Huiverinkt op Facebook

Ik heb gisteren een Facebookpagina gemaakt voor Huiverinkt, een dikke maand voor deze blog zes jaar oud wordt. Waarom duurde het zo lang? Of is de vraag eerder waarom ik het alsnog deed?

Deze hele blog is immer flink verwaarloosd. Ik wacht al een jaar met het publiceren van de laatste enquêteresultaten, waar amper twintig mensen hun stem voor uitbrachten. De urgentie ontbreekt op verschillende fronten. Toen ik maanden geleden tevergeefs probeerde om de lay-out van rechterkolom goed te krijgen, haalde ik snel mijn schouders op en ging wat anders doen. ‘Het gaat tenslotte om de inhoud.’ Ook dat valt tegen. Een paar goede stukken, daar niet van. Een paar. Want een snelle blik op de cijfers toont dat dit pas de tweeëntwintigste post van 2013 is, terwijl ik in 2008 nog bijna honderd stukjes schreef. Het magerste jaar tot nu toe. Brrr.

Verwonderlijk is het niet. Ik begroef mijn vader en nam na zijn dood op vraag van Hard//Hoofd, en toegegeven, luisterend naar wat dissociërende neigingen, een mannelijk alterego aan. Dus als we Andreas’ vermaledijde pen erbij rekenen, was het misschien niets eens zo rustig. Daarnaast knutselde ik voor 16 november een eenmalige performance in elkaar, waarbij ik de input van bijna twintig mensen verwerkte tot een bizar gebed over hoop, bezinning, rust en de troost van de natuur. Vind ik de tekst te intiem om hem hier te plaatsen, te nietszeggend zonder de rituele gebaren? Te lang voor het internet? Misschien.

Maar van die zestiende november verschenen er wel flink wat foto’s op Facebook. Ik ben in crèmekleurige stoffen gehuld. Mijn hoofd, dat het publiek tussen twee witte kaarsen aankijkt, glinstert van de gouden glitters. Ik trek met doodserieuze blik een zakje aarde open. ‘Mooi, Marie’.  En veertig likes voor de nieuwe profielfoto. Maar strikt genomen zijn de beelden even inhoudsloos zonder het intieme, vreemdsoortige gebed als de kale tekst dat zonder de beelden is. De foto’s geven niet weer wat ik schrijf, ze geven hoogstens een glimp van wie ik die avond op een podium was. De reacties op Facebook gaan niet over wat ik schreef, maar over Marie Meeusen en hoe ze eruit ziet. Ze strelen het ego via uiterlijkheden. Ooit was dat anders en hield ik Huiverinkt flink gescheiden van uiterlijk vertoon. Met hulp van een kleine schare trouwe lezers. Toen schrokken de lezers die naar een optreden kwamen kijken. Omdat ze een vrouw hadden verwacht, geen meisje. Of omgekeerd. Of zich zwarte kleren hadden ingebeeld. Of een jas, die voor mij over een regenplas werd gelegd, zodat ik er statig en onverstoord overheen kon schrijden.

Waarom dan toch een Facebookpagina? Omdat ik wel eindeloos kan treuren om wat voorbij is. De hoogtijdagen van de blogosfeer, waarin een doorsnee post op Huiverinkt wel twintig reacties kreeg, zijn niet meer. Een discussie ontstaat er op deze pagina nooit meer. De weinige reacties die nog onder de berichten geplaatst worden, zijn daardoor wel nog persoonlijker en intiemer geworden, of stiekem en vuil. Ze zijn aan mij gericht, niet meer aan de lezer.

De persoon achter Huiverinkt, die nooit foto’s plaatste van zichzelf op haar blog en het liefst in haar woorden wilde verdwijnen, bestaat niet meer. Huiverinkt is een van de projecten van Marie Meeusen geworden. Een meerstemmig project zonder grenzen, zonder duidelijk doel. Een stuk onbepaalder dan Andreas Yperman, dan de samenwerking met pianist Gilian, of dan de tekst voor ‘Tempels, tuinen, talismannen’.

Waarom dan toch een Facebookpagina? Voor mij: omdat ik hoop dat ik daardoor druk voel en weer regelmatiger ga schrijven. Voor ons: omdat ik hoop dat het duidelijker wordt wat mijn pen losweekt en we de discussies dieper en breder kunnen voeren. Een voorbeeld. Het stuk ‘Een generatie in de schuldsanering’ uit augustus werd op talloze Facebookpagina’s gedeeld en werd zo een van de meest gelezen en becommentarieerde teksten uit zes jaar bloggeschiedenis. Maar niet hier. De twee reacties die wel op Huiverinkt geplaatst werden, kunnen zo in de categorieën ‘spam’ en ‘frustratie’ geplaatst worden. Niet de beste reacties om op verder te bouwen, lijkt me. En op Facebook kon ik enkel de reacties volgen op de pagina’s van mijn vrienden. Maar ze reisden verder dat. Al die andere discussies gingen aan ons voorbij, omdat ze zo versplinterd en onzichtbaar waren.

Ik schrijf niet voor Marie Meeusen, maar evenmin voor anonieme fragmentatie. Stel: wat ik schrijf, spreekt u aan. Het ontroert u, verontwaardigt u. Dan kan u daar vanaf nu op Facebook gezellig over kletsen of razen. Zonder dat u mijn kop tussen de kaarsen erbij moet nemen. In de plaats daarvan neemt u er wel wat anderen bij, lekker simpel gesymboliseerd door duimpjes in de lucht.

En ja, Koen De Bock, ik wou dat er betere manieren dan Facebook waren om lezers naar onze blogs te lokken. ‘Want als we het dan toch hebben over multinationals die ons hele leven proberen te controleren...’ Maar goed, daarom kreeg je dus ook hier een linkje in die compleet verneukte rechterkolom. En misschien weten mensen het nu, dat er in de blogosfeer een nieuwe stem klinkt die het waard is om te volgen. Gaan ze kijken en laten ze een reactie achter op je blog, kjcdb.

Dat zou fijn zijn, dat Koen even kan voelen hoe het voelde, toen we nog in onze woorden verdwenen, toen Facebook ons nog niet verleid en opgeslokt had….