zussennacht

De woorden waaruit verdriet sijpelt, heb ik even opgeknoopt. Ze bengelen boven mijn hoofd, ik hoef maar op te kijken om me ervan te vergewissen dat ze als een pendel tikken. Er valt niet op vooruit te lopen en zelfs de minst poreuze oordopjes laten nog geluid door waarvan ik in elkaar krimp.

Soms kijk ik in de zon en hou mijn ogen even open, zodat ik sterren zie. Maar dat kan niet in deze dagen. Tot aan de nok gevuld met wolken die openbarsten maar na de breuk weer onvermijdelijk dichtslibben. Ik laat het toe. Een kwartiertje en soms urenlang.

Ik lees teksten over bezinning en vergeving. Over dat er geen schuld bestaat, maar enkel onkunde. Ik ga het na. Binnenin. Soms voelt het rustig. Maar weer wil ik een hoofd op de muur in tweeën slaan. Zo boos ben ik. Op de ziekte. Op hem die niet kon blijven. Op mezelf, dat ik het zolang niet heb gezien. Dat ik weer in iets geloofde waaraan de lucht ontnomen werd toen het voeten aan de aarde kreeg. Op de woorden, die om aandacht vragen. Op de stilte, die ik vlak nadat ik haar opzoek weer bedreigend vind.

Mijn zus slaapt in mijn bed vannacht. Na meer dan zes maanden afwezigheid. Ik ken geen enkel meisje dat zo stil slaapt. Ik ken geen enkel besef dat mijn wereld zo geruststellend vertraagt.