In memoriam Muis

Een uur geleden kwam ik thuis, nadat kleine mannen de EK-finale wonnen. De vrienden op café gaf ik vastberaden een nachtkus. Nog wat schrijven, dames en heertje. Salut en de kost. Want het eerste eenzame moment in de zomer van 2008 brak aan. De afsluiter van een weekend bol van verandering. Rode inkt op mijn vingers geruild voor glazen waarmee je moet klinken. Na een personeelsfeest en twee proclamaties volgden de zomerdons zonder hoes, een tuinfeest, veel wijn en een bed vol liefde. Met lichtbeschonken tong heb ik gezongen en een beetje borst getoond. Veel wijn. Veel mensen.

Wij wensen elkaar twee keer per jaar het beste toe. Op Nieuwjaar en bij het begin van de zomer. In die laatste dagen van juni schrijven we geen wenskaartjes, daarvoor is de wind ’s avonds te zwoel. Het had gekund. ‘Moge de komende zomerliefde jouw borsthaar (lief)hebben.’ Of: ‘Ik wens je citrusvruchten om te plukken, het rare gevoel van zand in je schoenen en pasta met tonijn’. Dat laatste kaartje zou in mijn brievenbus vallen. Ticket naar Sicilië vandaag geboekt.

De computer openklappen, handen in het haar, even die hersenen boenen… Eens kijken wat er na dit weekend nog uit mijn vingers zou kruipen. Ik stond op om de echte vrouw des huizes, mijn kat, wat brokjes te geven. Nam een flesje water mee. De poes wou binnen, weer naar buiten en terug binnen. Ze is vaak wat nerveus, dat beest. Baasje moet wat kalmer worden. Ik opende het flesje. Zulke goede voornemens mochten beloond worden met wat inspiratie.

…

Een beweging in mijn rechterooghoek trekt aandacht. Onder de boekenkast is iets druk bezig te vluchten. Alvast geen stervende nepvlinder. Ik wil niet meer zien, mijn blik glijdt naar links… Daar zit de kat met haar poot achter de kachel te tikken. Niet opstaan om te kijken waarop ze aan het jagen is. Het is vast meer dan een spin of randgedachte… Terug rechts. Het wezen onder de boekenkast blijkt een muis te zijn. Verdomme. Er zitten hier muizen. En ik heb een kat om ze dood te maken. Vanachter de kachel komt een tweede, gewonde muis gekropen. Ik fluister luid, bang dat de buren me horen: ‘Nee, poes, kom hier Lilith, doe dat buiten.’ Ik zie misschien één keer per jaar een ongekooide muis. De kraaloogjes glanzen, hun dunne staart verwondert telkens weer. Het doet pijn ze te zien sterven. Noem me een kind. Het maakt me bang. Ik zie mijn kat heel traag een muis vermoorden. Ik verstijf, kan niet meer schrijven in de tegenwoordige tijd.

…

Wou mijn liefje bellen, besefte dat het drie uur ’s nachts was, belde één van de vriendinnen die nog op café zat. Ze baande zich geschrokken een weg naar buiten. Lacherig kroop mijn angst in het achtergrondlawaai. De vriendin was opgelucht. ‘Gek kind, me daarom bellen. Raap jij dat beest morgen maar lekker op met stoffer en blik.’ Kusje en klik.

De kat, de schrijver, de muis. Als een muis uiteindelijk sterft, gaan we er graag vanuit dat haar jager teleurgesteld is. We noemen de strijd ‘spelen’. Is dit meer dan projectievermogen? Misschien kan mijn kat straks enkel goed slapen als het beest daadwerkelijk muisdood is. Geniet ze lekker na, ruikt ze in haar dromen de warme ingewanden en hoort ze in haar hemel dichtgeknepen luchtpijpen piepen.

Ik zal in ieder geval niet goed kunnen slapen. Morgen zal ik heel bewust de kamer binnenkomen. Dan mag ik niet vergeten om te zoeken naar muizenlijkjes. Die ik kokhalzend zal oprapen. Of misschien bied ik mijn buurman in ruil aardbeien aan. Een moedige man mag voor doodgravertje spelen. Ik registreer liever. De muis maakt me bang. Ik vind dit niet leuk. En de dood nog minder, zo ergens onder de boekenkast of achter de kachel.