Peperkoekenhuis

Ik kon vannacht niet slapen. Af en toe gebeurt dat wel eens, dat ik een nacht vol twijfels en angsten overbruggen moet. Op zulke momenten voelt het net alsof ik nog steeds vier jaar oud ben. Het scheelt maar een haar of ik zou onder het bed kijken. Naast de angst voor te weinig poëzie, miscommunicatie met hen waarbij je het allerliefst geen woorden nodig hebt, ben ik bijna letterlijk bang voor eventuele inbrekers of Pietje de Dood.

Maar dit geheel terzijde, eigenlijk. Wat mij vannacht opviel, is dat ik die angsten (die me al meer dan twintig jaar bekend zijn), vaak confronteer met fijnere beelden uit mijn kindertijd. Ze duiken onaangekondigd op. Ditmaal was daar plots het peperkoekenhuis, niet dat van Hansje en Grietje, maar het huis van koek en snoep dat we in de lagere school zelf maakten. Ik dacht aan hoe mijn huis nooit het mooiste van de klas was. Er waren altijd wel klasgenootjes (uiteraard vooral meisjes) die de Smarties net iets mooier konden rangschikken, of thuis zo hip gevoed werden dat ze heuse slierten en matten meekregen om hun huis mee te decoreren. Mijn huisje was in vergelijking nogal basic. De lijm kleefde nooit goed en ik moest me behelpen met ouderwetser snoep, zoals drop of neusjes. Maar toen ik er mee thuis kwam, waren mijn ouders altijd heel trots. En liefde gaat door de maag, vooral bij vaders toch. Lang hield mijn huisje nooit stand.

Daarom kreeg ik vannacht zin om uit bed te stappen, al m'n snoep te verzamelen en een huis te bouwen. Ik zou het in een postpakket doen en het zonder woorden opsturen. Maar uiteraard deed ik dat toch niet. Soms zijn ideeën al goed genoeg.

Groetjes
Marie

ps Ik schrijf nog wel gedichten hoor, het duurt gewoon wat langer voor jullie ze te lezen krijgen.