Voor die klein met haar contactlenzen

(Kan jij aub ook de datum erbij schrijven?)

Hoipipeloi Marieke, Hei prinses, Beste M, Hoi Marie(ke), Zoeteken, Lief Mirremieke, Hapallopo Mapariepie


Dit is een brief die in 1986 door zes Duitse kinderen begonnen werd. Als hij tot eind 1997 verstuurd wordt komt hij in het “Buch de Rekords”, als hij niet onderbroken wordt. Verbreek dit AUB niet.

Het is minder warm en beter uit te houden, hé? Ik lees een goed boek, “Mannen uit China”. Het heeft weeral eens geonweerd en de zon heb ik vandaag niet echt gezien. Maar nu rond 5 uur begint het op te klaren.

Ten eerste ik hou keiveel van u en als het “ooit” uitgeraakt wil ik je echt niet meer kwijt. Heb je Etti Pletti kunnen meenemen? Ik denk het niet, maar het kan altijd wel. Ga je daar de natuur verkennen? Zijn er geen adders?

Ik ben ook op een soort kamp maar dan in een sociaal psychologisch centrum waar ik de kans krijg om aan mezelf te werken en dat wordt gedeeltelijk door de ziekenkas terugbetaald. Wat ik wil zeggen is dat het niet aan jullie ligt, alhoewel jullie allemaal zeer sterke individuen zijn. Ik spaar zeepjes en briefpapier.

Ik heb daar een kleurstofijsje gegeten. Mama heeft een smosje gegeten. En papa heeft gerookt vlees gegeten. Dan zijn we doorgegaan. Toen als we daarna terug naar binnen gingen, ging ik op ne zetel zitten, den Tim kwam achter mij op de rug van die zetel zitten en begon met mijn kap te spelen en de Jonas kwam neffest mij zitten en zat den hele tijd met zijn knie tegen de mijne te stoempen. Den Yves hing de laatsten dag kei-hard aan mij. Die hing altijd z’n arm over mijn schouder enzo, maar echt kei-veel.

Het is misschien een voorstel maar als verliefdheid over is (T) zouden we het nog eens moeten proberen (het is een voorstel!). Je dacht dat ik niets meer van u moest hebben, dat is niet waar. Wel vind ik die uitspraak goed gevonden: “She was the best queen we never had”.

H, ‘k heb nog een steentje met een gaatje voor jou. Als ik nog eens langskom bij Marie of als we elkaar nog eens zien, zal ik het geven, okay? Dat alles wilt niet zeggen dat ik niet meer kom knuffelen, maar ik vind dat het niet te ver mag gaan. Ik besef ook maar al te goed dat ik eens een keuze voor God moet/zal maken (= mijn hele leven aan Hem wijden).

O ja, je moet je niet zo vaak verontschuldigen (in je brief wel 5 keer). Je schrijft toch wat je schrijft en je hoeft je daar toch nooit voor te verontschuldigen. Sorry, dat mijn brief zo lang is (ik heb niks liever).

Misschien had je al door, maar ik heb slechts halve waarheden verteld! En aan je vriendin mag je zeggen: “dank u” (dat ik mooie ogen heb). Weet je hoe ik op jou verliefd werd? Je had iets mysterieus in je ogen. Marie, ik heb zin om zot te doen met je. Ik hoop echt dat we binnenkort eens een weekendje samen kunnen zijn. We would party like it’s 1999.

Ik hoop dat je nu een vaag beeld hebt van hoe ik me voel. Het is moeilijk dat te schetsen, zonder dat ik de (noodzakelijke) stiltes kan leggen.

Maid of Athens, ‘ere we part. Give, o give, me back my heart.

Dikke dikke kussen, mijn sjoem kalle! En blijf altijd dicht bij de groep, voorzichtigheidshalve. En ook van Bompa die het erg druk heeft in de komende dagen. Uiteenzettingen over de weerstand in het Atheneum van Gent en Ronse.

Smakkerd en pakkerds in een ruimtepak om niet besmet te worden.


X


PS Een hoogstfilosofische opmerking om deze brief mee af te sluiten: je mag echt van niets en niemand fan zijn, Marie, dat maakt je afhankelijk en beknot je vrijheid.
PS 2 Vermits jij altijd gedichtjes opstuurt, zijn hier een aantal spreuken /gedachtes die mij opvielen. “Slechte mensen gaat het altijd goed” (onbekend). “Conscience is self-eliminating” (Ik denk Hardin)
PPS Jacques rules
PPPS Ik heb mij op een vrij abnormale plaats onthaard (guess where). Ge hebt van die KALE Egyptische POEZEN, hé! !!! HINTJE!!!



(Ter verduidelijking: bovenstaande brief is een sample, een flarf, een verzameling van een dertigtal brieven die ik tussen 1989 en 1999 ontving. Er staan nooit meer dan drie zinnen van dezelfde persoon bij elkaar.)