Kroatië 7-8

Dag 7: Supetar (Brac) – Bol (Brac)

Na een nacht achter tralies in een huis van slaande deuren hoopten we rust te vinden. Maar waar ligt de andere kant? We raakten verslingerd aan de weg, verloren terrein en vonden alle stadjes op postkaartjes lijken. Dus zochten we een plek om onze dorst te lessen met sappige perziken. Daar zorgde taalverwarring voor toenadering. We vonden een camping, de tent paste net tussen twee muren en een boom. Gingen heel stil op de gouden hoorn liggen, in de schaduw weliswaar, keken naar borsten en billen die ons niet toebehoorden. ’s Avonds stak de bora op: een wind die geen gelijken kent. Plots werd het duidelijk: waarom de charmezanger onverstoorbaar was, de bomen krom stonden en de volle maan bijna uit de hemel viel.


Dag 8: Bol (Brac)- Bol (Brac)

Nog een dag op camping Mario, met een vader die zijn eten naar binnen schrokte en het bord onverschillig van zich afschoof, zijn vrouw en dochter afblafte. Ik zag de spataders en de dochter en vroeg me af of ze uit angst ontstaan. Daarna werd de dag zachter en echt vakantie, want bijna een duplicaat van de vorige dag. Opnieuw een strand, nu smaller en met meer zon en boeken. De loomheid was beter gepland. In Bol kantelde een zatlap bijna uit zijn pornoboot, hij joelde bij beats die uit de glanzende wanden bonkten. Zo arm kan een rijk leven zijn. We dronken cocktails als troost en veerden net als de rest van de wereld recht bij het horen van Billie Jean.

Is er een zonnebril nodig?

Dag W

U durft, dat wel. Dit is een avond als de laatste dertig (of gepaster nog: de laatste twintig, ik kietel een hamster onder zijn oksels): een avond waarop ik opnieuw te moe ben om te schrijven. Een avond van Google Reader en daaraan dingen toevoegen. Een duit in eigen zak steken, met ogen erbij weliswaar.

Maar goed, ik hou het kort en bondig. En stel me niet de vraag of dit zoveel beter is dan alle persoonlijke kriebels die ik in mijn bed schrijf en die te duidelijk zijn om hier te plaatsen. Ernaast een dode mug, een teennagel. Getuigt het van lef, deze macabere versiering, dit omfloerst zijn? Ik zou zeggen van niet, durf zelfs te poneren dat dit net als het gebruik van ‘u’ eerder getuigt van een zekere angst.

Bitterheid is een te sterk woord, kan ik die uitspraak nog onder mijn tong rollen? Mooi. De lezer heeft bijna nooit gelijk, of eerder nog, hij schrikt van het beeld in de spiegel. Stel ik u gerust als ik nu ‘zij’ in plaats van ‘hij’ gebruik? Dan doen we het toch lekker. Zij schrikt van het beeld in de spiegel. Aangezien ik wel een linkje plaats (mijn lezers vinden de tip tap top verstopte schrijver vast wel, zet alvast uw zonnebril op) wordt het veel ingewikkelder. Maar voorlopig, in dit schrijfmoment, is het heerlijk eenvoudig. Als weggespoelde stranden.

U kent me duidelijk goed. Ik ben verknocht aan brieven. En blote basten? Enkel als er haar op staat. De harige exemplaren kan je doorgaans wat meer in de strot rammen. Want ook daar moet ik u tegenspreken, ik kan als een vervelend deuntje zijn in uw oor. Met geluid erbij kan ik heel erg zeuren. Of ik daarom schrijf? Dat kan. Het heeft wat meer charisma, de letters op een scherm. Meer hoeft u er echt niet bij te verzinnen.

Ook voor u een klein gebedje – puur om het gebaar,

Marie

(onder)druk / t

Nee, dit wordt geen blogbericht. Hoogstens een gedempte kreet in het ijle. Waarom een kreet? Waarom in het ijle? Omdat ik u dat niet uit ga leggen.

En wie verder uitleg wil over deze stilte, check de blog van mijn collega eens. Het is DRUK, met vier drukletters geschreven.

De Kroatië-sage krijgt een vervolg, al is er van ongeremd schrijven geen sprake meer, nu ik dit boek aan het lezen ben. Een aanrader voor al wie genoot van een vakantie in Kroatië, maar het gevoel kreeg geen moer van het land te begrijpen.

En oh ja, nog dit, ik mailde Ivo Michiels en kreeg tegen alle verwachtingen in een antwoord terug. Wat mij zeer blij maakt, na al die jaren. De oorsprong van deze blijdschap? Een kruimeltje kan u hier nalezen.

En binnenkort komt het derde nummer van Kluger Hans uit. Voor wie deze blog vaak las, maar nog geen enkel nummer kocht... u krijgt bij deze nogmaals een herkansing ;-)

de mooiste zoekterm van de maand

'Meisjes die heel traag in bed gaan'. Vooral die 'in' doet u smelten, nietwaar? Zoveel vrijblijvender dan 'naar bed'.

Kroatië 5-6

Dag 5: Jelsa (Hvar) – Split

Heeft dit krampachtig herinneren zin? Zeker, anders is het stil. Dit was een dag van regen, regen in de zon - het klopte niet. Een voorbode? Het is steeds leuker als het vers is, maar nu was alles doorweekt. Strandtaferelen verliezen hun glans als het water van boven komt. Wat was dit lelijk toeristisch; verzopen katten in string maar te veel vlees. De weg naar het centrum van Split kenden we niet, maar vonden we snel. Tegen beter weten in betrad ik een gebouw met zeven levens en een jeugdherberg. Pech, volzet! Een kettingrokende dame riep een heer die nog een rode kamer over had en plots waren er nog drie bedden om tussen te kiezen. Hij verzekerde ons dat we konden parkeren. De stad was mooier in groen licht. Het paleis van de gruwelijke keizer was overwoekerd met cafés waar ze goedkope rum verkopen. Achteraf bleek het allemaal best mee te vallen.


Dag 6: Split – Supetar (Brac)

Het was toch verkeerd ingeschat, dat van dat juist parkeren. Alleszins fout als je achteruit rijdt en de spiegel van een nobele onbekende verbrijzelt. Antonio, flik met stijl, verzekerde ons dat Kroatië geen bananenrepubliek was. Om die stelling te bevestigen, dienden we enkel 200 euro te betalen. Ondanks full-security. Puf, zucht, blaas. Ze zullen ons niet kennen, we’ll just pay. En nul promille. Omdat hij slimmer dan zijn vrouwtje is. Daarna opnieuw naar een eiland, daar neemt men het leven niet zo nauw. Een plan gekocht van een vrouwtje zonder tanden. De stad waar we terechtkwamen leek op een lunapark.