Tweede poging

Ok, hier komt ie dan. Dé poging om recht te zetten wat ik enkele dagen geleden in een zwartgallige bui neerschreef. En wat me blijkbaar een behoorlijk controversiële introductie in de blogwereld gaf (jiepie).

Kijk, uiteraard heeft iedereen het recht op schrijven. Wat mij betreft is dit recht even fundamenteel als het recht op ademen, op liefhebben, op zachte katten op je schoot, op een lepel verdraagzaamheid tijdens naveldagen. Absoluut.

En het recht om je onderwerpen zelf te kiezen, staat even goed als een pen boven water. Rilke schreef een prachtig gedicht over een panter, Szymborska beschrijft het innerlijke leven van een steen, bloggers schrijven over hun tenen die pijn doen. En allemaal schrijven, krijsen, fluisteren we soms iets dat duidelijker het niets probeert te ontwijken. In onderwerpen die misschien minder banaal klinken, maar veel minder doeltreffend zijn dan het autistische gedrentel van de panter. Het verhevene en het kleine, allemaal beschreven, in geniale momenten heerlijk vervlochten met elkaar. Van mij mag het allemaal. Ik hoef ook geen discussie over wat klein of groot is. Jaja. God, wat klinkt dit nu al saai. En toch bijt ik effe door.

Zoals in de reacties ook geopperd werd, gaat het niet steeds over de inhoud. Het gaat vooral over de manier waarop, de vorm, het jasje, de peulenschil of berenhuid. Of dit voor alle kunstvormen geldt, dat vind ik stof voor een andere discussie. Maar als ik m’n hand in eigen boezem steek, moet ik toegeven dat het vormelijke voor mij toch erg belangrijk is. Ik luister als een verliefde puber naar een arrogante Jehovagetuige die voor mij de juiste snaren weet te bespelen, ik adoreer quasi een dichter die in z’n gedichten wanhopig tracht de vrouw die hij vermoordde tot leven te brengen. En zelfs al zou Michael Jackson een kinderverkrachter zijn, Billie Jean blijft een nummer met ijzersterke ritmes.

Ik dwaal af. Tot daar, voor even. Mocht je op de laatste alinea een cursus logica toepassen, dan weet ik ook wel dat het langs alle kanten rammelt. Val me daarop niet aan. Schrijf liever wat poëzie die mij doet huiveren van jaloezie. En als dat niet lukt, schrijft u voor mijn part het alfabet van A tot Z op.

Het gaat mij dus niet om wat u doet. Ik heb altijd het recht om mij afzijdig te houden. U hebt het recht om niet voorbij de tweede alinea van dit betoogje te raken en op die manier maar half te lezen wat ik bedoel. Ik ga u er niet op aanvallen. Maar elkaar wijzen op… is uw recht, mijn recht, ons recht.

Ik hoop dat ik nooit de vreselijke eigenschap zal krijgen om kritiek te geven op wat me niet aanstaat noch aangaat. Hemel nee. Laat me maar raken, geraakt worden, en al gebeurt dat maar om de zoveel maanden, de zon gaat nog even langer mee. Daar hoeft u geen fysicus voor te zijn.

Dus lieve medebloggers, schrijf er op los, uit uzelf, vibreer, negeer. Ik probeerde enkel duidelijk te maken wat voor mij belangrijk is. En dat mag alledaags zijn. Die nuance miste m’n eerste tekst zeker.

Thanks for letting me rant. En tot schrijfs, hopelijk !

ps Heb overigens echt veel moois gevonden de laatste dagen, waarvoor dank. Blijf overvloedig reageren, kwaad als het kan. De kwaaie zijn nu eenmaal vaak de onweerstaanbaarste.