Ik werd door Peter Mangelschots op
Facebook uitgenodigd om vijf dagen na elkaar 'eigen werk' te delen. Gebeten
door goesting om weer poëzie te schrijven en geïnspireerd door Het boek der oneindigheid zal ik vijf dagen na elkaar een gedicht plaatsen. Dit
is het tweede gedicht. Zoals veel wat snel geschreven wordt, is het
waarschijnlijk niet definitief. Dat kan ook moeilijk anders met zo'n
thema.
 | |
| afbeelding: http://www.theamazingpics.com/cutest-rubiks-cube-in-the-world-printed-by-3d-printer/ |
Rubiks Kubus
drieënveertig triljoen posities zijn eindig, mopper je,
net als zeegras dat
twee plus vijf nullen oud wordt, valt een kubus
inderdaad buiten
de duizeling, het
kader -
vader
zo wordt dit voer
voor kwakzalvers en dichters
wier verzen niet
rijmen. je hebt gelijk:
hier vallen of
staan de dingen zonder zwaartekracht
- wat in theorie niet werkt, werkt daar in de
praktijk -
er zijn oneindig
veel manieren om aan handen te denken
die met weinig
weifeling alles tot het oude draaien
er zijn laffe uitwegen
om stickers van blokken te pulken,
ooit valt er een
traan om het onomkeerbare:
wie het zout
leest, vindt in de geometrische microkosmos
een kubus, jouw vingers toen ze nog kracht bezaten
en gedachten, die
me vastbesloten maar hopeloos
toonden hoe het leven in elkaar steekt
toonden hoe het leven in elkaar steekt
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten