Een ach-brief

Ach

De brief aan Letter punt is al geschreven. Meer zelfs: het is zowat de enige brief uit meer dan drie jaar Huiverinkt die volledig weg gecensureerd werd. Letter punt: het duidt sowieso op een misdrijf. Wat klinkt dit dramatisch. Let op, correctie: op zijn minst een ongerijmdheid of iets dat toch heel even een tikkeltje stout en clandestien was.

Ondertussen eten we met elkaar, roddelen we een avond vol en denken we waarschijnlijk af en toe hoe veel ouder we ondertussen geworden zijn - en toch nog hetzelfde. Vreemd is dat, hoe we flinke porties van onszelf door de jaren heen slepen en hoeveel rustiger we ondertussen ongemerkt ook worden. Welke zeeën we ook doorzwemmen (“ik dacht dat ik stikte” VS. “over die periode valt echt niks te vertellen"): uiteindelijk blijft zoveel hetzelfde. Zoals hoe we, ondanks alles, lekker blijven dooreten en uren volpraten. Altijd een beetje onwennig en net door die zachte vloek zo heerlijk vol in de mond en stiekem vertrouwd.

Een liefdesbrief maak ik hier niet van. Hiervoor zijn de avonden in Amsterdam te kort. Jij hebt een kind te veel en ik heb een lief dat me zoveel meer dan lief is. Bovendien hebben we elkaar nooit veel gegund. ‘You write like an angel’, je perste het welgeteld één keer uit je vingers, toen ik al mijlenver van je verwijderd was, bijna aanbeland in de kalme zee van herkenning waarin ik me ook vanavond bevond.

Ach, mijn leermeester en onhandige minnaar. Het is echt waar begot, dat het alweer anderhalf jaar geleden was. Dat we nog eens bij elkaar ons krampachtige zelf konden wezen, helemaal zoals het hoort en nooit voorbestemd. Behalve in verhalen. “Het was heel fijn je weer gezien, m.” Dat schreef je, met een veilige kleine letter. En een punt. En ik schreef terug dat 160 tekens zo verdomd karig zijn. Dat is deze brief misschien ook, maar schrijven is schrappen. En gehouden hebben van is dat ook.

Liefs
Marie