Daarom schreef ik een lange mail aan de persoon die mij zaterdag zwaar teleurgesteld heeft. Zo vermijden we een publieke ruzie en in het beste geval kan deze persoon iets doen met de kritiek die ik hem gaf.

Maar hoe het ook zij, zaterdag was ik na tien minuten voordragen zo geërgerd dat ik besloot om vroegtijdig weer van het podium te klauteren. Achteraf bekeken heb ik hier helemaal geen spijt van. Want: Anna was speciaal voor mij (jiepie !) naar de Hotsy Totsy gekomen. En wat bleek? Deze dame schrijft niet enkel mooie gedichten, ze is daarnaast ook een erg fijne madam om mee op café te zitten. Na uren praten bedacht ik me hoe vreemd het was dat ik haar via de poëzie en blogwereld had leren kennen. Normaal gezien maak ik op deze manier vooral kennis met mannelijke, veeleer introverte en vaak een beetje gefrustreerde collega's. Dat was zaterdag dus niet het geval. En dat maakte de avond weer behoorlijk goed.

citAAT ! (oh nee, zelfs zij !)

Lonely is the room the bed is made
The open window lets the rain in
Burning in the corner is the only man
Who dreams he had you with him


In afwachting van een nieuwe poll zullen we nog een klein spelletje spelen. Goed? Wie zonder te googelen dit citaat kan plaatsen wint drie kiezels, een aardbei en vogelpoten met currysaus. Als u nu niet aan een krokodil denkt, hoeft u hiervan niets op te eten. Deal?

*hint: eigenlijk zou ik credits moeten geven, maar dat doe ik lekker niet. Zwerf maar lekker op eigen tempo rond.


ps Een dame die door bossen holt, buitenadem liefst. Door kracht onmerkbaar in elkaar gekrompen. Paddenstoelen wijken, schenken haar een plek tussen de bomen. Een hoed van licht papier. Gewoon. Geen stampende voeten of langgerekt verhaal. ‘Het leven mocht best wat minder eindeloos zijn.’ Dat denkt ze soms, als ze woorden verzamelt op een platgetreden weg. Als mos haar nieuwe benen geeft. Het glas brandt onze voeten. Jij hoort met ogen dicht. Raap wat kiezels, tracht te volgen.

Niet echt nieuws...

Ik gaf vandaag m'n laatste les (misschien wel voor lange tijd, maar een slimme kip kraait niet te vroeg victorie, dus later meer) en worstel me door bergen verbeterwerk. Ondertussen broed ik met de andere leden nog steeds op een goede naam, een fijn introducerend tekstje en een passend logo voor ons Gentse collectief. Daarnaast plaats ik nog eenmaal de affiche van zaterdag. Google Analytics leerde me dat nieuwe lezers immers niet verder kijken dan het eerste scherm. Ik zal rond 21u. aantreden. En ttwwoo paste bovendien hun website aan. Gelukkig bleven de klauterende ventjes. Liefs x

Na de *biep*

Spreek een boodschap in. Ik draag een dorp in mijn lijf.
Duiven vallen dood.

Aan de ribben kleeft honger. Er dreigt een aardverschuiving.
Dus kom later tot mij terug.

Als steen zwijgen mijn handen, in een krater zwemt de dorst.
Had mezelf nochtans beloofd:

Slechts één keer spel ik hen de les: schenk ik in ademnood
een handvol ballerina’s weg.

Victor

In afwachting van nieuwe schrijfsels post ik nog eens eentje uit de oude doos. Dit gedicht gaat over Albert De Coninck, a.k.a. Vic. Hij overleed op 6 december 2006. Dit gedicht werd acht jaar geleden geschreven en kaapte op twee wedstrijden (Derde Druk, Soetendaelle) prijzen weg. In het verslag van Soetendaelle 2002 staat te lezen: 'Ouderdom, dementie en een eindeloos geduld van verzorgende blikken worden door Marie Meeusen beschreven in Victor'. Dit is ongetwijfeld goed bedoeld, maar wijst op een erg subjectieve interpretatie. Mijn grootvader was immers veel, maar dement was hij niet. Daarom waarschijnlijk dat ik zijn doodsprentje, waarop dit gedicht te lezen stond, meer waard vind dan eender welk poëzieverslag.



Victor

Het is stil.
Bang voor elk hoestje
kijken x paar ogen
naar onze tachtigjarige oorlog.

Hoe hij traag
met heel veel aderhanden
pompoensoep slurpt
en onze angst uitlacht.

Plots schept hij - na moeders soep -
opgeblazen Duitsers
en beelden van de Guernica uit.

Na stil komt stiller.



ps Sinds vorige week valt zijn levensverhaal (en dat van zijn rebelse vrouw) ook beknopt te lezen in het Verzetsmuseum van Amsterdam. Ik moet zelf nog gaan kijken.

I don't like Wednesdays

Ik hou niet van woensdag. De dag waarop een week het duidelijkst opengevouwen ligt, raakt mijn koude kleren niet. De goede voornemens van maandag zijn op woensdag vaak al gefnuikt. En de hoop die een donderdag kenmerkt is op woensdag nog maar sluimerend aanwezig.

Ik ben geen opgeruimd meisje. Wanneer ik de kamer wil vegen, kom ik ondertussen een berg afwas tegen, waardoor ik een kwartier later de borstel niet meer terugvind. En het woord ‘opgeruimd’ in de betekenis van ‘opgewekt’ vind ik minstens even weerzinwekkend als ‘puik werk’ schrijven op een mooie boekbespreking.

Maar om even duidelijker te zijn: op woensdag ben ik even rommelig als op andere dagen. Het valt me wel op dat ik me op woensdag vaak bezig hou met zinledige zaken die kant noch wal raken. Zoals het opruimen van blogposts die ik op de één of andere manier storend vind. Mijn feeds lijken gefikst, en wie het filmpje van Prince wil zien geeft op Youtube maar even ‘Tom Petty’ en ‘While my guitar gently weeps’ in. Daar vindt u het filmpje waarin muzikanten denkbeeldig van hun sokkel worden geblazen.

Verder: wat promotie voor Dirk Elst. Dit medelid van het nieuwe poëziecollectief schreef de teksten voor een voorstelling rond vioolbouw. Op zijn blog en op Parlando vindt u daar meer info over. Zo. Hopelijk heeft deze woensdag nu toch wat nut gehad.

ps Wist u dat het nummer waarnaar deze post verwijst over een gruwelijke schietpartij op een school in California gaat? Ik wist het tot enkele maanden geleden niet.
pps Of een post al dan niet verwijderd wordt heeft meer te maken met esthetiek dan met het aantal reacties. Deze post bijvoorbeeld leverde vooralsnog geen commentaar op, terwijl hij u naar iets heel moois voert...

Prince wordt vijftig !

Prince wordt op zaterdag 7 juni vijftig. Op Orans blog las ik dat ik van Brel en poezen hou. Dat zou wel eens kunnen kloppen. Het feit echter dat niet in één adem ook Prince werd vernoemd, doet mij vermoeden dat ik mijn bloglezertjes nog veel te weinig heb lastig gevallen met deze kleine afwijking, die net zoals ik de 1m60 niet haalt.

Daarom besloot ik vannacht dat het tijd werd voor een heuse Prince-post. Het purperen heerschap maakt het me echter niet gemakkelijk. Het zou nochtans simpel kunnen zijn: voor de dames en homo’s onder ons wat lekkere fotootjes, voor de jongens een paar gitaarsolo’s waar Jimi Hendrix in zijn eeuwig Samarkand-hotel heel bleek naar zit te luisteren.

Maar helaas. Prince viert zijn verjaardag niet, want hij is Jehovah-getuige. En naast een grote dosis muzikaal talent is hij ook nog eens begiftigd met een grote schare advocaten. Daarom zie ik mij gedwongen om iets anders te doen: een wedstrijd. Een ‘truth or dare’ zeg maar. De deelnemers dienen mij audiovisueel bewijsmateriaal op te sturen en de winnaar krijgt een cadeau per post. Absoluut beloofd. Vooraleer u heel naarstig Purple Rain vanonder het stof haalt… wacht even, zo simpel is het niet. Plaats uzelf eerst in de juiste categorie en lees de bijhorende opdracht.

1) U behoort tot de groep mensen die het ‘weigeringspercentage’ van deze site verhoogt? Geen probleem, dan zit u ondertussen waarschijnlijk al te luisteren naar de nieuwe Kanye West. U leest dit niet meer, ik kan ermee leven en u weet niet eens dat u besproken werd. Ga gerust door met uw leven. Maar kom achteraf niet klagen dat er geen grote levende muzikanten meer zijn. Ik had u gewaarschuwd.

2) U denkt: ‘lieve meid, die Marie met haar zwaar op de handliggende blog… Fijn dat ze eens wat luchtiger schrijft. Maar over Prince, wtf?' Voor u heb ik de volgende opdracht: ga actief op zoek naar een Jehovah-getuige, nodig hem/haar thuis uit. Laat hem/haar leuteren over god en drink ondertussen samen koffie. Juist wanneer hij/zij denkt een nieuw discipel te hebben gevonden, opent u de koekjesdoos en biedt u een zeester aan. Niet moeilijk, toch?

3) U behoort tot de grote schare vrienden die mijn afwijking in het dagelijkse leven ook op hun bord krijgen. Deze post wekt enige weerzin bij u op, maar omdat u mij kent wil u toch verder lezen… Koop eindelijk de cd uit uw geboortejaar en luister er vijf keer naar, dit voor zaterdag. Voor zij die geboren werden tussen 1978 en 1988 vormt dat geen enkel probleem. Ukkies uit de jaren negentig raadplegen eerst mijn Prince-kennis vooraleer ze naar de platenwinkel hollen. Ik mag dan wel enigszins perfide gedachten hebben, laat het duidelijk zijn dat geld uitgeven aan ‘Emancipation’ hier niet bijhoort. Vrienden die geboren werden voor 'For you' uit 1978 mogen me in het echte leven contacteren. Ook hier valt wel een mouw aan te passen.

4) U kent deze blog niet, maar bent een dolgedraaide fan die op Google ‘Prince wordt vijftig’ ingaf? Haal uw stalen ros (uiteraard een rode Corvette) uit de stal en rijd als de bliksem naar het huis van uw geheime liefde. Zet een frambozenpetje op zijn/haar hoofd en kus volmondig. Mocht uw geheime liefde bezet zijn, dan lukt het misschien wel om met kleren aan een bad te nemen.
En laat de zomer starten !

Gegroet
Marie

PS Ikzelf zal op de laatste lesdag funky doceren in een Prince t-shirt. Een eerste keer. En zijn eerste keren niet altijd wat spannend?
PPS Toch een filmpje. Kijk aub voorbij de zweep.