G.B.W. nogmaals

Ze kende ooit een jongen. Men noemde hem een Man. Hij vond zichzelf maar klein. En daarom harkte hij de bloemen uit haar handen. Hij beminde met schuim op de lippen en hield van schouders breken. En beloven dat er vleugels komen. Temde zijn angst door dromen omver te lopen. Daar lag het paard gekanteld in het bos. Rond het lijk groeien zwammen.

Toen gooide hij haar armen weg en schrok hij centimeters op. Een huilend gebrek aan rechtmatigheid. De eigenaar, verward, fluisterde hem klein en ongeschonden. Dichtte ogen toe. ’s Ochtends gaven ze elkaar weer sprookjesnamen. Want de uren na de strijd waren roze en veelbelovend. Na het paard kwamen er drie zonen met wilde haren, een dochter met een blik die door water brak. Ze streelden elkaars spieren, bouwden denkbeeldige huizen aan het water. Ze stonden stijf. En rond het kadaver zwommen sterren.


In tijden van stilte is het enige dat uit mijn pen rolt blijkbaar veeleer van therapeutisch van aard. En ach, dat mag ik delen, want het valt te relativeren en de tijdschriften overtuig je hier niet mee. Moeilijke mannen uit het verleden lenen zich misschien goed als literaire obsessie, in het echte leven spoel je ze makkelijk door met goede wijn en nieuwe verhalen.

Tot zover dus, tussendoor bereid ik me voor op m'n nieuwe job, jaag ik er stapels verbeterwerk door en speel ik zinledige computerspelletjes. Daarnaast betreur ik de dood van de zomer en ben ik blij geen aandelen te bezitten. Arrivederci !

Uitslag poll 4: het mooiste woord

Er stemden eenenveertig mensen. Benieuwd welk woord de meerderheid van de stemmen haalde?

ROZIJN

Gevolgd door

BWEURK
MIJN
HARLEKIJN

Waar ben ik aan begonnen, met die polls. Laten we er toch maar een nieuwe starten. Wie hoort het verleden toe?

De toekomst en Hans Andreus

Sein. Flits. Een paar lettertjes kruipen onwillig op een blanco blad. De schrijfstilte vindt het voorlopig niet erg om niet helemaal gebroken te worden. Want het hoofd waarin ze woont, raakt voller en voller. De wielen draaien door en binnenkort tikken de vingers vast weer sneller.

Tussendoor ben ik heel opgetogen. Ik vond een nieuwe job die me heel interessant lijkt en daarom ook beangstigt. Er is nog geen contract getekend. Dus ik deel mijn enthousiasme nog niet meteen concreet...

Nog één ding, voor ik me weer in stilte hul. Google Reader leidde me enkele dagen geleden naar Traliewoud, de blogspot van Jurgen Smit. Hij bracht een ontzettend maffe documentaire over Hans Andreus onder de aandacht. Mocht u een halfuurtje tijd vinden, geniet dan van dit filmpje. Graag hoor ik of u even gebiologeerd keek.

De rand van waanzin. Van kinderspel en poëzie. Ontzettend interessant vind ik het. Dit kwam in me op nadat ik de documentaire gezien had. De oplettende kijker kan vast het ‘citaat’ plaatsen.

‘Mama ik hoor helemaal niks
Als zij der doorheen roept’

Knip.
En na het kind
kwam de dichter weer

Met geschaafde knieën
zijn haar in de war.

Later met een sigaret
als James Dean
die naar platte velden staart.

Hij omhelst de fysica.
Laat atomen rommelen.

Spreekt over het hier en nu
en wat daar tegenover staat.

Wat mogelijk is.

'Vergeten Straat' door NTGent

Ach Boon. Bij u hoeft het niet, aansprekingen. U verkiest de vraag boven het antwoord. Of klopt dit niet?

Boontje. De ‘gij’ boven de ‘u’. Dat roept ge mij in ’t Oilsjters toe. En toch. Ik zwaai niet zomaar met mijn benen, niet bij nen viezentist als gij. De schommel heeft wat duwtjes nodig. De mond van Roza is een wonde. Ik luisterde en herkende de personages uit het boek dat ik tien jaar geleden las.

Het NTGent speelde ‘Vergeten Straat’, onder leiding van Johan Simons. Dat had ge moeten zien. Als ge daarboven nog ogen hebt, dan moet ge dit Knackartikel alvast eens lezen. In deze brief op Huiverinkt, een brief die niets wil zijn, komt voor het eerst de middenweg, de twijfel van André. Zachtmoedig zonder golven.

In de recensie van Lauwaert worden poppenkoppen van de acteurs verschillende versies van jouw hoofd genoemd. Ik zag het mannetje van Liegebeest in die gedrochten, hoe heet hij alweer? Mijn buurman Blaise vroeg zich misschien af hoeveel zweet er onder de maskers vloeide. Wie van ons liegt het meest?

Vieze, die slechts voelt als hij niet drinkt? Hij heeft een pluchen penis in het stuk en ook al neukt hij vaak, hij blijft het zachtst. Hij neemt meer dan de anderen zijn masker af. Dat vond ik mooi. Wie niet denken kan, mag het hoofd in eigen handen houden. Lieg ik nu en zijt gij meer Gaston? Hij die op korte beentjes doordraaft en zijn hart niet voelt kantelen. Dikke Wis en Saedeleer zijn gierig, dom, de belgen van Jacques Brel. In kleine letters.

Wie is Roza? Jonge meisjes vindt gij in al uw boeken het gevaarlijkst. Enkel zij krijgen van u vlees rond hun botten. Levend vlees. Geen vet. Is Roza een zusje van dat lollytrutje? Is ze nog gevaarlijker omdat ze niet krijgt wat ze wil? Doet Lolita dat trouwens wel? Roza kust Gaston. En dan volgt de helleput. Of lieg ik nu?

Ik miste nog een vlinder uit het boek. Die over muren vliegt en doodgeknepen wordt. Het maakt niet uit door wie. Hij was er niet. Misschien zijn vlinders de enige soort die sterft in vergeten straten. De anderen blijven hangen, maar er dwarrelt niets. Het valt als blokken aarde op ons. Wat daar leeft.

Bedankt, Boon. Wat was u groot, wat schreef u klein en juist.

(hij die moppert dat ik de ploeg moet bejubelen; lees opnieuw, dat deed ik al)

Zoekwoorden van de afgelopen maand

Integer gedicht

slapende meisjes
met spannende jeansbroeken
terug leren ademen

mooiste talen lelijkste talen
neusjes uit de kindertijd
niet begrijpen

hoe maak ik een peperkoekenhuisje?
is de betekenis tongue-and-cheek
de naam van de roos waardig?

De onwetende die hier terecht komt
maakt Maria Meeusen instant slimmer.

Excuus, verontschuldiging

Een Nederlander zou zeggen:

God, wat is dit ruk. Ik heb het druk en in deze teringzooi klooi ik maar wat aan.

Een Belg zou antwoorden:

Schat, heb je echt niks beter te doen dan dit gefoefel? We zullen dit wel even arrangeren. Trek die pompelmoes een frakske aan, steek haar in je zak en dan gaan we samen op café. Totdat dat lieve febbekakske, ook wel muze genoemd, je wat minder zever brengt.

U leest:

Het spijt me beste lezers, maar voorlopig komt er weinig zinnigs uit mijn pen gekropen. Het is september, ik ben boos op de zomer omdat hij veel te laat zijn best doet en ik worstel met de taal. Ik plan voor het eerst in een half decennium een aanval op wat poëziewedstrijden en verder luister en lees ik veel. Spinvis/Vinkenoog en Het Zesde Metaal weten me echt te bekoren, beide aanraders. Ook een recente guilty pleasure terug opgevist: wat is 'Vandaag' van The Opposites een heerlijke nederhop-nummer, zoals dat in academische 'slang' lekker vuil gezegd wordt. Spijtig dat ik het nooit hoorde op de Belgische radio.

‘The Kite Runner’ is overigens één van de weinige bestsellers die het verdienen zo goed te verkopen. Kortom: I’ll be back, misschien vannacht, misschien later.

Wat liefde ook kan zijn...

Brood en koffie en Sam

'Brood en koffie' is de naam van een blog die ik net terug vond. Geen idee wie erachter schuil gaat (al vermoed ik een alterego van iemand die ook onder eigen naam schrijft). De maker schrijft blijkbaar vlijtig gedichten die hij/zij opdraagt aan andere dichters. Misschien vindt u er ook wel een gedicht terug dat aan u opgedragen werd. Alle gedichten kregen een letter en blijkbaar zijn we ondertussen bij de 'M' aanbeland. Hoe toepasselijk.

Verder wil ik deze blog eens even 'highlighten'. Hij staat al een tijdje bij het lijstje met andere blogs aan de rechterkant, maar nooit vertelde ik waarom. Naar mijn mening krijgen de tekstjes en foto's van Sam Verhaert nog te weinig aandacht. Eerlijkheidshalve zeg ik daarbij dat deze mening voor een stuk een persoonlijke achtergrond kent. Sam was immers een klasgenoot van me in de lagere school. Ik had zowat de volle zes jaar een boontje voor de ernstigste krullenbol van allemaal. Nooit was ik de stoerste of mooiste, nooit was ik de liefste. Dus Sam kwam niet vaak bij me spelen, hoe vaak ik hem ook met zwetende handen vroeg.

Nu het oude blauwtje al zo'n vijftien jaar verwerkt is, zie ik helder waarom ik toen steeds hoopte dat ik naast hem mocht zitten. Vroeger schreven we samen de beste opstelletjes van de klas, nu houden we beiden een blog bij. Sam schrijft kritisch over de wereld net buiten de deur, met een oog voor onrecht. Vaak verrassen zijn teksten door de eenvoud en ze bevatten rake bedenkingen die even hun vingers rond de lezerskeel leggen. Lees dit bijvoorbeeld eens.

Brief aan de Zomer

Beste Zomer

Lang maak ik deze brief niet. Misschien wordt hij zelfs even kort als u dit jaar was. Een paar regels tussendoor. Een randopmerking, desillusie.

Het zand dat ik tussen mijn tenen vandaan haalde en weemoedig op mijn nachtkastje heb uitgespreid is dit jaar vooral denkbeeldig. En mocht er suiker voor de huid bestaan, ik zou mijn sproeten glazuren. Maar veel meer verdient u niet.

U was als een onhandige minnaar die met de ogen naar binnen gekeerd mijn lijf ontkent en daarbij zichzelf. Hij die nadien nog stamelt ‘ik wil je hart niet breken’ en weer wegloopt. U bent als de harde regen op mijn dak. Hoeft het echt zo theatraal? Dit lawaai staat u als keizerskleren. Het staat u niet.

Toch schrijf ik u. Op Gustav hoeft u niet jaloers te zijn, die krijgt geen brief. Wat was je stom, zomer. Te kort en uiterst wispelturig. Soms is temperamentvol een eufemisme voor wispelturig, maar niet hier. Wat was u zwak.

Maar goed. Vandaag zal ik het u vergeven. Als laatste groet kwam Alladin naar me toe gewandeld. Ik moest niet eens op flessen wrijven. Hij sloeg zijn lange wimpers op en vroeg me of hij mijn tas mocht dragen. (Eigenlijk vroeg hij iets anders, maar bij gebrek aan zon verzinnen schrijvers nu eenmaal meer).

Bedankt voor die reeënogen. Wat was u even mooi. Maar wispelturig.

Gegroet,
Marie