Dag lieve papa,
Je zou vandaag 69
jaar geworden zijn. We zouden samenzweerderig gegniffeld hebben om dat beladen
getal en je zou me verzekerd hebben dat het niet betekende dat je… Maar het betekent
anderhalf jaar na je dood vooral wat je niet meer bent: mijn springlevende papa, met kop
en staart, met groot hart en een goed stel hersens.
Vandaag staakt
jouw stad. Dat De Wever en zijn vuile kliek de gemoederen wil opjutten en al weken uitgaat van
rellen, dat de media massaal deze angstcultuur stimuleren: het voelt extra obsceen.
Dit is een dag waarop mensen voor hun rechten opkomen, dit is hun dag en de
jouwe. Niet de zijne. Dit is geen dag waarop ik me wil laten provoceren, maar
jou in stilte wil herinneren en daar de rust niet voor vind. Dit is een brief
die eigenlijk verjaardagskaart wilde zijn. Dit lijkt verontwaardiging maar is
een poging om te huilen. Dit is een liefdesbrief die noodgedwongen
politiek is, net als de brief aan Herman Gorter die ik woensdag voor een volle
zaal zal voorlezen.
Ik kreeg een
cadeau van je bevriende collega op de universiteit, Ludo Cuyvers. Zijn boek “Marxistische economie herbekeken”. De opdracht die nu aan mij gericht is, is eigenlijk voor
jou bedoeld. Lees je over mijn schouder mee, papa? Merk je hoe we veel meer dan
Marx herbekijken? Haal je meewarig en vertederd je schouders op terwijl je oudste dochter driftig tikt? Volg je met argusogen hoe alles
aan het veranderen is? Hoe verantwoordelijk ik me voel in het registreren van
die verandering, hoe ik het probeer te vatten en vervolgens uit wil leggen. Op
vijf manieren tegelijk en maar al te vaak met veel te veel woorden.
Je jongste
dochter stond vannacht om half vier op om een bezoek te brengen aan de
stakingspikketten. Vermoedelijk stond ze op toen ik in slaap viel, met een buik
vol gemis en goesting om eindelijk de juiste figuren op de brandstapel te
smijten. Het zijn anno 2014 geen heksen meer, die zijn nu zelfs meer dan ooit nodig.
Drie dikke
kussen,
Marie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten