Kokhalzen of herkennen: aan u de keuze!

Zaterdagmiddag. De laptop waarop ik dit schrijf staat tussen mandarijnenschillen, een theepot met vata thee, een fietslampje, giftige nagellakremover en een waterkruik. Op dezelfde tafel vind je verder wat Groene Amsterdammers, een haarborstel en het in twee gebroken skelet van een zeedollar, waar de kat zo’n vijf keer per dag aan komt snuffelen. O ja, en een exemplaar van het boek ‘De hele olifant in beeld’, dat inzicht belooft in het bestaan en de werkingen van Universele Wetten en de Gulden Snede.

Herkenbaar? Eclectische chaos, typisch voor het uiteenlopende en beweeglijke rommeltje dat me al tweeëndertig jaar inspireert. Vrij representatief ook voor wat en wie mijn boekenkast, muziekcollectie en liefdesleven vult. Maar als ik nu toegeef dat de helft van wat op mijn tafel ligt te maken heeft met een spirituele zoektocht? Als ik verklap dat er dit moment een steentje in mijn bh zit dat symbool staat voor mijn overleden vader? Als ik u er daarenboven aan herinner dat ik stopte met roken na een ayahuasca-ceremonie, wat gebeurt er dan? Trekt u uw wenkbrauwen op? Of moet u binnensmonds een beetje kokhalzen en maakt u zichzelf wijs dat u zich zorgen om mij maakt? Want, Marie, spirituéééél? Dat kán toch niet? Arm schaap, dat al dat verdriet haar daartoe geleid heeft, na zo’n opvoeding, na zo’n gedegen opleiding.

Wel, ik wil niet dat u zich zorgen maakt. Want dat is niet alleen onnodig, het is daarnaast ook behoorlijk onwetend en een tikje arrogant. Net zoals ik het alleen maar vervelend vind als u mij wil dwingen tot geloven in God, in dagelijks chanten of kaarsjes branden, tot elke dag yoga-oefeningen doen. Net als dat u me woedend maakt door te zeggen dat ik nooit boos mag zijn, vind ik het razend ongepast om neerbuigend te doen over mijn weg. Verdien ik niet wat meer vertrouwen?

Mijn weg loopt door verschillende landschappen. Ik raap de schelpen en steentjes op die bij me horen, beweeg in en lees over chi-energie, kies geblinddoekt voor het water uit de Gulden Snede-karaf en besluit daarna om deze karaf te kopen, net als het boek dat zoekt naar de overeenkomsten tussen vele verschillende wijsheidstradities en recente, baanbrekende wetenschappelijke ontdekkingen. Een boek waaruit me een fragment werd opgestuurd, toen ik een eigenzinnig tempelritueel schreef dat door anderen gevoed werd. 

Ik heb geen zin meer om vanuit een tunnel naar de sterren te kijken. En dat luidop durven erkennen, brengt me dichter bij mezelf dan alleen maar op vijf zintuigen en de objectieve werkelijkheid te vertrouwen. Dus ja, ik ben flink veranderd. Van atheïst naar pantheïst, als ik het echt in termen moet vatten. Mijn weg vertrekt niet vanuit voorschriften. Hij leidt niet naar zekerheid, maar naar inzicht en vertrouwen. Nieuwsgierigheid is meer dan verontwaardiging de brandstof geworden om in de chaos vooruit te komen.

Geen enkele weg lijkt me universeel geldend. Maar ondanks dat die wegen ons allemaal elders brengen, gaan ze naar mijn gevoel over hetzelfde. Dat maakt ze dus wel universeel waardevol, zeker als je de wegen samentelt en niet uitgaat van uitsluiting of dichotomieën. Ik wil mijn weg niet afbakenen en vind steun bij vrienden die net als ik geen behoefte hebben aan bijbels, goeroes en regels. Mensen die net als ik graag taal gebruiken om te kijken wat voorbij de taal ligt, met de zekerheid dat we op verbluffende wijze naar hetzelfde overweldigende kijken.

Eigenlijk wilde ik schrijven over hoe er plots een zabuton en meditatiekussen in mijn woonkamer liggen, zonder daar ooit om te vragen of voor te betalen. Dat lukte niet. Misschien krijgt het verhaal van verwisselde post voor nu het plekje dat het verdient en krijgt het pas echt betekenis als ik meer aan het mediteren ben. Beste heer Meeuwsen uit Huissen, inderdaad, er huizen wonderlijke verhalen in het leven van alledag. Beste webshop Yogini, ik wil het grote pakket dat ik twee weken lang met veel zelfbeheersing ongeopend liet desgevallend wel betalen. Maar eigenlijk vertrouw ik erop dat u mij dat niet meer vraagt. En heeft dat ook met inzicht en vertrouwen te maken.

Tot slot: ik schrijf dit niet enkel om van uw gezeur af te zijn, want misschien wordt dat nu alleen maar feller, net als het sceptische stemmetje in mijn hoofd. Maar ik hoop vooral dat u het vindt als ik dit kwijt ben en dat het een spiegel mag zijn of deur. Er gaan veel relaties uit en dierbaren dood in deze barre wintermaanden. Wat bedoelen we als we elkaar ‘sterkte’ toewensen? Ik bedoel daarmee de kracht om met jezelf door één deur te kunnen, samen met dat onbenoembare verdriet. Met inzicht en vertrouwen in wat goed is. Voor wie? Dat weet u wel.