Brief aan Didi De Paris

Dag Didi De Paris,

Jij hebt geen vormen nodig, zeg je. Behalve hele ronde dan. Zonder vorm wordt het plezanter in die ruimte, want dan glijdt het allemaal langs elkaar heen. Af en toe een botsing, een knetterende slag op de cimbalen. Dat het maar goed vonkt, daar waar geen vorm bestaat.

Ik roep dat ook. Dat ik geen kader nodig heb. Maar niets benauwt me zo als het luchtledige. Dus schrijf ik ‘dag Didi’ bovenaan (en kras die aanspreking als het nodig is weer weg) en stort me met ogen toe in mijn gevoel. ‘De diepte in’, dat is dan de bedoeling. Maar toegegeven, mijn nagels slijten door het wanhopige gekras aan het oppervlak.

Toen ik vertelde dat ik naar Zwitserland ga, kwam jij met Julie Andrews. Ik weet niet wat het is, maar ik heb haar altijd doodeng gevonden. Omdat ze zo vormelijk is? Omdat ze elke letter vastklonk aan een woord? Omdat ik als kind al voelde dat we in deze heerlijke chaos geen trutjes als haar nodig hebben? Of omdat ik voelde dat ik haar net als Tiny broodnodig had? Hun volle kuiten om tegenaan te schoppen? Hun warme schenen om tegenaan te wenen?

Geen idee. ‘Lees Bataille’ – zeg jij. Dat deed ik al, in mijn eerste relatie. Ik herinner me er weinig van. Behalve dat het heerlijk was. Te houden van wat bij de ander net buiten de vormen valt. Ik heb er nog steeds geen lessen uit getrokken. Door steeds op zoek te gaan naar wie de grenzen overtreedt, wie wild wordt in een pashokje, vermijd ik de diepte waar ik zo van beweer te houden. Hoe ver ik ook ga, ik blijf zo vreselijk braaf cirkelen rond de ja/nee-vraag. Brrr.

Hoe volgens mij de apocalyps eruit ziet? De wereld op zijn kop. Vrouwen met dichtgeknepen ogen op een terras die tussentands fluiten naar het vleeswaar dat op zomerdagen voorbij paradeert. ‘Een heerlijkheid’, hoor ik je al roepen. Niet waar. Je zou je klein gaan voelen. Klein en teleurgesteld. Want je wil zelf jagen, zelf keuren. Zelf op zoek gaan naar wat je toch geen voldoening schenkt.

Ja, ik ga naar de Alpenwei. Ik zal er recht in de ogen kijken en elke vermomming de berg af gooien. Dat doen ze maar op tv. Met mijn muze glashelder voor me zal ik me afvragen wat in mezelf me steeds weer de mond snoert. En als ik dat weet, zal ik schrijven. Jou misschien. Of al die anderen die er zijn voor de vorm.

Liefs,

Marie

Brief aan D'Angelo

Beste D’Angelo,

Ik heb even weerstand geboden, maar kan toch niet anders dan je deze brief schrijven. Schrijf ik niet, dan slaap ik niet en zweet ik uit. Neem hem niet te persoonlijk, deze brief. Of juist wel. Begrijp hem zonder mijn taal te spreken. Zoek de tolk in je hart.

Het zit zo. Ik heb een behoorlijk nieuw, auw-auw-stout en onnavolgbaar allerliefst lief. En gisteren hadden we een discussie die meer dan op ruzie op een brief leek. Alleen de duif ontbrak. (De wonderen zijn de wereld nog niet uit, als de liefde je tegen wil en dank, tegen elk beter weten in, bij de lurven grijpt.) Onze discussie ging over jouw demonen. Over hoe ik in de virtuele ruimte het donkerbruin vermoeden dat in me woekert had geuit. Dat jij zaterdag op het podium van Gent Jazz weer te veel rommel tot dat ooit zo mooie lijf van je zal hebben genomen, waardoor de show maar half zo funky zal zijn als hij kan zijn. En dat na een decennium van stilte, worstelingen en veroordelingen, dat na de verbluffende comebackconcerten van afgelopen winter… dat na al die tijd de verslaving opnieuw heeft gewonnen van je talent en goesting om muziek te maken.

Het ging in de discussie niet eens zozeer over het eventuele vooroordeel. Want misschien zat het je op North Sea Jazz echt niet mee. Was je kanarie net gestorven, of had de backstagekat in je gitaarkoffer gekakt, waardoor je een uur te laat op het podium verscheen. Misschien had het publiek wel stof in de oren en was het wel een goed concert. Ik was er tenslotte niet zelf bij. Dat kan allemaal, maar daar ging het zelfs niet om.

Waar het wel over ging? Onszelf uiteraard en met ons de hele wereld die we tegelijkertijd liefhebben, verachten en willen veranderen. Dat je dan het beste bij jezelf begint, is klaar als een klontje. Maar hoe dan? Door niet te oordelen? Door niets te verwachten? Door duidelijke grenzen te trekken? Door te vergeven of te leren uit het verleden? Of is er geen ‘of’? Is er enkel: steeds opnieuw… ja dat.  

Ik zit ermee, met die vragen. Ik zit er flink mee. Ik voel de stekels op mijn rug maar wil geen cactus zijn. Ik hoor de bittere woorden die terloops uit me vloeien maar wil geen pompelmoes zijn. En toch – denk ik vaak boos – heb ik genoeg reden om een heel trotse pompelmoes of cactus te zijn. Maar ook al zijn dingen verklaarbaar, ze zijn niet zomaar goed te praten.

D’Angelo, duivelse engel van me. Ik kom hier niet uit en kan me wel een betere gids in dit doolhof bedenken. Ik beloof je één ding. Ik zal zaterdag vooraan komen staan en je bemoedigend toelachen. Ik zal mijn uiterste best doen om je niet af te schrijven als een mislukt product waarvoor ik te veel geld betaalde. Ik zal je zien voor de mens die je bent, met dezelfde vragen en angsten als een vrouw die na vijfentwintig jaar schrijven nog steeds de moed niet vond om een boek te maken. Ik zal je zien als de vrouw die zichzelf meisje blijft noemen, een vrouw die ondanks de zure nasmaak in haar mond en de stekels op haar rug met gulzige handen wil beminnen.

Kijk naar je gitaar. Kijk naar je handen. Luister naar je stem. Kijk in de spiegel. Begrijp dat je het daarmee zal moeten doen.

Liefs,

Marie

Overzicht optredens Gentse Feesten 2012

Ik ga dit jaar zes dagen naar de Gentse Feesten en ik ga er meer doen thee drinken in het Baudelopark of met een Irish coffee in de hand 'onder den bol' afspreken als de zon opkomt. Ziehier het overzicht van optredens/namiddagen waarop u van harte uitgenodigd bent:

- 16 juli, vanaf 21u.: Marie & Muze in Los Perros Calientes, bij het tiendaagse programma 'En het grootste deel schreven we samen in bed' dat dit jaar voor de vijfde keer door de Wolven van la Mancha georganiseerd wordt.
- 17 juli, van 15u. tot 20u. (vrije inloop): 'Met huid en haar: poëtisch-muzikaal thee- en kapsalon'. Met verse thee van gastvrouw Eef, bijzondere knipbeurten van kapper/muzikant Q, optredens van Harold K, mezelf en een aantal special guests. De exacte locatie wordt op Facebook bekend gemaakt, dus meld je even aan als je langs wil komen. Als je je haar wil laten knippen, wordt een mailtje naar de kapper gewaardeerd.
- 18 juli, van 18u. tot 21u.: Marie & Misschien Muze bij 'Dichters in 't Raam!', Lottes Leescafé, Ottogracht 50
- 19 juli, 13u.-17u.: 'Hinnikende Goden', een rijkgevulde literaire namiddag die samengesteld werd door literaire tijdschriften Kluger Hans en Deus Ex Machina. En dat in de adembenemende Lakenhalle van Gent.

En verder vindt u mij waarschijnlijk in het publiek bij de optredens van D'Angelo, Helder, La Femme Belge en Het Zesde Metaal. Laat dat meteen mijn tips zijn.

Tot dan?

Voor de jongen die klein wil blijven

Als we een zeepbel waren die de scherpe hoeken van de gang overleeft. Als we helemaal onszelf konden zijn. Even if that somebody was me. Of een kikker met een pluizige poot die fluks van tafels springt. De honderd kusjes op de stoute kat. We could go to the movies and cry together. We zouden van onszelf houden en van elkaar en van ieder ander, maar dan niet zo raar. Het missen zou als vogels zijn waarnaar je lang kan staren. Zonder dat men vragen stelt over waar je blik heen moet en waarom je droevig kijkt als je blij bent. Als we samen konden zijn als de zoete kruimel die op de grond overblijft. Het detail waar jouw blik op valt. En de mijne. 

Een jaar later

Sommige nachten herhalen zich. Ze vervellen weliswaar en tonen andere huid. Die steeds minder strak gespannen staat. De weerhaken vinden hun weg door elke laag.  Verder verandert er niets en kwaakt er een kikker, zweet een lijf beloftes uit. Dichtbij koester ik steeds wie langs mij kijkt. Een jaar later heb ik nog steeds een vader. Een stem die zwakker klinkt. Een hart dat op een maag lijkt. Een maag op een steen. Een steen op een man. Een droom op een leven.