Vier jaar Huiverinkt

Vandaag wordt Huiverinkt vier jaar. Ik heb een handvol rituelen. Als ik erover nadenk heb ik er waarschijnlijk tien keer zoveel als de twintig vingers en tenen die ik tel. Eén daarvan is met wat randgedachten de verjaardag van mijn blog vieren. Elk jaar op 21 januari (en de eerste keer een minuut te laat). Wat kan ik jullie vertellen op een onbeduidende dag in een moeilijke periode? Dat probeerde ik daarstraks te bedenken toen ik onder de douche een kater en paarse regen uit mijn haar spoelde. Niet veel.

Of misschien dit: dat ik steeds beter leer om met ‘niet veel’ tevreden te zijn. En misschien is mijn pen mijn trouwste metgezel in deze reis. Van ‘niet veel’ toch ‘het beste’ maken. Met kleine verhalen een ander licht op deze rotzooi laten schijnen. ‘Waardeer ten volle wat waardevol is’ - zoals ik het vannacht in een sms verwoordde aan een man die droomde over andere plekken en vertrekken. Het hoeft geen terechtwijzing te zijn. Maar ik leg er graag mijn vinger op, op wat rest en troost biedt. Voor mij. Voor jullie.

Ik stapte de douche uit. Mijn gsm trilde. Een man is uit het leven gestapt. Doorgaans rouwt men enkel om de mensen waarmee men zich verbonden voelt. En daarvoor was zijn rusteloosheid te groot en te verwoestend. Maar ik voel me wel verbonden met zij die achterblijft en op dit moment tot in de diepste vezel van haar lijf zal voelen dat de tunnel nog lang is.

Ik zal de muren van die gang behangen met verhalen voor het slapengaan. Ik zal de zon vragen om ook voor haar wat vaker te schijnen. Ik zal wijzen naar de hemel en tonen dat die hemel de tunnel is. Wolken schuiven voorbij en soms onweert het elke dag. Maar we staan niet alleen, onder die wolken. Als je durft voelen, voel je zelfs het kippenvel van zij die naast je staan. En dan wordt het minder koud. Als je durft huiveren.