Ouders: een worst case scenario

Honden breken door de gevels.
Binnen is het stil geworden.
Gedachten zijn gespierd.
Maar zonder vlees trekt alles krom.

Ze schuilen huis in het verleden.
Ze drukken botten op elkaar.
Vinnen waarmee ze zich traag voortbewegen.
Niemand doodt de muggen op de muur.

Vergeven teder? Dat is niet waar
of kan niet zijn. Het gaat door.
Ze vragen niets en praten raak.

Waar de brand begon?
Of hij eindigt evenmin.



In het laatste uur van de schrijfcursus pende iedereen drie zinnen op papieren strookjes. Deze werden in het midden van de kamer gelegd. Toen vlogen we -als bijna getemde beesten- naar het papier. Onze hoofden botsten net niet. We kozen er elk opnieuw drie. Na het wroeten kwam het kneden: 'schrijf hiermee een gedicht of minstens een schets'.

'Het huwelijk' van Willem Elsschot indachtig schreef ik iets over ruzie die blijft duren.

Eén zin was echter zo ontzettend mooi, dat ik hem bij de rechtmatige eigenaar laat. Dit moet u absoluut eens lezen. Hier blijf ik met mijn vuile poten af.

Versie twee voelt niet als de laatste (What's new?). Maar wie regels stelt, mag ze zeker zelf doorbreken. Dus toch nog een gedicht. Of zoiets. Ha.