Lentekriebels

Tuimeling. Herinnering. De wolken kleuren geel. Er lonkt iets. Het zoemt, zwijgt even, trekt plagend aan haar oorlel. Maar daar is geen tijd voor. Want voor haar neus: Excel. Voorbereiding. Resultaat. En een verontschuldiging: ze zit er middenin.

Terwijl ze zin heeft om een stoel te nemen. Die stoel naast een boom te planten. De poten in de aarde te duwen en dan heel stil naar de knoppen te kijken. Met toegeknepen ogen, de handen berustend op de knieën. Tot ze het ziet barsten, openbreken. En dan een fles wijn kraken, lachen om het aardbeiensap dat over hoeken van monden en tussen plooien van vingers kruipt.

De zon voelen. Een bal die over de tuinmuur vliegt een beetje te lang bijhouden. Diep ademhalen, dat werd tijd, en dan lukraak teruggooien naar een tuin te ver. De geur van jonge sproetjes opsnuiven, die ontstonden onder een laag zonnemelk die net te oud is. En van barbecuekruiden. En jong gras onder blije kattenpoten.

Zucht. Just to say: ik kan me echt niet concentreren bij dit eerste lenteweer. En dit frivole seizoen is niet de juiste tijd voor brieven.