Brief aan romanpersonages

Afbeelding: http://www.edilivre.com

Liefste romanpersonages,

Ga rustig zitten. Kies een plek die u bevalt. Er zijn ijzeren tuinstoelen om ongemakkelijk op te schuifelen, er zijn bedranden en tronen met fluwelen kussen voor de weldoorvoede konten… Buiten onweert het en schijnt de zon onheilspellend hard. Neem gerust wat te drinken voor u verder leest. Er is sterke malt voor wie bloeddorstig op wraak zint, er is water voor wie in de woestijn verdwaalde, er is thee voor wie peinzend op madeleintjes wil zuigen.

Waarom een brief? Om u te bedanken. Voor de vergezichten en klanken die u aan mijn leven geeft, voor de prikkelende smaken en vertrouwde geuren die u mij voorschotelde. Voor de taal die ik van u leerde en die zich vertakt in mij en vloeiend verbinding maakt. Jullie zijn mijn voeding, ik laaf me nederig aan uw voeten en kan bij u op volstrekt ongevaarlijke wijze de giftigste verachting kwijt. U leert mij te schelden in alle toonaarden tegelijk en als er op hete dagen geen man is om te beminnen, kan ik bij u steeds mijn zinloze liefde kwijt.

Natuurlijk zijn er onder jullie die een speciale plek hebben verworven in mijn hoofd en hart. Pipi Langkous, Hasse Simonsdochter, Ludmilla, Jürgen Hofmeester, Zeno, Noboru Wataya, Pietro Palladini. Als jullie in mijn gedachten springen, worden zowat al mijn zintuigen tegelijk gestimuleerd. En zelfs al roepen jullie namen soms beklemmende herinneringen op, ik moet eigenlijk altijd glimlachen als ik aan jullie denk. Aan deze bevooroordeelde personages wil ik vragen mijn oprechte bewondering door te spelen aan het brein waaraan jullie ontsproten.

Los van deze hoofdrolspelers in mijn boekenkast, merk ik dat ik vooral gehecht ben aan het meerstemmig koor dat jullie vormen. Want door jullie te kennen, kon ik de liefste prins langs mijn vlechten mijn lippen laten vinden. Ik kon in de goot mijn verkleumde aders vol hoerenheroïne spuiten en me niet veel later een starre, maar uitermate verstandige Engelse butler wanen. Ik ben gestorven, ik ben herboren, ik heb mezelf weer opgeraapt. Ik heb gezwellen gehad in mijn frontaalkwab en heb vrouwen op mijn staalharde degen geregen tot ze geen pap meer konden zeggen. Ik heb mijn hand tegen het beregende raam gelegd en smachtend geluisterd naar de galop van een schimmel op het tuinpad. Ik heb gehoopt dat alles goed komt en niet geluisterd naar wie wat anders beweerde.

Soms worden jullie zomaar voor lief genomen. Door anderen, die jaloers zijn op mijn vermogen om fijnbesnaard werelden in woorden te gieten. Ze snappen niet hoeveel tijd en geduld jullie van mij vragen. Uren, dagen, weken, waarschijnlijk stilaan zelfs lezende jaren heb ik in jullie geïnvesteerd. Van een gewetenloze moordenaar met scherpe neus tot een naïeve Emma Bovary, ik heb jullie allemaal gehoord en getracht jullie te begrijpen. Daardoor heb ik me vaak flink verloren en ontdaan gevoeld. Maar zelfs in het grootste kabaal dat jullie samen maken, altijd vind ik met jullie ook mezelf terug.

Misschien heb ook ik jullie een tijd niet gehoord, door de laatste maanden vooral spirituele boeken te lezen en op die manier mezelf centraal te zetten. Het was leerzaam, het maakte mijn wereld breder en ik heb goed in de spiegel gekeken, maar het is weer even mooi geweest. Tijd om gulzig te grijpen naar wat zeker verzonnen is. Niet dringen alsjeblieft, als ik jullie weer in mijn bed uitnodig. Het leeslampje geeft licht en heeft de vorm van een huis, maar is toch breekbaar.

  

Liefs,

Marie

Excuus, verontschuldiging

Een Nederlander zou zeggen:

God, wat is dit ruk. Ik heb het druk en in deze teringzooi klooi ik maar wat aan.

Een Belg zou antwoorden:

Schat, heb je echt niks beter te doen dan dit gefoefel? We zullen dit wel even arrangeren. Trek die pompelmoes een frakske aan, steek haar in je zak en dan gaan we samen op café. Totdat dat lieve febbekakske, ook wel muze genoemd, je wat minder zever brengt.

U leest:

Het spijt me beste lezers, maar voorlopig komt er weinig zinnigs uit mijn pen gekropen. Het is september, ik ben boos op de zomer omdat hij veel te laat zijn best doet en ik worstel met de taal. Ik plan voor het eerst in een half decennium een aanval op wat poëziewedstrijden en verder luister en lees ik veel. Spinvis/Vinkenoog en Het Zesde Metaal weten me echt te bekoren, beide aanraders. Ook een recente guilty pleasure terug opgevist: wat is 'Vandaag' van The Opposites een heerlijke nederhop-nummer, zoals dat in academische 'slang' lekker vuil gezegd wordt. Spijtig dat ik het nooit hoorde op de Belgische radio.

‘The Kite Runner’ is overigens één van de weinige bestsellers die het verdienen zo goed te verkopen. Kortom: I’ll be back, misschien vannacht, misschien later.

Rilke

Ik zie doorgaans weinig reden om Duits te studeren. Het blijft, hoe belachelijk dat ook mag klinken, een taal met een bloederig smaakje aan. (Hier wil ik echt niet over discussiëren, u hebt toch gelijk). Ik vind het echter geen lelijke taal. Zeker geschreven ziet het er magistraal uit.

Er bestaat ongetwijfeld veel goede Duitse literatuur. Dat weet ik van horen zeggen, want afgezien van 'Het parfum' en 'De man zonder eigenschappen' las ik weinig vertalingen. Voorlopig dus geen Thomas Mann of Gunther Grass. Ik hou niet van vertalingen. Zeker niet van poëzie. Maar deze keer is het dus nodig. 'De Elegieën van Duino' van Rainer Maria Rilke vertaald door Atze van Wieren ligt/liggen al maanden in mijn bed (niet naast, da's voor mietjes). Een volwaardige recensie kan ik er niet van maken. Want voorlopig raakte ik niet verder dan de beknopte biografie en de eerste elegie. Een fragment:

'Echter, het is vreemd de aarde niet meer te bewonen,
amper geleerde gewoontes niet meer te beoefenen,
rozen, en andere eigen beloftevolle dingen
niet de zin van een menselijke toekomst te geven;
dat, wat men was in oneindig bange handen,
niet meer te zijn, en zelfs de eigen naam
weg te doen als een kapot stuk speelgoed.
Vreemd, wensen niet verder te wensen. Vreemd,
alles wat met elkaar te maken had zo los in de ruimte
te zien zweven. (...)'

Deze wondermooie orakeltaal leek me gisteren te steunen in de zoektocht naar een nieuwe baan. Laat ons hopen dat de dichter voor een keer gelijk heeft.