Poëzie op bestelling en Balein te Water II

Ik slaap met een kat en berijd op regelmatige basis de rug van een paard en een walvis. Kluger Hans' hoeven trappelen van ongeduld: het tweede nummer krijgt stilaan vorm.

Balein bruist zo mogelijk nog meer. U kan u ons de komende week twee keer aan het werk zien!

Op zaterdag 2 mei vieren we het eenjarig bestaan van café De Loge. We zullen er vanaf 16u. poëzie op bestelling brengen. U hoort het goed: u vraagt, wij praten. In een romantische tête-à-tête met één de Baleinen nog wel!

Op donderdag 7 mei stranden we in koffiehuis Trafiek aan, voor een tweede Balein te Water. De gastdichter is deze keer Wouter Steyaert, de andere namen vindt u op onze facebookgroep en binnenkort ook op onze blog. We starten rond half negen en zoeken nog vrijwilligers om wijn en bier te schenken. Hoe sympathiek Trafiek ook is, het blijft een koffiehuis... Indien u over een warm hart en tappershanden beschikt, graag een mailtje naar collectiefbaleinATgmailDOTcom.

Wees welkom!

Peertje

Ze kijkt voorzichtig om de hoek.
Aan de tegels kleven voeten.
De aders op haar armen blauw
als de televisie. Een stoel schoof op.

Hij houdt zijn ogen dicht. Check.
Hoewel hij weet dat zij er is. Check.
Ze wantrouwt dit en tikt hem op de schouder.
Legt het in zijn hand. Wijst het draadje aan.

Ze zegt: ‘Dit is kapot gegaan toen ik de trap afkwam.
Nu is het als verkleinwoorden: nutteloos.
In bad is er een vlinder gestorven.
Wil jij voor mij naar boven gaan?’

Oneerbaar voorstel van commerciële aard

Ik kreeg vandaag een mailtje van één of ander obscuur reisbureau dat reizen naar Signapore verkoopt. Of ik geld wil verdienen door advertenties te plaatsen? Effe schrikken, want het is de eerste keer dat ik een soortgelijke vraag in mijn mailbox vind. En dan nog in het Engels. Sympathieke boekhandels wil ik gerust promoten, hetzelfde geldt voor leuke ontwerpbureaus en het literaire tijdschrift dat ze vormgeven. ;-)

Dus: no thanks. Ik wil vooral zeker zijn dat deze blog even spamvrij blijft als dat hij tot nu toe is gebleken. Laat dit maar een verborgen hoekje blijven, hoeveel lezers er op de beste momenten ook mogen zijn.

Brief aan de (hoge) berg

Beste (hoge) Berg

Het is zoals u: onwrikbaar en koud. En toch. Er moet een sleutel zijn. De essentie. Als het mogelijk is om van uw flanken te glijden, moet er ook buiten u een weg bestaan. Deze brief hou ik kort, u verdient niet beter. Of was het zo moeilijk om u aan die ene afspraak te houden? Veel verlangde ik niet: ik ben tenslotte maar een toerist. Naast berggeit ook stadsmus. Maar met de zee bedrieg ik u zelden. Zij raakt mijn koude kleren niet. Iets meer loyaliteit was dus op zijn plaats geweest.

U kent mij: met latten onder mijn voeten hoop ik antwoorden te vinden, maar zoals altijd vond ik op de pistes vooral vragen. In dat opzicht bent u als een mooie man: u ontlokt de neiging om steil achterover te vallen. Maar net dat mag niet gebeuren. Dan wordt u pas gevaarlijk, met bulderlach en kanonnen. Ketenen kunnen we u niet, breken evenmin. Dus we gedragen ons voorbeeldig. Respectvol en bedeesd bij lichte angst. Skiërs zoals ik zoeken niets in uw kern, maar aan de randen. En het mag gezegd: wat bent u mooi. Sterk als staal, blakend van zelfvertrouwen als de zon u beschijnt. Als het sneeuwt bent u moeilijk, maar steeds majestueus.

Vlak voor en na mijn skitripjes zag ik twee reportages, waarin extreme skiing en basediving aan bod komen. En de mensen die deze sporten beoefenen. Het loopt vaak slecht af, al is het einde van een voorspelbare berusting. Velen kunnen u niet aan omdat ze zichzelf niet kennen. En angsten die onvermijdelijk zijn, die draag je best zichtbaar. Van rotswanden uw grenzen maken, eigenlijk een best ijdel gegeven. Kent de voorzichtige bezoeker u daarom beter? Of ben ik te hoopvol: mijn vader bent u ook. Uw sneeuw doet mij bewegen. Op de liften zing ik kinderliedjes. ’s Avonds krijg ik heel veel zin mijn vrienden vast te grijpen. Dat is leuk.

Berg, ik ben met een trekkersrugzak naar de bergen gegaan. De laatste keer met een vliegtuig, I know. Maar toch. Tegen de graat van die rugzak zat telkens een schrijfboek geplakt. Geen één keer heb ik dat ding bovengehaald. Hadden we dit afgesproken? Ik denk het niet.

Gegroet
Marie