Dag mooie
Eveline,
De zon breekt
door. Op een paar kilometer hiervandaan haalt een prachtige tuinman bloemen die
straks mijn Amsterdams balkon zullen opfleuren. Het geld dat deze actie
opbrengt, gaat naar de Stichting ALS. Zijn moeder is ondertussen volledig verlamd
door dezelfde ziekte die vorig jaar mijn ‘inmiddels overleden’ vader velde.
Terwijl de zon
twijfelend doorbreekt, hou ik me aan mijn voorzichtige belofte. Want de zes
euro’s die ik gisteren nog over had voor jouw EP’tje, voelden als te weinig. Al
gaat het natuurlijk niet om het geld. Mijn innerlijk kompas wees op een leeg
Word-document. Het wil een kleine brief worden, in dit mooie nu.
‘There’s a frequency taking over me’, zong je.
Mijn kont wiebelde, net als de jouwe, en op het einde van dit nummer veerde ik recht. In Nederland
worden er immers te veel staande, maar te weinig springende ovaties gegeven.
Wat een wervelend optreden, jongedame. Net als het rusteloze water dat je
bezong. Kolkend maar toch wetend waarheen. Van onderbuik tot onderbuik. Boem
boem.
Ik denk dat jij
het ook weet. Dat een kompas uit meer dan een naald bestaat, uit meer dan één
richting. Een kompas is ook de draaiing, een kompas is de cirkel. Een kompas
wijst weliswaar een kant op, maar denkt niet sequentieel. Een kompas voelt
alles tegelijk. Als we het noorden kwijt zijn, zijn we de verbindingen met de
andere windrichtingen meestal ook kwijt.
Eveline, ik
schrijf vandaag niet veel. Ik ga naar een strak gebeeldhouwde tuinman kijken en
bespieden hoe hij met liefde mijn balkon versiert. Ik ga naar jouw muziek
luisteren.
Ik schenk je een slang
uit het zuiden om los te laten. Een jaguar in het westen om te transformeren
voorbij de dood. Een kolibri in het noorden om de wijsheid van de wind te
vinden. En vandaag eindigen we in het oosten, bij de krachtige arend die het overzicht bewaart.
Uit mijn hart,
Marie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten