Brief aan Bart De Wever

Beste Bart De Wever

Het is stil in Amsterdam. Mijn landgenoten zijn aan het betogen en daarom is het ook rustig onder de Belgen op Facebook. Het doet me plezier om te zien dat veel vrienden mijn ongerustheid delen. Ik betoog niet mee, maar protesteren doe ik wel. Met een Belgische button op mijn Slavische profielfoto. En niet met een spandoek, maar met een brief.

Op de site van De Standaard las ik het volgende: “Voor de betogers heeft De Wever begrip, maar niet voor degenen die ze proberen te recupereren. ‘Zij die deze betoging misbruiken om gewoon het status quo te behouden en er een pro-België en anti-N-VA-verhaal van te maken, voor hen heb ik deze boodschap: wees nu eindelijk eens eerlijk en zeg openlijk wat je echt wil. Wie ons kwijt wil, moet het zeggen. Wij willen nu duidelijkheid van iedereen.’ ”

Eerlijk gezegd snap ik dit niet. Laten we ervan uitgaan dat met het Belgische woord ‘recupereren’ rekruteren bedoeld wordt. Dan zegt u dat u wel begrip heeft voor de betogers die zomaar meelopen, maar niet voor zij die betogen omdat ze zich niet kunnen vinden in de ideeën van de NV-A. U heeft geen begrip voor uw echte tegenstanders, maar toch moeten ze u eerlijk en openlijk zeggen wat ze willen. Wilt u dat echt? Wel, mijn antwoord is “Ik wil u kwijt”. Luid en duidelijk wil ik dat gerust in uw oor komen roepen.

Maar goed, we raken u voorlopig niet zomaar kwijt. Zullen we maar even terugkeren naar de tweede alinea uit deze brief? Ik vind het immers erg gemakkelijk en zielig wat u daar zegt. Het is zoals ruzie hebben met iemand die bij de minste kritiek keihard gaat janken en roept “Als ge mij haat, zegt dat dan hé.” Komaan De Wever, uw papa is geen politieagent en we zijn allemaal volwassen. Ook al zou ik uw vertrek geen moment betreuren, dit scenario vormt een weinig vruchtbaar vertrekpunt voor verdere discussie. Dus laten we er even vanuit gaan dat u blijft en dat u zelfs – in een realistisch rampscenario – met uw muilentrekkerij nieuwe verkiezingen weet af te dwingen.

Vorige week ben ik met een Belgische expat op café gegaan in Amsterdam. Omdat hij mij in zijn uitnodiging ‘een echte Vlaamse’ noemde, begon er iets te borrelen in die gedetermineerde onderbuik van mij. Maar toen dacht ik, “Komaan Marie, niet flauw doen. Ga eens praten met de tegenstander.” Ik ben dus wijn en bier gaan drinken met de Vlaming in kwestie. En geloof het of niet: het was supergezellig. Zo gezellig, dat we zelfs over onze tegenovergestelde politieke visies konden praten en daarna nog een uur lang over andere zaken. Hij legde mij uit waarom hij voor u gestemd had. ‘Responsabilisering’ zei hij en voegde hieraan toe dat als hij in juni geweten had dat het allemaal zo’n vaart zou lopen, hij wel 2 keer had nagedacht over zijn stem.

Aan de ene kant is zijn twijfel hoopgevend. Dat betekent dat er ondertussen toch een aantal van uw tienduizenden aanhangers aan het twijfelen zijn. Misschien dat u daarom ook een beetje bang wordt en op de nieuwjaarsreceptie onzin begint uit te kramen. Maar toch snap ik de houding van de expat niet. Ik vond hem naast gezellig immers ook best intelligent.

Wat ik niet snap? Wel, wie stemt op een separatistische partij die populair wordt door het opkloppen van negatieve gevoelens als cynisme, angst en polarisatiedrang, had dit allemaal van ver kunnen zien aankomen. Kortom: als ik met mijn herseninhoud op NV-A had gestemd, dan zou ik nu erg trots op u zijn. U doet het immers niet slecht voor een separatist. Toegegeven, het is een beetje onhandig dat die impasse zo slecht is voor de economie en het imago van België. Maar in feite is dat ook superhandig. We geven de plant geen water, wijzen ernaar en kunnen dan keihard roepen: “Kijk, ik heb gelijk, die plant is niet levensvatbaar.” Bovendien is het mooi meegenomen dat ook de Franstaligen regelmatig dwarsliggen, of dat een enkeling af en toe net zoals ik vanuit zijn onderbuik roept “da ge ne vuile fascist zijt”. Al deze toestanden leiden mooi de aandacht af van uw masterplan: de Vlamingen massaal betoveren met woorden als ‘responsabilisering’, ze wijsmaken dat ze erg benadeeld en bedot worden, ondertussen met vingertjes wijzen en maandenlang blijven kijken naar hoe de boel van binnenuit verrot.

Zoals ik al zei – ik kan het u amper verwijten. De politicus wordt slechts iemand van belang als hij genoeg stemmen krijgt. En dat heeft u – toegegeven – knap gedaan. Ik weet dus ook niet goed wat ik u nog meer kan zeggen dan “Ik wil u kwijt”. Want nieuwe verkiezingen vrees ik. En zelfs uw redelijkste akkoord zal het land verder schaden. Maar misschien is dat toch nog iets minder schadelijk dan het besmettelijke cynisme dat tot ver over de landsgrenzen reikt, tot aan deze tafel, in het hartje van Amsterdam.

Dus, vooruit met de geit. Afbollen of eindelijk beginnen aan een akkoord. Dikke vriend, wat betekent ‘responsabilisering’ voor u? En waarom koos u niet lekker helder voor het woord ‘verantwoordelijking’? De spellingscorrector herkent vooralsnog geen van beide woorden. En ik vind de Vlaamse equivalent ook best goed bij u passen: nog potsierlijker en uitgesproken krommer dan de lelijkste contradictie in dat masterplan van u.

Met onderkoelde groeten
Marie Meeusen

P.S. Luister ook hier eens naar. Stefan Hertmans mag u ook een brief schrijven.