Brief aan Pascal Smet

Beste Pascal Smet

Het Steunpunt GOK (Gelijke Onderwijskansen) verdwijnt binnenkort. De website meldt dat budgettaire redenen aan de basis liggen van deze beslissing. Ik sta perplex en schaam me in uw plaats, u die zichzelf socialist en homoseksueel noemt. Nu aarzelt u misschien en zegt u ‘Die twee zaken hebben niets met elkaar te maken! Het één is geaardheid, het ander een keuze.’ U hebt misschien gelijk. Maar het lijkt alsof ik niet de enige ben die verward is.

Woede is een goede drijfveer bij het schrijven van brieven. Dit is geen woede, dit is compleet onbegrip. En onbegrip verlamt. Daarnaast is dit blogbericht er eerder dan de krantenberichten, verdere uitleg is er dus nog niet. Als dit betekent dat de GOK-initiatieven in alle betrokken scholen in Vlaanderen een stille dood zullen sterven, dan hou ik mijn hart vast. Maar dat vrees ik voorlopig enkel, ik weet het niet. Dus er zijn redenen genoeg om deze brief kort en eenvoudig te houden.

De politiek die achter de schermen gevoerd wordt, interesseert me weinig. Het lijkt me ijdel te hopen dat we dit als buitenstaanders correct kunnen duiden. Toen er vreemde zaken uitlekten over de verdwijning van uw voorganger, bleef ik dus voorzichtig met commentaar. Best vreemd allemaal, dacht ik in stilte, maar is het niet gewoon iets dat nu toevallig aan het licht komt? Is wat gebeurt uitzonderlijk of is het vooral vreemd dat dit in de media komt? Zelfs de aankondiging van een loonsverlaging in het onderwijs stoorde me nog niet zo. Omdat wie in het onderwijs werkt, geen reden tot klagen heeft. Eén procent minder verdienen, niemand zal het echt voelen. Ik vind het wel vreemd dat zo’n maatregel uitgerekend in het onderwijsveld wordt doorgevoerd. Zijn er geen andere lonen die aangepakt moeten worden, meneer de socialist? Maar goed, ook deze discussie hield me niet langer dan een dag bezig. Het zal allemaal wel.

Maar vandaag kreeg ik dus plots een heel kort mailtje, van het steunpunt GOK. Veel soberder kan een overlijdensbericht niet zijn. ‘Om budgettaire redenen’? Als dat écht de reden is, dan is het wel een erg ondoordachte keuze van uwentwege. Want Vlaanderen scoort slecht op het vlak van gelijke kansen, in het onderwijs én in het werkveld. Dat dit niet goed is voor de economie, spreekt voor zich. Misschien is het GOK-beleid inderdaad een behoorlijke hap uit het budget. Maar kent u het woord ‘investering’? Waarom er nu geknipt wordt in initiatieven die logischerwijs pas na een aantal jaren in hun plooi vallen, omdat ze adem- en speelruimte nodig hebben, begrijp ik niet. Of ben ik te mild in mijn bewoordingen en worden ze de keel toegeknepen? Ik hoop echt dat ik het verkeerd begrepen heb.

Dat elke onderwijsinstelling een taal- en diversiteitsbeleid nodig heeft, dat is me al lang duidelijk. Hoe dat concreet in zijn werk gaat weet ik ook niet. Dat kan niemand zomaar weten, zelfs een minister van onderwijs niet. Maar dat deze beslissing een erg slechte beslissing is, staat als een paal boven water. Ik observeerde goed de laatste jaren. In een streng college en wat later in een zogenaamde ‘concentratieschool’. Daar zette ik mijn tanden in een quasi onbestaand taalbeleid. Ze brokkelden af, mijn tanden, omdat de school nog te weinig hielp met dragen en begrijpen, uitdragen vooral. De paar collega’s die er wel heel gedreven mee bezig waren, keken naar hun school en spraken met hun leerlingen en collega’s. Daarnaast informeerden ze zich met documenten van het Steunpunt GOK, ze gingen naar de bijscholingen in het Steunpunt organiseerde. Zo slaagden ze er stapje voor stapje in iets op te starten. Ondertussen werk ik een jaar lang mee aan het uitbouwen van het taalbeleid voor een hogeschool. Ook in deze job is het GOK-beleid een bruikbaar model, een broeihaard van goede ideeën. Volgende week ga ik opnieuw lesgeven. Vooral Nederlands, aan toekomstige leerkrachten in allerlei vakgebieden. Ik hoop echt dat ik hun niet hoef te vertellen dat waar we jarenlang naar streefden, plots niet meer zo belangrijk is.

Wanneer iedereen op zijn eiland ploetert, hebben we nood aan een vuurtoren. Ik kan niet geloven dat de mist te dik is geworden. Graag hoor ik uw uitleg. En met mij velen anderen, durf ik hopen.

Verontruste groet
Marie