De marionet (someday you will ache like I ache)

Plots regent het sms'jes. Na de stilte de zondvloed. Eentje verwarmt mijn hart. Het andere doet me beseffen. En droevig glimlachen. Laat ik het beantwoorden met een gedichtje uit het jaar dat Kurt Cobain stierf. 1994: het jaar waarin ik heel diep viel en op zoek ging naar mezelf door meer te gaan schrijven. Ik was twaalf.

Ik voel me soms een marionet.
Het is iemand anders die me bestuurt.
Die iemand zegt wat ik moet laten of doen
en hoe en wanneer ik moet denken.

Hij fluistert het zacht in mijn oor
en zegt: 'Daar ben ik voor!'
Hij knijpt me zachtjes in mijn bil
maar vraagt me niet of ik dat wil.

Mijn beentjes en armpjes bewegen
maar ik ben niet degene die dat doet.
Dan krijg ik zin om heel hard te roepen:
'Jij bent JIJ en ik ben IK!'

En als dat niet zo is, dan zijn wij ziek.