Nog een brief aan papa (op een dag na een maand later)

Dag papa,

Daarstraks vroeg een kibbelend koppeltje me in de supermarkt welke dag het was vandaag. Ik slikte nog net ‘op een dag na een maand geleden’ in en antwoordde compleet sociaal aangepast ‘zondag 24 maart’.

Het lukt me slechts gedeeltelijk, dat aangepast zijn. Nooit erg goed, dat weet ik, hou maar op met lachen. Maar de laatste maand lijk ik er nog iets slechter in. De snijdende wind op de fiets, de getalenteerde muzikant die zich helemaal vrijwillig kapot zuipt, de collega die op zijn borst slaat en onzin kraait terwijl ik mijn best doe naar de stilte te luisteren, de koudste lentedagen die volgden op de dag dat we je in de zon begraven hebben… Ze geven me allemaal een alibi om vaker te huilen of - voor ik het zelf in de gaten heb - uit te halen, af te schermen en af te zeggen. Maar dat vaker huilen vind ik moeilijk en de waarheid achter de alibi’s ook.

‘Je ziet er goed uit, Marie’, hoor ik ze zeggen. ‘Gezien de omstandigheden’, zie ik ze denken. Men verbaast zich met gepaste lichtzinnigheid over die paar kilo’s die er alweer bij zijn, over het feit dat ik dwars door alles heen kan dansen, zingen, lesgeven, eten, schrijven, herschrijven, slapen, ontwaken, vrijen en zalven, zelfs lachen.

Zelf verbaast weinig mij. De donkere en lichte stenen misschien, die ik van mijn nachtkastje naar de kist verhuis en weer terug. Dat ik ze zelf kocht, dat verbaast me een beetje. Gelukkig is er wel veel troost als ik mijn hart wat open. De sjamane die me maanden geleden in de trein geschonken werd en die me deze week op kwam zoeken. De boeken die nu veel harmonischer over de ruimte verdeeld zijn. Het kussentje dat ik voor weinig geld in huis heb gehaald om wat zachter te landen.

Ik denk dat het pas echt goed met me zal gaan op de dag dat ik opnieuw écht verbaasd kan zijn. Over de warmte van een ander hart, bijvoorbeeld, of hoe lichamen perfect in elkaar passen. Over de overlevingsdrang van peterselie op een balkon en hoe een duif haar ogen sluit in de zon. Af en toe rijmen mijn zinnen. Dat is niets om verbaasd over te zijn, maar het maakt het wel wat zachter allemaal.

Censureren, dat doe ik ook. Foto’s op Facebook van een dansende Marie die zich vooral toeschouwer voelde. Maar de foto’s waarnaar ik met mijn beste oog kijk en waarvan ik vind dat ze een deel van de waarheid spreken, die blijven. Want de waarheid, die doet weinig anders dan waarheid blijven.

Censureren en geen afsluiter vinden. Vandaag niet.

Een kus dan maar, een hele droeve,

Marie x