Is er een zonnebril nodig?

Dag W

U durft, dat wel. Dit is een avond als de laatste dertig (of gepaster nog: de laatste twintig, ik kietel een hamster onder zijn oksels): een avond waarop ik opnieuw te moe ben om te schrijven. Een avond van Google Reader en daaraan dingen toevoegen. Een duit in eigen zak steken, met ogen erbij weliswaar.

Maar goed, ik hou het kort en bondig. En stel me niet de vraag of dit zoveel beter is dan alle persoonlijke kriebels die ik in mijn bed schrijf en die te duidelijk zijn om hier te plaatsen. Ernaast een dode mug, een teennagel. Getuigt het van lef, deze macabere versiering, dit omfloerst zijn? Ik zou zeggen van niet, durf zelfs te poneren dat dit net als het gebruik van ‘u’ eerder getuigt van een zekere angst.

Bitterheid is een te sterk woord, kan ik die uitspraak nog onder mijn tong rollen? Mooi. De lezer heeft bijna nooit gelijk, of eerder nog, hij schrikt van het beeld in de spiegel. Stel ik u gerust als ik nu ‘zij’ in plaats van ‘hij’ gebruik? Dan doen we het toch lekker. Zij schrikt van het beeld in de spiegel. Aangezien ik wel een linkje plaats (mijn lezers vinden de tip tap top verstopte schrijver vast wel, zet alvast uw zonnebril op) wordt het veel ingewikkelder. Maar voorlopig, in dit schrijfmoment, is het heerlijk eenvoudig. Als weggespoelde stranden.

U kent me duidelijk goed. Ik ben verknocht aan brieven. En blote basten? Enkel als er haar op staat. De harige exemplaren kan je doorgaans wat meer in de strot rammen. Want ook daar moet ik u tegenspreken, ik kan als een vervelend deuntje zijn in uw oor. Met geluid erbij kan ik heel erg zeuren. Of ik daarom schrijf? Dat kan. Het heeft wat meer charisma, de letters op een scherm. Meer hoeft u er echt niet bij te verzinnen.

Ook voor u een klein gebedje – puur om het gebaar,

Marie