Ik doe het gemiddeld één keer per jaar. Na een paar glazen wijn, na goedkeuring van een handvol vrienden, met een krop in de keel en een knoop in de pen. Erg lief voor het bloggen is het niet, want het moet uniek zijn en nieuw en mag dus nergens ander gerecycleerd worden... Ik schreeuw niets uit, nee, voorzichtig blinken doet het. Met een kloppende halsslagader. Dus, dames en heren: ik heb nog eens iets ingezonden!
Ik verklap niet wat en waarvoor. Maar als het niks wordt, dan plaats ik het binnenkort gewoon hier, want stiekem ben ik best een beetje trots. Het kwam tot stand na acht uur les (gegeven te hebben) - tussendoor geen middagmaal maar sportpauze- en toen ik het schreef jankte mijn kat in mijn oren (en ja, ze kroop weer tussen de letters, dat spint zo lekker).
Verder is het hier weer even erg stil in een drukke week. Maar binnenkort is het paasvakantie en als het lekker blijft regenen... dan hoort u vast snel van me.
Kus
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
2 opmerkingen:
Wat ik nooit heb begrepen (maar jij bent ook betrokken bij zo'n tijdschrift, dus misschien kan je het me uitleggen), is waarom dat altijd zo belachelijk lang moet duren vooraleer er reactie komt.
En dan nog belachelijk veel langer voordat dat gepubliceerd wordt.
Er zullen wel veel inzendingen binnenlopen, maar bij de krant hebben we ook elke dag honderden mails, en honderden persberichten, en honderden nieuwsberichten.
Toch slagen we elke dag er heel snel in om daar een selectie in te maken.
Waarom een literair tijdschrift daar maanden voor nodig heeft … beats me
Wel, laat ik eerst even duidelijk maken dat ik een persoonlijk antwoord schrijf en me dus niet als woordvoerder van redacteurs van die tijdschriften wil opwerpen.
Ik schrok er aanvankelijk zelf ook van hoe lang het duurt. En ik denk dat de belangrijkste oorzaak ligt in het simpele feit dat het een hobby is en geen werk. Om teksten te beoordelen moet je geest toch nog enigszins fris zijn. En als je de computer openklapt na een lange werkdag, die toevallig ook best intensief was, dan gebeurt het niet zo vaak dat je geest nog helder genoeg is om de teksten van anderen te beoordelen.
Ik sta zelf in het onderwijs en vind het redactiewerk voor een tijdschrift meer te vergelijken met deliberaties dan met een stapel verbeterwerk waar je doorheen moet. Want de eindbeslissing is geen optelsom van pure cijfers, maar is doorspekt met persoonlijke indrukken, meningen, frustraties... Al spreek je af om te 'stemmen', toch is de ene voorstander vaak beter in zijn betoog dan de vier tegenstanders. En dan wordt er afgesproken om de tekst nog eens individueel te lezen, of een paar suggesties naar de auteur te sturen, etc...
Deze voltallige vergaderingen zijn daarenboven niet zo gemakkelijk te organiseren. We beoordelen dus een hele stapel inzendingen tegelijk. Sommige auteurs zullen daardoor snel een antwoord krijgen, anderen moeten een paar maanden wachten.
Misschien eens proberen om naar Kluger Hans in te zenden? Wie weet zijn wij wel supersnel ;-)
Een reactie posten