Ik hou niet van voorbarig sleutelen aan mijn hart. Kijk me in de ogen voor je vragen stelt. Of als dat niet kan: lees mijn teksten en weet dat ze slechts een schaduw zijn van wie ik was toen ik het schreef. Aantijgingen van ergernis zijn vaak net zo oppervlakkig als de ergernis zelf.
Ik hou, naast ergernis, ook niet van hysterie. En toch moet ik soms de haren uit mijn hoofd trekken om te weten wat ik haat. Ik haat mijn slechte ogen, ik haat het tekort aan tranen. Ik smeet de bril waarmee ik alles wazig zie dit weekend in een hoek. Probeer me niet te sussen. Laat me stuk maken wat me toebehoort. Zolang ik de vierde poot niet onder je wegneem, je niet degradeer tot vijfde wiel, wil ik je geen pijn doen. En boos ben ik zelden.
Dus laat me vloeken op de wind, die zand in oren strooit. Me mijn evenwicht ontneemt. Ik sleur niets mee in mijn val. Dus laat me even, als ik daar lig met open knieën. Er werd mij al te vaak tevergeefs verzorging beloofd. Laat de blinde kip eerst zelf graantjes zoeken, voor je haar laat hurken voor je voeten. En ook nadien de pluimen uit mijn hoofd willen vangen, vind ik imbeciel. Als ik iets kwijt ben, heeft het geen zin te vragen waar ik het laatst liet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
7 opmerkingen:
weer een zeer sterk stukje tekst dat het ego overstijgt. genietbaar voor velen.
@ Maarten: dank je wel.
Ik wou eerst een langer prozastukje schrijven waarin ik uiteenzette hoe ik me dit weekend ergerde en hysterisch gedroeg. Maar toen bedacht ik dat dat wel erg onzinnig is om te schrijven, laat staan om te lezen.
Dus werd het een 'bedenksel', mijn term voor wat in minder dan vijf minuten mijn hoofd verlaat.
Ik ben blij dat het alvast voor jou het individuele overstijgt. Want dat was mijn hoofdbedoeling.
een storm moet uitrazen ;-) en soms moet je niet kijken naar de sporen die je achterlaat
Ik wou juist wel individueel kijken...
Anyways... tot ooit.
@Kansel: dat mag uiteraard ook...
Met trillende handen las ik zo'n tiental blogs van het frêle meisje dat ooit nog eens les aan me gaf, mijn hoofd pijnigend om toch maar op die perfecte 'comment' te komen. Zonde van de tijd en het haastig geklik door je archief, want iets boeiend is er niet echt meer van gekomen. Je voorspellingen over mijn schoolbelevenissen zijn zowat allemaal uitgekomen. Economie is niet echt mijn cup of tea maar lijkt mij wel nog tof te vinden. Tussen ingewikkelde financiële dagboeken en nietszeggende definities is altijd plaats voor een guitigheid. Laat me je vooral niet verder vervelen met nutteloze schrijfsels, maar denk nog eens terug aan je vlinderachtige tijd toen je nog voor onze klas stond. Groetjes van een leerling die Gazelle, die zo ongegeneerd op tafels ging zitten, niet snel zal vergeten.
Ach Stijn, de perfecte comment bestaat niet, althans net zomin als de perfecte blogtekst of de perfecte leerkracht. Op tafels kruipen is nodig, want echtheid is nodig. Maar toch is het fijn dat je net hier die herinnering ophaalt. Want op tafels kruipen maakt het ook allemaal moeilijker.
Wees gerust, ik vergeet ook nooit de econoom in spe die in se ook een dichtershartje heeft (net zoals mijn vader), het jongetje dat een heel dikke boek van Lucebert naar het klaslokaal had versleept. Kom gerust eens langs, op een volgend optreden ofzo, dan pakken we een pint.
Een reactie posten