Nog een brief aan papa (net geen twee weken later)

Dag papa,

Een kort briefje maar. Ik heb in die twee weken na je dood nog niet zoveel woorden teruggevonden en zocht liever de randen dan harten van de drukte op. Wel heb ik het boek van Connie Palmen besteld, over rouwen enzo. Ik denk dat je het me wel vergeeft dat ik Stephen Fry’s spitsvondig woordgebruik eventjes too much vind, te veel voor wat zo klein en groot tegelijk in mij omgaat, mijn buikwanden aftast en mijn hart omvat. Te veel, net zoals die twee whiskey-cola’s na de wijn gisteren en de stapel werk die in Amsterdam op me wachtte.

Ik heb ontzettend veel mails, kaartjes en brieven gekregen. Sommige heb ik al beantwoord, sommige nog niet en eentje wil ik niet beantwoorden. Net zoals ik heel je afscheid rustig heb meegemaakt, maar het plots niet kon verdragen dat zo’n doodgraver je urne in de grond zou steken. Hij zag eruit alsof hij op de N-VA stemde. Dus ik heb het zelf gedaan en daarna hebben we je samen – zonder die vreemde snuiters – begraven.

Sommige dingen overvallen me. Sommige dingen overvallen ook op een fijne manier. Zoals die aanwezigheid van bijna vijftig vrienden uit alle fases uit mijn leven. Er waren collega’s, die nu beter begrijpen waarom ik vloek tegen computers en kopieerapparaten. Er waren talisvrouwen, zeldzame vrienden, exen en de dochters van jouw vrienden. En nu vind ik troostende mannenstemmen in de brievenbus. En kaartjes, waar heel vaak een boom op staat of een pluisje, blad of bloem. Rivieren ook en vlinders en vogels. Maar nergens bergen of vuur. Vreemd.

Naar de bergen ga ik voorlopig niet. Wel naar Berlijn, met Pasen. Met Irina, op bezoek bij de drummer met de prachtige achternaam. Blijkbaar lust mijn zus ook pure chocolade. Wist jij dat? Ik denk dat het wel één van de mooie dingen is aan de dood. Als iemand die heel graag gezien is wegvalt, leren we nog beter te kijken naar de anderen die samen met ons overblijven. Ik geloof dat dat uiteindelijk tot nog meer liefde leidt.

We zorgen voor elkaar.

Liefs,

Marie

P.S. Dit zat - weliswaar in de naaktere versie - ook tussen de troostende mannenstemmen die vandaag uit mijn brievenbus klonken. Het is er eentje voor je broer. We gunnen het hem samen.