lapkus

Weet je het nog, de woorden? Hoe de tong ervan in brand stond en hoe we ze toch niet over onze lippen kregen. En de geluiden rondom ons, het gestommel op de trap, een hart dat halt hield, de afkeuring, het geblaat en de taal die ik weerlegde in een verkrampte poging alles stil te leggen. Hoe ik schreef en schreef, nooit eerder zo veel. En hoe streng jij was voor mijn woorden. ‘Je schrijft als een engel.’ Ik geloofde je nooit. Niet je woorden.

hoe jij nooit hoofdletters gebruikte. en daardoor alles kleiner werd. het kruisje onderaan, de lapkus die je gaf. je laatste ging over lengte, betweterig brak ik je af maar je deed alsof je me niet hoorde. het is goed. laat het de lente zijn.

Het heeft geen intriganten nodig. En wat het was is, staat ook niet hier. 'Neem mijn hand en leid me door de gangen.' Bijzonder, hoe het zelfs uitgesproken mierzoet proeft. Dank voor de zachte slaap. Dank voor de kleine, lieve letter die ik weer even bij jou werd.

m.