Met meisjes in bed

Met meisjes kan ik niet vrijen. Slapen echter, vind ik heerlijk. Meisjes slapen doorgaans licht. Achter de opflikkerende oogleden lijken mooiere dromen te huizen dan bij snurkende jongens of mannen. Zelfs wanneer zo’n meisje overdag vrouw genoemd wordt, blijft ze in haar slaap een meisje. Haar bewegingen net zo traag en loom als haar naam. Haar huid ruikt zoet. Ik sliep deze maand al een paar keer met een meisje. Even praten, het obligate kusje op de wang. Vederlicht liefst. Anders kan ik niet slapen.

Wees gerust, ik ruik niet aan hun haar als ze slapen, die meisjes. Ik hou hun hand niet vast, tenzij ze daarom vragen. Ik til geen nachtkleedjes op, ik ruk hen niet uit hun dromen. Maar soms zit ik een minuutje recht in bed en kijk ik even. Niet echt, want zonder lenzen zie ik niets. Maar wel in mijn verbeelding.

Ondermeer daarom ben ik zo blij met mijn vriendje. Overdag is hij een man. Reken maar. Maar hij slaapt als een meisje. Blond en kwetsbaar, zonder geluid. Zelfs wanneer hij dronken is gromt hij hoogstens even. Ongevaarlijk hoor. Ik slaap heerlijk bij hem.

En wat het fijne is? Bij hem mag ik mijn neus wel tussen zijn schouderbladen drukken. 's Morgens tel ik zijn sproeten om zeker te weten dat hij 's nachts niet veranderd is. Daar is niets raars aan. Dat is gewoon liefde.

x

ps Met mijn ene grootmoeder, de ondoorgrondelijke, deelde ik enkele jaren geleden een keer het bed tijdens een familieweekend in de Ardennen. Dat was voor ze helemaal dement werd. Ze nam mijn hand vast, voor het eerst denk ik. En hoewel ze toen al tachtig was, leek ze die nacht ook een meisje.