Examentoezicht

(voor hij/zij die me gisteren deed blozen)

Ik drentel als een kloek op houten hakken door rijen van twintig of nog niet. Wie struikelde is net iets ouder maar dat deert niet als je zit. Nog steeds de halve harten om hun nek. De knopen in het haar, de afgekloven nagels. Een hemd met onhandig lange mouwen, zorgzaam platgedrukt door een moeder die in hem haar vader ziet. In de hoofden onaffe gedachten: de fietsband die thuis klapte, het jeugdlokaal, het pittakot. Wat zijn de muren grijs. Regen druppelt zachtjes door. Een pen krast, een buik gromt. Ik wil wel in hun ogen kijken maar dat ligt niet in mijn handen dus praat ik met papier. Af en toe stuurt een waaghals me een glimp. Oh ironie! Dit zijn ernstige zaken. Een boodschap wordt op mentale draden verzonden (wie las de Kinderen van Bolderburen?) maar klatert geluidloos neer op koude muren, een ongegronde kloof. Nochtans zorgt drie keer herlezen voor heel wat graden meer. De Vlasmarkt. Het scoutskamp. Schouders die vervellen. Een lief dat omgewisseld en hoger wordt. Nog een kleurstofijsje zodat je even tien jaar jonger lijkt. Hou dat in gedachten, laat het spoelen. Over een paar dagen wordt alles anders en toch duurt niets lang. Steeds weer: blijf alert voor wat zichzelf tegenspreekt. Neem alles op de korrel. In een land van blinden is de eenoog koning. Maar ook daar valt veel aan toe te voegen.