Taboedoorbrekende intimiteit en de redactiewissel van Kluger Hans

Ze wees er terecht op dat we, als we een voorliefde koesteren voor literatuur die schuurt en weerbarstig is, we ons hoofd niet mogen wegdraaien wanneer deze ons ongemakkelijk maakt in haar taboedoorbrekende intimiteit.

Ik ben de ‘ze’ in bovenstaand citaat uit de inleiding van het kortverhaal ‘Het lichaam van mijn moeder’, waarin Rebecca Brown met onthutsende details de laatste dagen van haar stervende moeder beschrijft. Dit kortverhaal is een van de vele bijdragen uit het dubbele en laatste nummer dat de oprichtende redactieploeg van Kluger Hans samenstelde. Zaterdag wordt in de Gentse club De Loge het nieuwe team voorgesteld, bieden we een gevarieerd programma aan en hopen we wat meer ruimte in onze kasten te krijgen door u vijf jaargangen van dit literaire tijdschrift aan een zacht prijsje te verkopen.

Ik vind het moeilijk om zaterdag afscheid te nemen van Kluger Hans. En toch weet ik dat het de juiste beslissing is. Ik heb tijd nodig. Om te helen en dus om te schrijven, niet om te selecteren wat anderen hebben geschreven. Want hoewel er op sociale media niet altijd even begripvol werd gereageerd op de afscheidsbrief van de oude redactieploeg, stond daar de waarheid in. Het leven vroeg na vijf jaar meer aandacht dan de literatuur. En in mijn geval zou je kunnen zeggen dat de dood op de eerste plaats kwam. De uitputtingsslag van wekelijks zorgen voor mijn vader is iets waar ik trots op ben dat ik het gedaan heb, maar ik ben noch fysiek, noch mentaal volledig ‘gerecupereerd’, om het voor de gelegenheid met mijn eigen tongval te zeggen. De oude word ik sowieso nooit meer, maar ik kijk wel uit naar wanneer de dagen weer veel langer worden en het allemaal meer dan een jaar geleden is.

Vandaag vroeg een vriend me of ik ooit ga schrijven over de donkere en zware winterdagen van vorig jaar, toen ik er samen met de familie en een ploeg verpleegsters voor zorgde dat mijn vader niet in een ziekenhuis hoefde te sterven. Ik denk het niet, zei ik hem. In ieder geval niet op dit blog. Daarvoor zijn de details van die laatste weken te intiem en te pijnlijk. En ja, ik geloof erg in kwetsbaarheid als kracht, zonder dat een TED-talk me daar sloganesk van hoeft te overtuigen. Maar een beschrijving van het eindeloos optillen en niet kunnen houden, het niet kunnen eten of slapen, het te laat zijn om erger te vermijden, het niet kunnen praten of ademen? Nee, dat gooi ik zeker nooit op het wereldwijde web. Misschien verschijnt het ooit in een boek, dat dan in uw schoot mag rusten en uw tranen mag vangen.

Toen ik in oktober in een Portugees huis Browns kortverhaal las, moest ik plots vreselijk huilen. De tranen deden pijn, want ze kwamen van diep en zaten al die hele week ergens tussen mijn ribbenkast vast. Of ik herkende ze niet in de eindeloze oceaan. Gelukkig kan lezen soms helen. Soms maakt lezen je minder alleen. Soms vind je rust in de taboedoorbrekende intimiteit die anderen ongemakkelijk maakt.

Graag tot zaterdag.