het donkere mannengangetje

Het gangetje tussen de twee zalen is de perfecte schuilplaats voor wilde beesten. Soms waggelen ze en stinken ze een beetje. De opschriften op hun t-shirts getuigen van beperkte literaire aspiraties. Sommigen zijn zo donker dat hun hongerige ogen het enige lichtpuntje vormen in het duister. Anderen hebben een doorschijnende huid en wallen waarin jaren nine to five doorwegen. En eindeloze ruzies met het vrouwtje dat thuis de slaap niet kan vatten.

Voor de vrouwelijke exemplaren is het cruciaal om fluks een weg te vinden tussen de horden testosteron. Niet treuzelen, kin omhoog en borsten vooruit. ‘Hier wandelt een bezette vrouw, die niet van plan is om zich prinses te laten noemen door onbekende mannen.’

Plots wordt ze bij haar schouder gegrepen. Geërgerd draait ze zich om, klaar om de aanvaller van een geducht weerwoord te voorzien. Als dat niet helpt, dan komen zo haar vriendinnen. Niets zo leuk als ’s nachts met z’n drieën lekker gevat te zijn.

Vanonder lange wimpers staren een paar piepjonge ogen haar aan. De strakke kaaklijn trilt een beetje. Hooguit twintig is hij. Mocht dit een omgekeerde wereld zijn, waarin vrouwen zich hopeloos in het gangetje verdringen om een snaak te vinden die hun bindingsangsten met hen wil wegdansen… Maar nee, zo is het niet.

Hij blijft haar intens aankijken, heeft haar schouder nu al zeker zeven seconden vast. Ze denkt razendsnel na en bedenkt dat haar bezette status nu niet het beste antwoord is. Aarzelend zoekt hij naar woorden. ‘Euh, ik wou je zeggen, ik vind je…’ Ze onderbreekt hem abrupt, rukt zich los, legt dan haar handen om zijn wangen. ‘Lieve jongeman, je bent nog zo jong! Misschien zelfs tien jaar jonger dan ik!’

Hij stamelt verbijsterd ‘sorry, mevrouw.’ Ze laat hem los en verdwijnt snel in de massa. Zoekt haar vriendinnen op, slurpt ietwat beteuterd van haar whiskey cola en bespreekt het voorval met haar vriendinnen.

Was dit nu een compliment?