Nog een brief aan papa (vijftien maanden later) - en ook over nukkige ruggen en gedeelde kloven

Dag papa,

Het is zaterdagmiddag 24 mei. Je bent morgen 15 maanden dood. En morgen ga ik voor het eerst in 3 jaar naar een Prince-concert. Op 6 juli 2011 vertelde de neuroloog dat je verlamd zou sterven. Die avond speelde Prince ‘Something in the water (does not compute)’. Op 12 juni is het een jaar geleden dat er een gezichtsverlies van 70 procent werd geconstateerd. Het duurde 30 dagen voor mijn blindheid de stempel ‘burn-out’ kreeg.

De laatste brief aan jou dateert van 11 december jongstleden. Sinds midden januari gaat het naar eigen zeggen beter met mij. Er zijn de laatste 3 maanden in mijn nabije omgeving 5 koppels uit elkaar gegaan. Er zijn 2 zelfmoorden gepleegd. Ik weet niet eens hoeveel baby’s er zijn geboren. Ik loop momenteel 3 belangrijke Belgische baby’s achter.

Ik heb deze week 7 keer ‘nee’ gezegd op de vraag om ergens over te schrijven, een korte tekst te redigeren of naar een feest te komen en daar dan enthousiast over te bloggen. Gisteren zei ik ook een paar keer ‘nee’ en ging ik in m’n eentje shoppen. In de tweedehandswinkel om de hoek hing een paars kleedje te lonken. De foto van mijn blote rug die de winkelbediende maakte, kreeg op dit moment 69 *gniffel, gniffel* duimpjes. Ik heb nu 1068 Facebookvrienden. Er zijn dus 999 die de foto niet liken, een overtuigende meerderheid. En toch maakt elke blijk van oppervlakkige bevestiging mij droeviger en deze brief belangrijker.

Vannacht zei iemand in mijn droom dat ik een autistische neiging heb om alles te tellen en te kaderen. ‘Autisme’ lijkt me, net als monogamie, ADHD, neoliberalisme en competentieonderwijs steeds meer een achterhaald kader. Maar belangrijker dan cijfers en de kaders zijn de beelden die ons aanspreken. Soms zijn ze bijna archetypisch. Een nukkige, sexy rug is er misschien één. Als ik fotografe was, dan maakte ik een selfie op een zweefmolen. Het paarse jurkje waait niet op, want op mijn schoot ligt een kladblok. Centraal in het beeld zie je een pen die alle kanten uitschiet, de kaders niet respecteert en in alle bochten kanttekeningen maakt. Of ook: de Sixtijnse kapel. En dan geen goddelijke vinger, maar een pen die een hand van vlees en bloed aanraakt.

Nog zo’n beeld: jij die met opengesperde ogen voorover boog in een ziekenhuisbed. De angst duwde je ogen verder open dan waar je aangetaste oogleden nog toe in staat waren. Minstens even symbolisch was de open, schone keuken in het rijtjeshuis, waar ik een dag later ruzie kreeg met de moeder van één van de baby’s. De ruzie valt niet zo samen te vatten zodat we ze beiden herkennen. Zo meervoudig waren de kloven.

Ik ben het stadium van de verontwaardiging voorbij en voel me minder vaak onbegrepen. Het onbegrip is universeel, die kloof is wat we delen. Tussen de werkelijkheid en de (ondertussen 71) Facebooklikes. Voor sexy je-kan-mijn-geile-rug-op-foto’s. Voor schattige baby’s die steeds meer op hun vader lijken. Ja, echt, we hebben veel gemeen. Welke maskerade we ook meespelen, de werkelijkheid waarop we deze schaduwspelen etaleren, is voor ons allen even verontrustend. Onder een open brief aan Bart de Wever wordt verwezen naar een informatiesite over narcistische persoonlijkheidsstoornissen. Daaronder volgt een kurkdroge opsomming van echte wereldproblemen. Vrijhandelsverdragen, moderne slavernij. Of hoe het een kwestie van tijd is voor ons financieel systeem finaal in elkaar klapt.

Ja, papa, dit is een maffe brief hé. Maar er gebeurt ook zoveel. Dat de wereld nooit meer de oude wordt, heeft weinig met jouw dood te maken, al kan ik het sinds je doodging niet langer ontkennen. Ik zou het je zo graag vragen. Of je het ziet. Hoe alles aan het veranderen is, hoe de oude wereld maar blijft schudden en beven. Of het nu de zwaartekracht is of niet, ik geniet gelukkig wel van de vruchten die op de grond donderen tijdens die aardbevingen. Een boek over een olifant. Vrienden en vuur. Een Prince-concert dat nu al een legendarische, mentale mijlpaal is.

Ik hoop dat we nog meer gaan nadenken over hoe we die gebarsten aarde gaan verzorgen. Hoe we die persoonlijke kloven gaan dichten. We kunnen het, denk ik op mijn beste momenten. Tijdens het vruchten plukken. Of op momenten als deze, wanneer ik eindelijk tranen in mijn ogen krijg.

Ik ga de kloof dichten en verder schrijven aan de geleide meditatie. Schrijven over water, vuur, metaal, aarde en hout. Wat echt elementair is, kloven dicht en laat stromen.

Liefs, papa, ik mis je,

Marie