Brief aan de Zomer

Beste Zomer

Lang maak ik deze brief niet. Misschien wordt hij zelfs even kort als u dit jaar was. Een paar regels tussendoor. Een randopmerking, desillusie.

Het zand dat ik tussen mijn tenen vandaan haalde en weemoedig op mijn nachtkastje heb uitgespreid is dit jaar vooral denkbeeldig. En mocht er suiker voor de huid bestaan, ik zou mijn sproeten glazuren. Maar veel meer verdient u niet.

U was als een onhandige minnaar die met de ogen naar binnen gekeerd mijn lijf ontkent en daarbij zichzelf. Hij die nadien nog stamelt ‘ik wil je hart niet breken’ en weer wegloopt. U bent als de harde regen op mijn dak. Hoeft het echt zo theatraal? Dit lawaai staat u als keizerskleren. Het staat u niet.

Toch schrijf ik u. Op Gustav hoeft u niet jaloers te zijn, die krijgt geen brief. Wat was je stom, zomer. Te kort en uiterst wispelturig. Soms is temperamentvol een eufemisme voor wispelturig, maar niet hier. Wat was u zwak.

Maar goed. Vandaag zal ik het u vergeven. Als laatste groet kwam Alladin naar me toe gewandeld. Ik moest niet eens op flessen wrijven. Hij sloeg zijn lange wimpers op en vroeg me of hij mijn tas mocht dragen. (Eigenlijk vroeg hij iets anders, maar bij gebrek aan zon verzinnen schrijvers nu eenmaal meer).

Bedankt voor die reeënogen. Wat was u even mooi. Maar wispelturig.

Gegroet,
Marie