Als we een zeepbel
waren die de scherpe hoeken van de gang overleeft. Als we helemaal onszelf
konden zijn. Even if that somebody was me. Of een kikker met een pluizige poot
die fluks van tafels springt. De honderd kusjes op de stoute kat. We could go
to the movies and cry together. We zouden van onszelf houden en van elkaar en
van ieder ander, maar dan niet zo raar. Het missen zou als vogels zijn waarnaar
je lang kan staren. Zonder dat men vragen stelt over waar je blik heen moet en
waarom je droevig kijkt als je blij bent. Als we samen konden zijn als de zoete
kruimel die op de grond overblijft. Het detail waar jouw blik op valt. En de
mijne.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in...
-
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een...
-
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten