Blame it on the full moon

Mocht het een duidelijk teken van poëtisch talent zijn, ik zou het vaker doen zonder schaamte. Uren wakker liggen. Omdat ik in mijn slapeloze buik een kwartelei uitbroed. Met heel veel kleine, mooie stipjes op het breekbare glazuur. Met een inhoud die je in één keer uit kan slurpen, als je daar de moed voor hebt. Ja, in mijn wildste dromen (die ik dus nooit droom) verbluf ik de hele wereld na een slechte nacht.

Maar na drie uur kantelen, krabben en kraken is zelfs die metafoor van een belachelijk poëtisch gehalte. Want een rusteloze geest hapert op de foute momenten, verwart aanhalingstekens met bladruimte, haalt vooral veel angsten door de mallemolen.

Want beste mensen, het wordt een overvolle zomer, die heel veel kan veranderen en me een beetje bang maakt. Voorlopig geef ik nog even de volle maan de schuld. Maar dat liedje duurt niet lang meer.