"Jij hebt toch zeker een pen bij?" Op deze vraag moet ik meestal ontkennend antwoorden. Schrijven doe ik het liefst op computer en daarom ben ik het meisje dat twee minuten voor de trein vertrekt nog op zoek gaat naar een pen.
Zo kon het niet verder. Het zit zo: de laatste tijd ben ik niet zo gek op mijn gedichten. Ze doen plots zo zwaar aan. En sinds een goede vriend me er attent op maakte dat ze vaak in hetzelfde staccato een weg naar het brein van de lezer zoeken, besloot ik om al die zware beelden even te laten voor wat ze zijn. Gewoon een beetje schrijven, dat lijkt me leuk. Ik loop natuurlijk het risico om te vervallen in de alledaagsheid waar ik andere bloggers van beticht, maar dat moet dan maar. Even terug leren ademen, zo lijkt het wel.
Maar wie wat eenvoudiger wil schrijven, heeft natuurlijk een notitieboekje nodig. Aangezien ik deze week in Amsterdam ben en bovendien overdag alleen ben, leek het me gisteren een mooie queeste om op zoek te gaan naar een notitieboekje. De pen stak ik alvast in mijn handtas. Opgewonden nam ik tram 1 van de Overtoom naar het centrum en luisterde naar de andere passagiers. Een blonde jongen van een jaar of 12 zei tegen zijn vriendje "Ik hou niet van verdriet". Misschien heb ik dit verzonnen. En zelfs als dat laatste niet zo is, dan blijft het natuurlijk een droevige waarheid waaruit weinig poëzie te halen valt.
Goed, na de lunch (waarom gaan achter de lekkerste namen vieze dingen schuil? hoe onthoud ik dat ik gorgonzola echt niet lust?) bezocht ik enkele boekenwinkeltjes, verwonderde me over het heksenweer en verschenen op drie uur tijd twee regenbogen voor mijn neus. Een origineel notitieboekje heb ik niet gevonden. Dus deed ik het op z'n allerbanaalst. In boekhandel Athenaeum op het Spui een Moleskine kopen, kan het erger? Gelukkig is het er per ongeluk één met ruitjes.
Hoe het ook zij, een dag later ziet het boekje er al behoorlijk beduimeld en toch nog te maagdelijk uit. Misschien keer ik als ik terug in België ben wel weer terug naar de gedichten. Voorlopig moet u het hiermee doen.
En btw, ik hou van Amsterdam. Maar niet van Moleskine. Of gorgonzola. Op een schone tafel kan men niet schrijven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populaire berichten
-
Woord vooraf: Deze brief kreeg de meeste reacties ooit op Huiverinkt, maar nooit een antwoord van de geadresseerde. Uiteraard werd ik op Gee...
-
Bepakt met een tas vol poëzie verliet ik gisteren de pendelbus die me naar het festivalterrein van het uitverkochte Beyond-festival in... -
Lieve papa, Je weet dat het voor mij niet moeilijk is om woorden te vinden. Wel om ze te schrappen. Wat vertel ik nu? Voor een... -
Op mijn bureaublad staan twee gedichtenmappen: 'Klaar ofzo' en 'In progress'. Spijtig genoeg is de laatste map veel groter d...
Posts
9 opmerkingen:
Oh, Moleskine schrijft bij mij het best. Ook het enige notitieboek dat deftig met vulpen overweg kan.
Onlangs kocht ik mij ook vast papier. Ik hoopte op een prachtig zwart schetsboek met licht gegeelde dikke bladen.
Ze zijn wat wit, maar voor de rest is het volledig naar wens.
Een potlood voelt minder eeuwig, ik schrijf bij voorkeur met potlood...
Een verloren velletje papier is voor mij meestal OK. Of een servet, zoals na het degusteren (tussen afschuw en verrukking) van andouillettes, afgelopen zaterdag in Lille. Het eerste het beste stukje papier was toen meer dan voldoende...
de moleskineboekjes zijn tot nu mijn meest vaste schrijfinstrument. zwarte matte kaft, zakformaat, heerlijk dun (dus niet zo met een onbereikbaar ver einde), met een opbergvakje, een scheurlijntje hier en daar, en licht beige papier waar mijn balpennen én stiftjes én potloden mooi op pennen (niet te hard, niet te zacht). do i need to say more.. :)
x
Sinds de quasi-eega van m'n broer me een Moleskine-flapover cadeau deed, doe ik het vooral daarmee, maar in feite hou ik meer van notitieboekjes zonder al te duidelijke afkomst. Merkloosheid zorgt voor een ontspannener schrijfervaring, het hóeft niet allemaal zo nodig. M'n papier heb ik het liefst dun, zodat het hele ding snel genoeg kreukelt en krult.
Precies wat Blaise zegt, die hele marketing rond het ding stoort me een beetje. Waar Hemingway op schreef, ja ,so? Hij dronk misschien ook wel melk, net als ik.
Bovendien vind ik ze duur.
Ik las een tijd terug een artikel in de Standaard over hoe die boekjes noch qua producent noch qua materiaal ook maar iets te maken hebben met de legendarische (?) Moleskines die Hemingway en Picasso misschien wel zouden gebruikt hebben. Het artikel zelf is niet meer te vinden, wat wellicht het gevolg is van een samenzwering van de Moleskineliefhebbers. Het artikel over Moleskine op de Engelstalige Wikipedia (waarom niet in het Nederlands? Weer die samenzwering?) vermeldt ook wel dat het merk Moleskine pas geregistreerd werd een jaar of tien nadat de laatste authentieke moleskines uit de handel verdwenen.
Best mooie boekjes overigens. Ik kan er helaas ook niet in schrijven, maar dat heeft wellicht meer met twijfel dan met het materiaal te maken.
K. (die dit even moest posten van Marie)
'k Heb een hekel aan kleding en gebruiksvoorwerpen of wat dan ook met labels. Zoals een vriendin zei:"Ik ga geen reclame maken voor ..."
Moleskine is volgens echter wel verdiend populair. Praktisch: valt niet open in een tas, aangenaam papier, harde of zachte kaft naar wens, verschillende formaten, opbergvakje. Mooi want eenvoudig.
Mijn volledig betoog: Nieuw vel voor 2008
Daaruit blijkt trouwens ook dat ik nu en dan wél wat 'hip'-gevoelig kan zijn ;-)
Leuke blog!!
Ik vind Moleskines ook fijn, maar vindt het toch leuk om altijd weer op ontdekkingsreis te gaan naar andere soorten boekjes als ik op vakantie ben!
Deze site is nu mijn favoriet omdat ze alternatieve merken hebben (zoals Leuchtturm1917) die vaak nog leuker en beter zijn dan Moleskine vind ik!
Schrijfwinkel.com
Een reactie posten