Spreek een boodschap in. Ik draag een dorp in mijn lijf.
Duiven vallen dood.
Aan de ribben kleeft honger. Er dreigt een aardverschuiving.
Dus kom later tot mij terug.
Als steen zwijgen mijn handen, in een krater zwemt de dorst.
Had mezelf nochtans beloofd:
Slechts één keer spel ik hen de les: schenk ik in ademnood
een handvol ballerina’s weg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
10 opmerkingen:
"schenk ik in ademnood
een handvol ballerina’s weg."
Hoe geweldig is me dat!
Maar wat het betekent, geen idee...?
'Het spellen van de les' doet me denken aan een experiment in de klas, een experiment met ballet, maar daar kan ik de rest van het gedicht niet bij plaatsen.
(Vergeef me mijn zoektocht naar betekenis)
Ik wou ook nog zeggen dat het erg goed klinkt!
Het cryptische en het bol staan van metaforen refereert sterk aan de Vijftigers. Invloed van? Lucebert? Claus?
Sterke beelden!
@dichterbij: bedankt !
@the boy: ik schrijf de laatste tijd vaak over poëzie en miscommunicatie, hoe we net allemaal op zoek zijn naar betekenis, maar het er vaak om draait (voor mij toch) om als lezer nog ruimte te krijgen voor invulling. Vind het leuk om abstract te zijn, en toch een vleugje herkenbaar. En verder is het gewoon een makkelijke herwerking van twee individuele gedichten, en voelt het nog steeds niet 'af' aan. Maar poëzie over poëzie is het, denk ik toch. Hopelijk...
@Shine: ja, ik hou van de Vijftigers, en zal er zeker door beïnvloed zijn. Ik schrijf echter ook graag begrijpelijk, maar die gedichten laat ik sneller los, verlies ik als het ware.
.
Jij bent
reeds in het dorp
van de dood.
De biep stopte
als een duif
die plots wegvloog.
Mijn handen
zijn gestorven
ballerina's.
.
Dag Marie,
ik heb de 'eigenaardige' afwijking
om me telkens te laten inspireren.
Door de andere.
Neem me niet kwalijk.
Ik houd van gedichten
die verder gaan
dan louter 'verstaan'.
Lire c'est écrire.
.
mvg
wow, wat een mooi gedicht
" hoe we allemaal op zoek gaan naar betekenis ". Daar schreef ik nu net een brief over. De gelijktijdigheid der dingen...
Via Uvi hier gesnuisterd. En genoten van dit gedicht. Een beetje ongemakkelijk op de stoel geschoven, wel, "dus kom later tot mij terug", "ik had mezelf nochtans beloofd", neen, gemakkelijk is het allemaal niet... gelukkig een handvol ballerina's, en toch één keer de les spellen. Dat is al iets, en dan kan het later nòg.
Tot een volgende keer.
In het herlezen valt het me in: dit is àf. Puik werk.
Een reactie posten