Brief aan het meisje uit de cd-winkel

Beste meisje uit de cd-winkel,

Je kent mij helemaal niet. Ik ken je maar een beetje. Of juister: ik ken je goed genoeg om je voor de gelegenheid even te misbruiken. Ik beloof je dat dit misbruik niet van die aard is dat ik onder je rokken kijk. Op dat vlak verschillen slapende meisjes en onbekende meisjes in winkels helemaal niets van elkaar.

Hoe deze tedere vorm van misbruik er dan wel uitziet? Het is eigenlijk heel eenvoudig. Ik schreef twee nachten geleden ook een brief, aan iemand die ik een jaar lang goed heb gekend. Heel goed. Toen hij plots verdween werd ik daar nogal droevig van. Maar dat kon ik hem niet zeggen, omdat hij immers verdwenen was. Nu is hij terug. Daar ben ik blij om, maar tegelijkertijd komt het gemis van acht jaar geleden terug naar boven.

Ik ben niet goed in mensen verliezen. Je kan zelfs stellen dat ik hier even onhandig in ben als wanneer ik door een drukke straat moet fietsen. Ik stop voor een oud dametje, maar we botsen toch omdat zij dacht dat ik door ging fietsen. Of ik probeer de ene fietser te ontwijken en raak hierbij een tweede. De hele dag kan ik me over zulke stomme dingen schuldig voelen.

Maar ik schrijf je dus gewoon een brief, omdat ik niet meer durf te schrijven aan mensen die mij kennen. Niet zozeer omdat ze dan foute dingen over mij zeggen. Maar vooral omdat ik meestal brieven schrijf als ik droevig of boos ben. Zulke brieven schrijf ik te vlug. En mensen waarvan ik écht hou, die krijgen helemaal nooit brieven van mij. Hen hou ik liever vast. Dan geloof ik echt dat ik nooit te hard zal knijpen.

Fiets jij ook? Of zit je achterop de brommer bij je vriendje, die jou binnenkort misschien te vroeg zwanger zal maken? Of haalde hij net zijn rijbewijs naast een diploma houtbewerking? Eigenlijk wil ik het in deze brief niet over fietsen hebben. Ik draai een beetje rond de pot, opdat jij me al wat kent wanneer ik mijn brief beëindig met wat ik je echt wil zeggen. Waarom ik je speciaal vind.

Merk je dat deze brief in een heel eenvoudige taal is opgesteld? Ik wil je niet als een kind behandelen, begrijp me niet verkeerd. Maar je lijkt me een meisje dat heel simpel leeft. Als je droevig bent, heb je maar de helft van de woorden om dit gevoel te uiten. Dan zeg je “hij heeft mij bedrogen” of “ik mag niet meer zoveel drinken, dan zeg ik domme dingen”. Ik heb veel meer woorden nodig als ik droevig ben. Ik denk niet dat ik daarom gelukkiger ben.

Ik weet een beetje hoe je eruit ziet. Je hebt vrouwelijke vormen. Zo zegt je vriendje het, als je ’s morgens wat beteuterd in de spiegel kijkt. De ex van je vriend noemt je een dik wijf. Ik hoef je niks te noemen, zo goed kennen we elkaar niet. Toen ik je vandaag zag in het winkeltje waar ik wat foute cd’s voor een zacht prijsje kocht (Rap Classics, vind je vast ook goed) droeg je een te spannende jeansbroek. Het soort broek dat jouw soort meisje al tien jaar lang draagt, of zelfs langer. Dat laatste weet ik zeker. Zo’n kleine tien jaar geleden was ik immers even oud als jij. En toen kende ik veel meisjes bij mij op school, die dat soort broeken droegen. Enkel die diamantjes in hartvorm op je kont zijn een nieuw verschijnsel. Op je profiel op Netlog heb je ook van die hartjes die fonkelen. Je kreeg zelfs een beertje van je beste vriendin. Hartjes en beertjes zijn leuk. Het is duidelijk wat ze willen zeggen.

Misschien is die beste vriendin wel de verkoopster van het winkeltje, dat hier verder geen naam krijgt. Het ligt in het centrum van Gent en je vindt er vooral verzamelcd’s. Je hebt er vast ook al cd’s gekocht. Want op je achttiende verjaardag geef je een feestje. Dan gaat Kevin draaien. Kevin is de vriend van je beste vriendin. Hij is eigenlijk geen dj en heeft net als jij geen computer. Maar Kevin heeft jou ook graag. Dus wil hij best plaatjes draaien. Daarna mag hij je misschien kussen, stiekem. Je beste vriendin verdient dat. Zij heeft al eens heel opzichtig haar tattoo getoond aan je vriendje, terwijl ze zelf best goed weet dat ze een plattere buik heeft dan jij. Dat was heel ijdel van haar, jij plaatst het onder ‘egoïsme’. Dat woord heb je dit jaar veel gebruikt. Je vindt veel mensen ‘egoïstisch’.

Maar we dwalen af. Je weet nog altijd niet waarom ik je nu een brief schrijf. Wel, ik zal het je verklappen. Weet je waarom ik denk dat jij geen computer hebt? Omdat je een vraag stelde die enkel mensen stellen die nog nooit van Google gehoord hebben.

Toen de verkoopster van het winkeltje, die misschien wel je beste vriendin is en Bianca heet, je vroeg of je Natalie al gezien had, vroeg je verbaasd waarom. “Wel,” zei ze, “Nat heeft voor jou uit Spanje postkaartjes meegebracht, met die schilderijen op van je lievelingsschilder, hoe heet hij ook weer?” “Dáli,” riep je toen blij uit. Speciaal voor mij legde je het accent fout. Dat doen wel meer mensen. Dat maakt jou niet speciaal, hooguit wat schattiger. Weet je wat jou wel speciaal maakt? Dat je denkt dat niemand die schilder kent, en dat je enkel in Madrid zijn kaartjes kan kopen.

Dat is niet erg hoor. Net dat maakte me zo blij, dat ik besloot te zwijgen en je vanavond gewoon een brief te schrijven. Ik ben een beetje jaloers op jou. Niet enkel omdat ik soms maar zoveel woorden wil kennen als jij. Maar ook omdat ik graag zulke ontdekkingen doe. Een schilder die niemand in je omgeving kent of een draaischelpje aan de Belgische kust. Het klopt niet helemaal, daar zo’n schepje vinden. Maar je bent blij dat je het gevonden hebt. En je gelooft dat niemand anders dat schelpje gevonden heeft. Dat klopt wel. Andere mensen vonden vast gelijkaardige schepjes, maar niemand vond het jouwe.

Wees er voorzichtig mee, met de dingen die je onderweg vindt. Ga nooit te bruusk zitten. En als je mij een brief terug schrijft, doe dat dan heel eenvoudig. Dan zal ik je herkennen. Steek desnoods een glinsterend berenkaartje in de envelop. Maar schrijf me alsjeblieft.

Lieve kus,
Marie