Rilke

Ik zie doorgaans weinig reden om Duits te studeren. Het blijft, hoe belachelijk dat ook mag klinken, een taal met een bloederig smaakje aan. (Hier wil ik echt niet over discussiëren, u hebt toch gelijk). Ik vind het echter geen lelijke taal. Zeker geschreven ziet het er magistraal uit.

Er bestaat ongetwijfeld veel goede Duitse literatuur. Dat weet ik van horen zeggen, want afgezien van 'Het parfum' en 'De man zonder eigenschappen' las ik weinig vertalingen. Voorlopig dus geen Thomas Mann of Gunther Grass. Ik hou niet van vertalingen. Zeker niet van poëzie. Maar deze keer is het dus nodig. 'De Elegieën van Duino' van Rainer Maria Rilke vertaald door Atze van Wieren ligt/liggen al maanden in mijn bed (niet naast, da's voor mietjes). Een volwaardige recensie kan ik er niet van maken. Want voorlopig raakte ik niet verder dan de beknopte biografie en de eerste elegie. Een fragment:

'Echter, het is vreemd de aarde niet meer te bewonen,
amper geleerde gewoontes niet meer te beoefenen,
rozen, en andere eigen beloftevolle dingen
niet de zin van een menselijke toekomst te geven;
dat, wat men was in oneindig bange handen,
niet meer te zijn, en zelfs de eigen naam
weg te doen als een kapot stuk speelgoed.
Vreemd, wensen niet verder te wensen. Vreemd,
alles wat met elkaar te maken had zo los in de ruimte
te zien zweven. (...)'

Deze wondermooie orakeltaal leek me gisteren te steunen in de zoektocht naar een nieuwe baan. Laat ons hopen dat de dichter voor een keer gelijk heeft.