zondag 5 oktober 2014

Nog een brief aan papa (bijna twintig maanden later*)

Lieve, lieve papa,

Tja, ‘t blijkt toch nodig te zijn hé, nog een brief. Want zolang ik hem niet schrijf, blijven mijn ogen afdwalen van de stapel essays naar je doodsprentje. Zolang ik niet schrijf, lijkt die bemoedigende, zachte glimlach meer op een grijns. Lijk je me te zeggen wat ik weet, dat het gesuis in mijn oren niet over zal gaan, dat de tranen zullen blijven komen, dat de onuitgesproken woorden zullen blijven stokken en dingen vanbinnen openhalen omdat ik ze blokkeer. Tijd voor een brief dus.

Maar wat kan ik je zeggen? Behalve dat er dingen gebeuren die ik online niet kan vertellen? En dat die dingen zo diep gaan, dat ze niet alleen van mij lijken te zijn? Dat ik me zo kwetsbaar voel, dat ik onder een ijzige sterrenhemel mijn blindheid wil vergeten en misschien ook dat hart van mij? Maar dat ik tegelijkertijd in die gevoeligheid de waarheid wil verkondigen en daar op het randje van waanzin zeker over ben. Vooral, steeds beter beseffen: er zit niets anders op dan alles doorleven. Eindeloos herhalen desnoods, tot je achterhoofd zingt dat het nu echt de laatste keer was. Met je knieën door het slijk, met haperende vingers, met je hoofd in de wolken. En tussendoor boeken lezen en weer huilen omdat je zinnen leest als: “Mijn hele ik lag samengebald en sidderend vlak onder mijn huid.” Of: “De dood leunde met zijn magere lichaam op de vernielingen die zijn gedicht had aangericht en veegde zijn mes schoon aan mijn zout.”

(En ondertussen vliegen er weer steeds meer motten door dit huis. Ik heb gelukkig een leermeesteres die me zegt op tijd de lakens te verversen. En een idool.)

Natuurlijk kent iedereen het universele, hoogstpersoonlijke. Daar hoeft niemand dood voor te gaan. Doodziek zijn is genoeg. Of een baby voor het eerst in je armen houden, kwetsbaarder dan het spinnenweb op mijn balkon. Of op een dag vijftig keer in de spiegel kijken. Je nog benarder voelen dan de vlieg die in het web verstrikt raakte. Iedereen kent het.

Ik wilde een brief aan de rusteloosheid schrijven. Wat een onzin. Het gaat niet om de rusteloosheid, het zou gelogen zijn als ik hoop dat we ons minder rusteloos gaan voelen. In het oog van de storm vind je die rust sowieso. Ik hoop op niks, behalve op dat doorleven dus. En dat er iets is wat herkend wordt. Dat precies dát erkend wordt. En vervolgens hoop biedt.

Ik mis je, papa. Ik denk dat dát en niet je gewicht in Bounty-repen, voor mij de Wim Meeusen-prijs is, die de afgelopen maand voor de tweede maal in Bari uitgereikt werd aan een beloftevolle econoom. Je zo verschrikkelijk missen. Simultaan met anderen, wat het naast draaglijker nog doorleefder maakt.

KUS! Eén die vonkt, vlamt en warm houdt.

Marie x


*en drie dagen voor ik de Jezus-leeftijd bereik. Proest!

6 opmerkingen:

Mare zei

Take care, lieve Marie x

Unknown zei

Lieve mooie Marie. Je bent een prachtige cycloon die mensen op gepaste tijden de wind van voren geeft, die een zacht maar onmiskenbaar briesje door haren laat waaien en anderen laat rusten in het oog van je storm. Raas door zoals jij voelt dat goed is en rust bij mij uit als dat nodig is. Of bij al die anderen die je de hoop geven om door te leven. Ik heb u lief. x Nora

Esther zei

Ontzettend mooi Marie. En zo waar. Dat je enkel door kan leven als je de dingen doorleven kan. En misschien is het precies dat waar we het als samenleving vandaag zo moeilijk mee hebben. Waarom we met zovelen op de bank van de psycholoog zitten. Omdat we negeren, wegdrukken, niet willen of misschien niet durven zien. Omdat we situaties niet meer doorleven, relaties niet meer doorleven, het leven niet meer doorleven... (een intuïtieve reactie met mijn nieuw hervonden stem ;-)

Luc U. zei

Dag Marie

Toen ik je brief drie dagen geleden las, linkte ik onwillekeurig de passage over je afdwalende ogen van een stapel verbeterwerk naar het doodsprentje van je vader, aan enkele dichtregels waarvan ik me aanvankelijk noch de precieze tekst noch de dichter kon herinneren.

Totdat ik de bewuste bundel in een van mijn rommelige boekenkasten terugvond. De dichter zoekt het antwoord op de vraag: En wat is vol liefde arbeiden? Een van zijn antwoorden is:

"Het is alle dingen die je maakt de adem inblazen van je eigen geest. En weten dat alle geliefde doden om je heen staan en toezien."

De dichter is Kahlil Gibran en de bundel is "De profeet".

Lieve groeten en beste verjaardagswensen!

Luc

P.S. Virtueel cadeau: een flinke pot huiverinkt, zodat je nog jaren kan blijven schrijven...

K. zei

Het verjaardagscadeau dat nog even uitblijft, daar mailde ik je net al over. Maar er is ook de nieuwe compilatie die ik wou maken, en die zich maar niet laat maken. Ik zit vol goede (en minder goede) ideeën die ik nooit ten uitvoer breng. Maar genoeg daarover. Bij deze het lied dat de eerste alinea van deze brief weer erg sterk in me opriep: https://www.youtube.com/watch?v=4pZRUXZZVYM

Marie zei

Wat zijn jullie allemaal ontzettend lief…

En K.: heel mooi, ik heb het net op het medium gedeeld dat jij niet meer wil gebruiken. Ben er zomaar vanuit gegaan dat dat wel mocht. Tot morgen. x

Populaire berichten