2014: een balans

Terwijl 2013 het jaar was waarin mijn vader stierf, is 2014 het eerste jaar dat hij er écht niet meer was. Het verdriet stond gelukkig niet meer constant op de eerste plaats (zie 2013: een balans) en dat bood ademruimte. Uiteraard heb ik hem op duizenden manieren gemist, vooral in binnenpretjes en eigen-aardigheden*. Ik miste zijn commentaar ook bij de doden van 2014: de geschiedenisles bij Leo Tindemans, de lachrimpels bij wereldvreemde Fabiola, het lichte misprijzen waarmee hij over Luc de Vos zou praten en de herkenning die hij bij Joe Cocker zou voelen. Want hoe volstrekt koud deze mans muziek hem ook liet, hij zorgde wél voor de openingstrack van onze Wonderjaren.

Maar laat dit stuk niet opnieuw een rouwrelaas zijn, 2014 was vooral een hoopvol jaar. Op twee fronten. ‘In den beginne was het woord’: 2014 was zeker het jaar van de pen en dat bleek wederom heiliger voor mijn welzijn dan welke bijbel ook. Misschien schreef ik nog niet zo doorgedreven als ik mezelf had voorgenomen in het begin van het jaar, het besef dat ik bovenal wil schrijven, was overweldigend en zorgde meteen ook voor de grootste angst van 2014. Ik heb nachten wakker gelegen van het besef dat mijn drift om te schrijven het allergrootst, het dierlijkst, het meest van mij is. Dit besef uitte zich ook in de gebeurtenissen, de optredens, samenwerkingen, uitnodigingen, publicaties, de paar honderden euro’s die ik er extra mee verdiende. Ik ging er meestal niet naar op zoek, het kwam op mijn pad en ik moest er zelf tijd, ruimte en zelfvertrouwen voor zien te vinden. Daarover meer als Huiverinkt zeven jaar wordt. Maar voorlopig: Pen, ja, ik zie U graag, verdomd moeilijk, impulsief, lief en teder beest. Koest en woest wil ik U. En ook Gij laat mij niet los.

Daarnaast was 2014 het jaar van vriendschap, warmte en verbondenheid. Elk feestje, elk bijzonder weekend, elke vakantie stond in teken van vriendschap. Ook het merendeel van de conflicten en wrevel in 2014 leidde tot een herdefiniëring van de plaats die vriendschap in mijn leven inneemt. Eén ding staat vast: het is een belangrijke plaats. In 2014 en ver daarbuiten.

Tot slot, kortom, het lijstje:

Moment van het jaar: Het onweer in de Pyreneeën. En dat overleven. 

Gevoel van het jaar: Hoop...

Boek van het jaar: Fictie: ‘Paarden stelen’ van Per Petterson. 
Non-fictie (met een knipogend vraagteken): ‘De hele olifant in beeld’ van Marja de Vries.

Weekend van het jaar: Het aprilweekend waarop de twintig mensen die na mijn drammerig aandringen het olifantenboek lazen in de Rivierenbuurt verzamelden. We filosofeerden, dansten, dronken, aten, huilden samen, kneedden de spanning uit elkaars lijf, smeedden plannen om de wereld te verbeteren en werden bovenal nog betere vrienden van elkaar.

Man/vrouw van het jaar: Moeilijk, ik beleefde dit jaar veel momenten van diepe verbinding. Maar toch gaat de eer naar P., de chi kung-lerares die ik na een wilde dansnacht begin 2014 steeds beter leerde kennen en die een heel jaar lang een vinger aan de pols hield. En meer.

Herontdekte liefdes van het jaar: De Belgen in het WK! De grote wereld in mijn schrijven! E. en E., twee Belgische vriendinnen die ik dit jaar nog beter leerde kennen. En ook Peter Pan, deze keer niet meer vermomd als (ex-)geliefde of verdwaalde soldaat, maar vooral als een vriend (*en auteur van het sterrenwoordje) die ik ondanks alles niet missen kan.

Zorg van het jaar: Dat de aardbol nog steeds naar de verdoemenis lijkt te gaan. Dat het de vraag blijft of we nog een volgende generatie moeten belasten met deze zorgvuldige, gewetenloze vernietiging. Gelukkig was er veel hoop om tegengewicht te bieden.

Muziek van het jaar: De stilte. Door zanglessen te nemen, besefte ik hoe moeilijk het is om mijn stem écht te laten horen. Ik ben van plan deze tegenstrijdigheid in meer toonhoogtes te laten klinken volgend jaar. Angsten hebben immers maar één bestaansrecht: de uitdaging om hen aan te gaan.

Concert van het jaar: Nog meer dan Stromae, nog meer dan Prince: The Necks. Vooral in het Amsterdamse BIM-huis, maar ook wel in de Gentse Handelsbeurs.

Kledingstuk van het jaar: Het ooit peperdure satijnen paarse jurkje dat ik voor een prikje vond in de tweedehandskledingswinkel om de hoek. Als het Prince niet opgevallen is, dan wel mijn Facebookvrienden.

Trots van het jaar: De brieven waar ik extra veel aandacht en tijd aan besteedde. Vooral die aan Rupert Sheldrake (vrijwel ongelezen gebleven), de brief aan Matthijs in DW B en de brief aan Herman Gorter die op de website van Perdu gepubliceerd werd (en op Facebook voor de onbeduidendste scheldpartij van het jaar zorgde).

Verrassing van het jaar: Mijn diploma van de reiki I-cursus. Wordt vervolgd in 2015. En dat de zwaartekracht en lichtsnelheid wel eens geen constanten zouden kunnen zijn. Dat ik steeds beter kan leven met de enige zekerheid: dat er geen zekerheid is.

Conflict van het jaar: Schrijven versus de realiteit met al haar ogen en haken, haar blindheid en wilde haren.

Lul het jaar: Een gedeelde eerste plaats voor twee klootzakken. Eén toonde dertig uur lang twee gezichten, de andere wist mijn aandacht zo’n dertig dagen vast te houden, tot hij begreep dat mijn voelsprieten beter ontwikkeld waren dan zijn vadsige narcisme. Gelukkig kreeg de laatste teelbal een plek in een gedicht dat nog steeds in de running is voor een prijs van tienduizend euro. Al moet ik daar eerlijkheidshalve ook een goede vriend voor bedanken, waarover later meer.

Nieuwkomer van het jaar: Een eerste kus die begin december werd uitgedeeld, tillen we voorzichtig over landsgrenzen heen, naar de eerste seconden van 2015.