Nog een brief aan papa (bijna twintig maanden later*)

Lieve, lieve papa,

Tja, ‘t blijkt toch nodig te zijn hé, nog een brief. Want zolang ik hem niet schrijf, blijven mijn ogen afdwalen van de stapel essays naar je doodsprentje. Zolang ik niet schrijf, lijkt die bemoedigende, zachte glimlach meer op een grijns. Lijk je me te zeggen wat ik weet, dat het gesuis in mijn oren niet over zal gaan, dat de tranen zullen blijven komen, dat de onuitgesproken woorden zullen blijven stokken en dingen vanbinnen openhalen omdat ik ze blokkeer. Tijd voor een brief dus.

Maar wat kan ik je zeggen? Behalve dat er dingen gebeuren die ik online niet kan vertellen? En dat die dingen zo diep gaan, dat ze niet alleen van mij lijken te zijn? Dat ik me zo kwetsbaar voel, dat ik onder een ijzige sterrenhemel mijn blindheid wil vergeten en misschien ook dat hart van mij? Maar dat ik tegelijkertijd in die gevoeligheid de waarheid wil verkondigen en daar op het randje van waanzin zeker over ben. Vooral, steeds beter beseffen: er zit niets anders op dan alles doorleven. Eindeloos herhalen desnoods, tot je achterhoofd zingt dat het nu echt de laatste keer was. Met je knieën door het slijk, met haperende vingers, met je hoofd in de wolken. En tussendoor boeken lezen en weer huilen omdat je zinnen leest als: “Mijn hele ik lag samengebald en sidderend vlak onder mijn huid.” Of: “De dood leunde met zijn magere lichaam op de vernielingen die zijn gedicht had aangericht en veegde zijn mes schoon aan mijn zout.”

(En ondertussen vliegen er weer steeds meer motten door dit huis. Ik heb gelukkig een leermeesteres die me zegt op tijd de lakens te verversen. En een idool.)

Natuurlijk kent iedereen het universele, hoogstpersoonlijke. Daar hoeft niemand dood voor te gaan. Doodziek zijn is genoeg. Of een baby voor het eerst in je armen houden, kwetsbaarder dan het spinnenweb op mijn balkon. Of op een dag vijftig keer in de spiegel kijken. Je nog benarder voelen dan de vlieg die in het web verstrikt raakte. Iedereen kent het.

Ik wilde een brief aan de rusteloosheid schrijven. Wat een onzin. Het gaat niet om de rusteloosheid, het zou gelogen zijn als ik hoop dat we ons minder rusteloos gaan voelen. In het oog van de storm vind je die rust sowieso. Ik hoop op niks, behalve op dat doorleven dus. En dat er iets is wat herkend wordt. Dat precies dát erkend wordt. En vervolgens hoop biedt.

Ik mis je, papa. Ik denk dat dát en niet je gewicht in Bounty-repen, voor mij de Wim Meeusen-prijs is, die de afgelopen maand voor de tweede maal in Bari uitgereikt werd aan een beloftevolle econoom. Je zo verschrikkelijk missen. Simultaan met anderen, wat het naast draaglijker nog doorleefder maakt.

KUS! Eén die vonkt, vlamt en warm houdt.

Marie x

*en drie dagen voor ik de Jezus-leeftijd bereik. Proest!